Αφιερώστε στους ανθρώπους σας όσο χρόνο αφιερώνετε πάνω από μια οθόνη

Όποιο κατώφλι κι αν αποφασίσεις να περάσεις, της σχολής, του καφέ, του μπαρ, η ίδια σκηνή θα σε περιμένει. Δε θα σφύζει κανένα απ’ τα παραπάνω από ζωή. Η ατμόσφαιρα θα σου φανεί μουντή και θα δεις μπροστά σου ανθρώπους αποξενωμένους. Ανθρώπους που αφιερώνουν περισσότερο χρόνο πάνω από μια οθόνη, απ’ ό,τι αφιερώνουν στους γύρω τους. Απ’ ό,τι αφιερώνουν ίσως και στον ίδιο τον εαυτό τους.

Άνθρωποι βαλτωμένοι σε μια τεχνολογία που τους επιτρέπει να επικοινωνούν με οποιονδήποτε άλλο, εκτός απ’ αυτόν που βρίσκεται ακριβώς δίπλα τους. Που τους έχει παγιδεύσει σε μια ψευδαίσθηση απ’ την οποία δε θέλουν να ξεφύγουν. Μια αυταπάτη καλοπέρασης στην οποία συμβιβάστηκαν. Γιατί όλα μοιάζουν εφικτά, όταν έχεις απέναντί σου οθόνες κι όχι ανθρώπους. Μπορείς να τις παραποιήσεις έτσι ώστε να τις φέρεις στα μέτρα σου. Μπορείς να κρυφτείς πίσω απ’ την ψεύτικη ασφάλεια που σου προσφέρουν. Σου δίνουν τη δυνατότητα να δημιουργήσεις έναν άλλο εαυτό.

Τι θα βρει κάποιος, όμως, αν κοιτάξει κάτω απ’ την επιφάνεια; Αν σκεφτεί για λίγο πως μια οθόνη δεν μπορεί να είναι όλα όσα μπορεί να προσφέρει η ζωή. Μπορεί να είναι οθόνη κινητού, υπολογιστή, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η επιρροή που της έχουμε επιτρέψει να έχει στη ζωή μας. Αυτή η σκέψη πως αν χαθεί, αν σπάσει ή αν πάψει να λειτουργεί, θα χάσουμε ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού μας.

Τι γίνεται όμως με τους ανθρώπους; Με τη μητέρα του διπλανού που με το ζόρι βγάζει τα προς το ζην. Με τον αδερφό ενός γνωστού, του οποίου η ζωή κρατιέται από μια κλωστή. Με την κολλητή σου που προσπαθεί να σου μιλήσει και κάθε φορά η ίδια φράση βγαίνει απ’ το στόμα σου. Όχι τώρα, είμαι απασχολημένος. Απασχολημένος κάνοντας τι; Προσπαθώντας να συμβουλευτείς μια οθόνη, γι’ αυτά που θα’ πρεπε να συζητάς με τους φίλους σου; Διαβάζοντας κουτσομπολιά για ανθρώπους που, δε θα γνωρίσεις ποτέ;

Τι θα γίνει όμως, όταν η αδιαφορία κι η εμμονή σου να κοιτάζεις μια οθόνη, διώξει από κοντά σου τα άτομα που σημαίνουν τα πάντα για σένα; Τι θα γίνει όταν θα είναι πια πολύ αργά για να γυρίσεις τον χρόνο πίσω; Το μόνο που θα σου’χει απομείνει, θα΄ναι αυτή η λαμπερή οθόνη. Και κάποια στιγμή, θ’ αρχίσει να ξεθωριάζει η δήθεν λάμψη της. Κάποια στιγμή, θ’ αρχίσεις να συνειδητοποιείς πως αυτά που κόντεψες να χάσεις εξαιτίας της είναι πολύ περισσότερα απ’ αυτά που κέρδισες.

Μπορεί να μάθεις πολλά μέσα απ’ αυτή την οθόνη, δεν αντιλέγω. Σου δίνει τη δυνατότητα να διευρύνεις τους ορίζοντές σου, να εμπλουτίσεις τις γνώσεις σου και να γνωρίσεις κόσμους που θα ‘θελες μια μέρα να επισκεφτείς.  Γιατί όμως, αναζητάς τη συντροφιά της σε στιγμές που δεν τη χρειάζεσαι; Στιγμές που θα’ πρεπε να αφιερώσεις σε ανθρώπους που ήταν πάντα δίπλα σου. Στα εύκολα, στα δύσκολα, στα λάθος και στα σωστά. Και που θα συνεχίσουν να είναι δίπλα σου, αν εσύ τους το επιτρέψεις. Γιατί έχεις το βλέμμα σου στραμμένο προς τη λάθος κατεύθυνση, ενώ θα’ πρεπε να να περνάς καλά μ’ αυτούς που έχουν πραγματική σημασία.

Δε νομίζω να έχει τη δυνατότητα ένα τετράγωνο να σου προσφέρει την εσωτερική γαλήνη που σε κατακλύζει κάθε φορά που έχεις δίπλα σου τα σωστά άτομα. Να σου χαρίσει όλα αυτά που μπορεί να σου προσφέρει ένα άγγιγμα. Ένα ζευγάρια μάτια που σφύζουν από ζωή. Από έρωτα για σένα. Να σου προσφέρει απλόχερα λέξεις που θα σε κάνουν να νιώσεις λες κι έχεις τη δυνατότητα να κατακτήσεις τον κόσμο ολόκληρο.

Θυμήσου, λοιπόν, κάθε φορά που πας να ξεκλειδώσεις μια οθόνη, πως είναι πολύ πιο σημαντική η ικανότητά σου να ξεκλειδώνεις ανθρώπους. Με το χαρακτήρα, τη φωνή, το βλέμμα σου. Με τις ανιδιοτελείς πράξεις σου και τα -γεμάτα ευγνωμοσύνη- λόγια σου. Χρειάζεται κόπο και χρόνο βέβαια. Αλλά πίστεψέ με, είναι ένα απ’ τα μόνα πράγματα στη ζωή που το αξίζουν.