Να μεθύσουμε μαζί

Μεθύσι. Ύπουλο πράγμα. Σε μπερδεύει, σου αναστατώνει το μυαλό και σε αποκαλύπτει. Δεν μπορείς να το ελέγξεις και χάνεις και τον έλεγχο των πράξεών σου. Όμως παρά τα ρίσκα του έχει κι ένα μεγάλο προτέρημα. Σου βγάζει τον αληθινό σου εαυτό, χαλαρώνει τις άμυνές σου και δε φαντάζεσαι τι μπορεί να αποκαλύψεις στην επιρροή του -το τελευταίο δεν είναι πάντα για καλό.

Κάπως έτσι αγαπηθήκαμε, λοιπόν, κι εμείς την πρώτη φορά. Μεθυσμένη αγάπη. Πάθος κι ειλικρινή συναισθήματα. Δεν μπορούσα να το ελέγξω -ούτε κι εσύ. Ήταν απόλυτο, αληθινό, αυθόρμητο. Όσα κρατούσαμε μέσα μας για καιρό, βγήκαν όλα στην επιφάνεια εκείνο το βράδυ. Το πρώτο μας μεθυσμένο βράδυ αγκαλιά. Κανείς δεν το πίστευε. Εγώ κι εσύ τόσο κρυφά ερωτευμένοι.

Τα λόγια μας ήταν λίγα εκείνο το βράδυ, αλλά οι σάρκες μας ήταν αποφασισμένες να πουν όσα το στόματα δεν τολμούσαν. Ειπώθηκαν λέξεις πάθους κι έρωτα που κανείς απ’ τους δυο μας πιο πριν δεν είχε τη δύναμη να ξεστομίσει. Αγαπηθήκαμε μέσα απ’ το μεθύσι μας κι ήταν αυτή η πρώτη φορά.

Όταν πια οι σκέψεις μας ήταν νηφάλιες δε θα τολμούσαμε. Χρειαζόμασταν, βλέπεις, αυτή την ώθηση που μας χάρισε το αλκοόλ, αυτή την παρότρυνση που μας έλειπε. Όμως ακόμα κι αυτή, μετά από εκείνη τη νύχτα, διστάσαμε να την ξαναβρούμε. Θεωρήσαμε πως ειπώθηκαν πολλά, πως ξετυλιχτήκαμε, απογυμνωθήκαμε -ή τουλάχιστον έτσι πίστεψες εσύ. Ακόμα κι αυτό το σώμα σου το είπε, τα μάτια σου, η απόσταση που κράτησες, αλλά ποτέ το στόμα σου.

Ομολογουμένως αυτή η απόστασή σου με απομάκρυνε και μένα, που κάθε άλλο παρά να κρατηθώ μακριά σου ήθελα. Πίστευα πως μετά από αυτό το βράδυ θα ερχόμασταν επιτέλους πιο κοντά, θα ξεκαθαρίζαμε τα πράγματα και θα είχαμε επιτέλους αυτό που κατά βάθος τόσο πολύ θελήσαμε κι οι δυο μας. Αλλά έκανα λάθος. Μερικές φορές εύχομαι να μην είχαμε ποτέ εκείνη τη νύχτα κι άλλες πάλι λέω πως τουλάχιστον έτσι έμαθα πως υπήρξε μια κάποια αμοιβαιότητα κι ήξερα πια πού βαδίζω. Δεν είχα ψεύτικες ελπίδες ούτε περίμενα για κάτι περισσότερο.

Δεν μπορώ να σου κρύψω, όμως, πως μου λείπει. Μου λείπει η αγκαλιά σου, το φιλί σου, το χάδι σου, αυτά που άλλοι –μαζί και εγώ– ονομάζουν σημάδια αγάπης. Μου λείπει, λοιπόν, να ξαναγαπηθούμε. Γιατί αυτό ένιωσα μέσα απ’ το μεθύσι μας, ενδιαφέρον. Να ξετρυπώσει από εκεί που το κρύψαμε καλά. Να εμφανιστεί με τόση ένταση και τόσο πάθος που ούτε εμείς δε θα μπορούμε να ελέγξουμε. Θέλω να πιστεύω πως τουλάχιστον εκείνο το βράδυ ήταν αληθινό. Λένε πως στο μεθύσι σου βγαίνει ο εαυτός σου που φοβάσαι να δείξεις.

Πολύ θα ήθελα να το ξαναζήσουμε όλο αυτό απ’ την αρχή κι ας ήταν τελευταία φορά. Έλα να ζήσουμε το όνειρο μες στο μεθύσι μας. Τι φοβάσαι; Τι σε κρατάει μακριά; Γιατί απομακρύνεσαι; Δε θέλω υποσχέσεις και παραμύθια. Θέλω εσένα. Ξέρω πως το λαχτάρησες αυτό το πρώτο μας φιλί, αυτή την πρώτη μας αγκαλιά κι αυτή την αλλόκοτη ένωσή μας. Δεν ήταν μία βραδιά. Ζήσαμε πολλές πριν απ’ αυτή κι ας κρατιόμασταν σε απόσταση ασφαλείας. Αν δεν ήθελες, θα το καταλάβαινα. Θα το ένιωθα. Όμως, το κορμί σου και τα μάτια σου λένε άλλα. Το ποθούσαν, το αναζητούν, το διεκδικούν.

Έλα να αγαπηθούμε απ’ την αρχή κι όπου βγει -κι ας μη βγει. Τουλάχιστον θα ξέρουμε πως το προσπαθήσαμε ή έστω πως το ζήσαμε. Η επιθυμία είναι δυνατή, τα σώματά μας μάς τραβάνε σαν μαγνήτες, ακόμα κι αν προσπαθείς να κρατηθείς μακριά. Δε γίνεται να μην αισθάνεσαι την ένταση. Γιατί το αρνείσαι; Γιατί το πολεμάς; Έλα να βάλουμε στις νύχτες μας φωτιά κι ας είναι μεθυσμένες.

Το θέλω και το θέλεις. Η επιθυμία είναι εξίσου αμοιβαία όσο κι έντονη. Ας μην πνίγουμε άλλο τα αισθήματά μας. Έλα ν’ αγαπηθούμε όπως την πρώτη φορά ή μάλλον έλα να μεθύσουμε πρώτα και μετά ας αγαπηθούμε όπως την πρώτη μας φορά. Την πρώτη και μοναδική μας φορά.

Δε χρειάζεται, όμως, να είναι κι η τελευταία μας. Μου λείπεις κι αν το θελήσεις κι εσύ ξανά όσο εγώ, θα είμαι εδώ. Θα σε περιμένω.