Οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν έβαλαν ποτέ στη σχέση τους ταμπέλες. Ζούσαν για το παρόν, αφήνοντας πίσω κάθε παρελθόν που δεν είχε θέση στο σήμερα και κάθε μέλλον που δεν εξασφάλιζε με σιγουριά το αύριο. Όσο περίπλοκο κι αν ακούγετε.  Οι περισσότεροι όμως, δεν έζησαν ποτέ το χαρούμενο τέλος που υπόσχονται τα παραμύθια. Γι’ αυτό και έγραψαν ιστορία.

Κι αν αναρωτιέσαι τι κάνει τον άνθρωπο που κατακλύζει τις σκέψεις σου και θολώνει το μυαλό σου με την ειλικρίνεια της ψυχής του, τον έρωτα της ζωής σου, κάνε στον εαυτό σου την εξής ερώτηση. Θα μπορούσες να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου, χωρίς να είναι μέρος της; Θα άντεχε η καρδιά σου την απουσία του; Αν η απάντηση είναι όχι, προσπάθησε να κάνεις ό,τι μπορείς για να μη νιώσεις ποτέ τον πόνο που σίγουρα θα προκαλέσει αυτή η απουσία.

Θα υπάρξουν όμως κι έρωτες που, παρ’ όλο που κατάφεραν ν’ αφήσουν πίσω τους το χρόνο και να παραμείνουν ζωντανοί στις αναμνήσεις σου, δε στάθηκαν το ίδιο τυχεροί απέναντι στη μάχη τους με την πραγματικότητα. Υπάρχουν λοιπόν κι άνθρωποι που έζησαν το σωστό έρωτα, τη λάθος στιγμή κι ίσως υπέφεραν υπερβολικά για χάρη του. Υπέφεραν μέσα τους όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνούσε, χωρίς τη ζεστασιά και την ασφάλεια που προσέφερε η ύπαρξη του στη ζωή τους.

Τους εγκατέλειπαν τα πιο ζωτικής σημασίας κομάτια τους κι ακολουθούσαν αυτόν που κατάφερε να τα κάνει δικά του. Με την αλήθεια του, το βλέμμα του, το άγγιγμα του. Την ομορφιά που έκρυβε κάθε λέξη του και την ειλικρίνεια που χαρακτήριζε κάθε πράξη του. Και γκρέμιζε σιγά – σιγά ο έρωτας κάθε επιφύλαξη. Κάθε προσπάθεια της λογικής να υπερτερήσει της καρδιάς και του συναισθήματος που της έδινε ζωντάνια ήταν απολύτως μάταιη. Γι’ αυτό κι αυτοί οι έρωτες, όταν έρχονταν αντιμέτωποι με συμβιβασμούς της δεκάρας, γύριζαν την πλάτη και τους άφηναν πολύ πίσω.

Τι γίνεται όμως μ’ αυτούς που αγκαλιάζουν αυτούς τους συμβιβασμούς όλο και περισσότερο, κάθε μέρα που περνάει; Αυτούς που είναι δήθεν ευτυχισμένοι με τους ψεύτικους έρωτες τους και τα διεφθαρμένα προσωπεία που κρύβουν. Ανθρωπάκια που αλλοίωσαν την ομορφιά της αγάπης και τη σημασία που έχει η επικράτησή της. Που δεν ερωτεύτηκαν ποτέ, αλλά είναι μαζί με ανθρώπους που τους προσφέρουν μια ευτυχία προσποιητή. Που δεν αγαπιούνται αλλά λόγω καταστάσεων, λόγω συμφέροντος αποφάσισαν να παίξουν ένα θέατρο που, καλώς ή κακώς, πείθει τους αφελείς.

Γιατί κάθε έρωτας ξεκινάει με μια μεγάλη ιστορία. Μια ιστορία που κάνει τα πόδια των εμπλεκομένων να τρέμουν από συναίσθημα. Τα μάγουλα τους να κοκκινίζουν απ’ τη ζεστασιά που επικρατεί ανάμεσά τους και τα στόματα των γύρων τους, να λάμπουν με τα πιο αληθινά χαμόγελα κάθε φορά που τους βλέπουν. Γιατί η αύρα της αγάπης τους ταξιδεύει και δεν μπορεί κανείς να την μπερδέψει με οτιδήποτε άλλο.

Δεν είναι κρίμα αυτές οι ρομαντικές ψυχές, αυτοί που πιστεύουν στον έρωτα με ό,τι έχουν και δεν έχουν, να είναι χώρια; Να βρίσκονται μακριά απ’ αυτόν που επέλεξε γι’ αυτούς η καρδιά τους και να υποφέρουν στη μοναξιά τους; Δεν είναι μεγάλη ειρωνεία, άνθρωποι που δεν κατάλαβαν ποτέ τι σημαίνει αληθινή αγάπη, να βρίσκουν ο ένας τον άλλο και να συμβιβάζονται με τα πιο απλά; Να βαλτώνουν σε μια ρουτίνα γεμάτη μιζέρια, αντί να γυρίζουν τον κόσμο και να ζουν τον έρωτα με την τρέλα και τον ενθουσιασμό που του αξίζει;

Σκέφτηκαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι ότι μπορεί να υπάρχει κάποιος άλλος εκεί έξω με τη δυνατότητα να τους προσφέρει την εσωτερική γαλήνη που ψάχνουν; Να τους δείξει τι σημαίνει να είσαι πραγματικά ερωτευμένος; Ή έμειναν με τον πρώτο που τους πλησίασε, πουλώντας άπιαστα όνειρα και συναισθήματα γεμάτα υποκρισία;

Και δυστυχώς, τόσοι άνθρωποι δεν αγαπιούνται είναι μαζί, ενώ άλλοι πεθαίνουν από έρωτα και είναι χώρια. Κοίταξε λοιπόν, ο άνθρωπος που θα επιλέξεις για να δημιουργήσεις αναμνήσεις που δε θα ξεθωριάσει ποτέ ο χρόνος, να μείνει δίπλα σου όχι από συμβιβασμό, αλλά από αγάπη. Μην κυνηγήσεις το «για πάντα» που θα μπορούσε να σου προσφέρει μια επιλογή γεμάτη ασφάλεια. Κι ας σου βγει και σε κακό ο μεγάλος έρωτες που ονειρεύεσαι να ζήσεις. Γιατί αλλιώς, αν δεν ήταν γεμάτη εμπόδια η ζωή, δε θα είχε νόημα.

Συντάκτης: Έλενα Γεωργίου
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή