Αντέχεις ένα απόγευμα χωρίς το κινητό σου;

Δε μάθαμε να ζούμε τη ζωή ψάχνοντας τα μικρά που την κάνουν να φαντάζει μεγάλη. Συμβιβαστήκαμε σε μια πραγματικότητα μισή και δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο καλύτερη μπορεί να γίνει. Κάναμε το κινητό προέκταση του χεριού μας και δεν ξέρουμε πώς ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτό. Μας αποτρέπει απ’ το να επενδύσουμε χρόνο σε πράγματα που αξίζουν και μπορούν να μας κάνουν, πραγματικά, ευτυχισμένους.

Έχει γίνει αντανάκλαση του εαυτού μας αυτή η οθόνη και περιμένουμε απεγνωσμένα να ζωντανέψει με μηνύματα και κόκκινες ειδοποιήσεις, λες κι είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Παραμελήσαμε εσκεμμένα την ανθρώπινη επαφή κι αντικαταστήσαμε την αξία της με αριθμούς και κοινοποιήσεις. Γιατί ν’ ασχοληθούμε, άλλωστε, με το χαρακτήρα ενός ανθρώπου αν δεν ξεπερνάει τις προσδοκίες μας το προφίλ του.

Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο να μετράμε την αξία των γύρω μας μέσα απ’ τα δεδομένα μιας συσκευής και να μην κάνουμε τίποτα ουσιαστικό για τους εαυτούς μας. Με το κεφάλι σκυφτό, λοιπόν, αγνοούμε φανερά ό,τι συμβαίνει γύρω μας κι αρνούμαστε κατηγορηματικά, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, να τ’ απολαύσουμε. Χάσαμε την ουσία της ζωής, βλέπεις. Περνάει από δίπλα μας ο χρόνος σαν καπνός και κοιτάζουμε αβοήθητοι το ταξίδι του προς ένα μέλλον που δε μας εγγυάται κανένα παρόν.

Μας έχουν μάθει να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε λόγια του αέρα κι έχουμε ξεχάσει πώς είναι να περπατάμε ανέμελα στα στενά της πόλης που μας μεγάλωσε, θαυμάζοντας την αιώνια ομορφιά της που δεν ξεθωριάζει. Δε βγαίνουμε πλέον για να περάσουμε καλά με φίλους, αλλά για ν’ αφήσουμε το αποτύπωμά μας σε μια καρέκλα, σκρολάροντας μανιωδώς για να μάθουμε τα νέα διασήμων και μη. Έτσι λοιπόν, μας φεύγει μέσα απ’ τα χέρια η ευτυχία, αφού δεν εκτιμήσαμε ποτέ την παρουσία της κι ίσως δεν καταφέρουμε ποτέ ξανά να διακρίνουμε τη μορφή της μες στο πλήθος.

Μη χάσεις κι εσύ τον εαυτό σου σ’ αυτή τη μάστιγα που κάναμε πλέον τρόπο ζωής. Μη γίνεις θύμα μιας κοινωνίας που προσπαθεί να σου θολώσει το μυαλό, απομακρύνοντάς σε απ’ όλα αυτά που μπορούν να το αναδείξουν. Αναζήτησε όλα αυτά που μπορούν να σε κάνουν χαρούμενο και κυνήγησε τους ανθρώπους που τα αποδέχονται. Μάθε να κάνεις πράγματα που σ’ αποσπούν την προσοχή ολοκληρωτικά, κάνοντάς σε να ξεχάσεις πως ένα φωτάκι που αναβοσβήνει, περιμένει να του αφιερώσεις όλη σου την ενέργεια.

Κρέμασε στο λαιμό σου μια φωτογραφική και βγες έξω ν’ απολαύσεις τ’ αγαθά που τόσο απλόχερα σου προσφέρει η φύση. Άνοιξε μ’ ενθουσιασμό ένα βιβλίο κι άφησε τον εαυτό σου να χαθεί στον κόσμο που σε περιμένει μέσα στις σελίδες του. Αφέσου στους στίχους ενός τραγουδιού, ζωγράφισε τη ζωή όπως τη βλέπουν τα μάτια σου κι άφησε το αποτύπωμά σου γράφοντας λέξεις κι εκφράζοντας συναισθήματα σ’ ένα χαρτί ή και περισσότερα. Αγάπησε τον εαυτό σου, εμπλούτισε τις γνώσεις σου κι ερωτεύσου έναν άνθρωπο μοναδικό, που θα γεμίσει τα κενά σου και θα ταιριάξει τα κομμάτια του με τα δικά σου.

Πειραματίσου και βρες αυτό που σε κάνει να ελπίζεις για κάτι καλύτερο. Μάθε τον εαυτό σου μέσα απ’ αυτά που αναδεικνύουν το χαρακτήρα σου. Τίποτα δεν είναι σπατάλη χρόνου αν το απολαμβάνεις με ό,τι έχεις και δεν έχεις. Και φυσικά, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Γι’ αυτό προσπάθησε ν’ απολαμβάνεις τα πάντα, πριν μετατραπούν οι στιγμές σε «τίποτα» και δεν προλάβεις να τις ζήσεις όπως τους αξίζει.

Σκέψου λοιπόν, αν είναι πραγματική απόλαυση η αφοσίωση που δείχνεις προς μια συσκευή που δεν μπορεί να σου προσφέρει κάτι ουσιαστικό και πράξε ανάλογα.