Αναρωτιέμαι τι σκέφτεσαι όταν με βλέπεις

Αναρωτιέμαι τι σκέφτεσαι όταν με βλέπεις. Κι εύχομαι με ό,τι έχω και δεν έχω, να μπορούσα να περάσω το κατώφλι του μυαλού σου. Να εισέβαλλα στις σκέψεις σου και να είχα τη δυνατότητα να περιπλανηθώ στο λαβύρινθο τους, για να πάψουν επιτέλους να ζουν στο ανυπόφορο σκοτάδι του. Είναι πολύ όμορφο όμως αυτό το σκοτάδι. Κρύβει ένα γοητευτικό μυστήριο και μια βασανιστική προσμονή για το τι θα ακολουθήσει. Σκέτος πειρασμός, βλέπεις.

Προσπαθώ λοιπόν, να διαβάσω τις σκέψεις σου μέσα απ’ τις εκφράσεις του υπέροχου προσώπου σου. Μ’ ένα ζευγάρι καστανά μάτια που δε θα σταματήσουν ποτέ να μαγεύουν ολόκληρο το είναι μου. Που κρύβουν τη ζωηράδα ενός μικρού παιδιού και ταυτόχρονα, την πονηριά του. Και φυσικά, δεν μπορώ να τους αντισταθώ. Με χείλη που δε χορταίνω να χαζεύω και να γεμίζω με φιλιά. Είναι τόσο εθιστικά, ξέρεις. Και θα έδινα τα πάντα για να μάθω τι περνάει απ’ το μυαλό σου, όταν ακουμπάνε τα δικά μου. Νιώθεις άραγε τα θεμέλια της ύπαρξής σου να τραντάζονται απ’ την ηδονή; Νιώθεις το σώμα σου να τρέμει απ’ την ευχαρίστηση και την καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή απ’ τον ενθουσιασμό της; Πες μου, τα νιώθεις;

Τι σκέφτεσαι λοιπόν, όταν βλέπεις το χαμόγελο ν’ ανθίζει στο πρόσωπό μου με το που θα σε αντικρίσω; Καθρεφτίζεται μέσα σου η ευτυχία που μπορείς ξεκάθαρα να ξεχωρίσεις στο βλέμμα μου; Η ανυπομονησία που κατακλύζει όλο μου το είναι μέχρι να εμφανιστείς μπροστά μου; Ξεκάθαρη η απάντηση στο βλέμμα σου. Στον τρόπο που με κοιτάς και μ’ αγγίζεις. Λες και δεν μπορείς να πιστέψεις πως υπάρχω, πως είμαι αληθινή και στέκομαι ακριβώς δίπλα σου. Λες κι είμαι το φως που σου δείχνει το δρόμο και ταυτόχρονα, το σκοτάδι που σε κάνει να παραστρατήσεις.

Και φοβάσαι, το νιώθω. Φοβάσαι μη με χάσεις και υπεραναλύεις το χθες και το αύριο, ενώ ξέρεις πολύ καλά πως θα έπρεπε να ζεις στο τώρα. Με βλέπεις να στέκομαι μπροστά σου κι απλώνεις το χέρι να μ’ αρπάξεις, γιατί τρομάζεις μόνο και μόνο με την ιδέα της μορφής μου ν’ απομακρύνεται απ’ τη δική σου. Αποκαλύπτονται όλα μέσα απ’ τα μάτια σου και το ξέρεις καλύτερα απ’ τον καθένα. Να ‘σαι σίγουρος όμως πως, δε θα πάψουν ποτέ να με μαγνητίζουν, ακόμη κι όταν σκέφτονται πως μπορούν να λύσουν όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το σύμπαν. Ακόμη κι όταν τα χαρακτηρίζει μια σπάνια σοβαρότητα.

Γιατί στον έρωτα, μάτια μου, σπάνια μιλάνε τα χείλη. Μεγαλύτερος πρωταγωνιστής της πιο φαντασμαγορικής παράστασης που θα ζήσουμε ποτέ, είναι το βλέμμα. Και να ξέρεις πως το δικό σου, μου λέει πολλά. Είναι γεμάτο πάθος και ένταση, ακόμη κι όταν θυμώνεις. Βαράει κόκκινο καμπανάκι στο μυαλό μου και ιδρώνω ολόκληρη, γιατί είχα υποτιμήσει τη δύναμη ενός συναισθήματος όπως ο θυμός. Πράγμα που καλύτερα να παραμείνει κρυφό, γιατί δε θέλω να χρησιμοποιείς αδυναμίες σαν κι αυτές, εναντίον μου. Ή μάλλον, θέλω;

Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι σκέψεις περνάνε απ’ το μυαλό σου όταν με βλέπεις, όταν μου μιλάς, όταν μου χαμογελάς. Και δε νομίζω να πάψω ποτέ ν’ αναρωτιέμαι για το πώς φαίνομαι μέσα απ’ τα μάτια σου. Καλύτερα άραγε, απ’ ότι φαίνομαι μέσα απ’ τα δικά μου; Ελπίζω. Γιατί σ’ εμένα θέλω να βλέπεις την προσωποποίηση της ευτυχίας σου. Μιας ευτυχίας που σε κατακλύζει ολόκληρο και γεμίζει με γαλήνη την καρδιά σου.

Και θέλω να γίνεται πραγματικότητα το κάθε σου όνειρο, στο πρόσωπό μου. Θέλω να με κοιτάς και να νιώθεις τις σκέψεις σου να μπαίνουν σε μια σειρά, γιατί είμαι όλα αυτά που τόσο καιρό αναζητούσες. Θέλω να μ’ αγγίζεις και να καθησυχάζω την ψυχή σου, γιατί δεν υπάρχει λόγος να φοβάται πως θα χάσει τη δικιά μου. Μ’ ακούς; Δεν υπάρχει κανένας λόγος ν’ ανησυχείς, μάτια μου. Είμαι εδώ για να ζήσω κάθε μου στιγμή, μαζί σου. Μέχρι τέλους.