Υπάρχουν άνθρωποι που θα παρέμεναν στο πλευρό σου, ακόμη κι αν η γη άρχιζε να τρέμει κάτω απ’ τα πόδια τους. Που, όχι μόνο σε συμβουλεύονται αλλά και σε συμβουλεύουν όποτε τους χρειαστείς. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που σε απογοήτευσαν. Αυτοί που περιμένεις πως θα έμεναν δίπλα σου και στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα, αλλά τελικά σε εγκατέλειψαν στο χείλος του γκρεμού, χωρίς καμία εγγύηση πως θα βρίσκονταν εκεί για ν’ απαλύνουν την πτώση σου. Τους εμπιστεύτηκες, τους αγάπησες με ό,τι είχες και δεν είχες, μόνο και μόνο για να σου γυρίσουν την πλάτη όταν τα πράγματα άρχισαν να σκουραίνουν.
Κι απομακρύνονται απ’ τη ζωή σου περιμένοντας τι; Να τρέξεις από πίσω τους σαν απεγνωσμένο ανθρωπάκι; ’Η να πέσεις στα γόνατα ζητώντας συγχώρεση για κάτι που δεν έκανες καν, με την ελπίδα πως θα γυρίσουν; Να γυρίσουν πού όμως; Σ’ ένα όνειρο που έμεινε μισό; Σε μια σχέση που τελείωσε, προτού προλάβει καλά-καλά να αρχίσει;
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, δεν καταλαβαίνουν πως έχουν σταματήσει να είναι το επίκεντρο του κόσμου σου, της αγάπης σου. Δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως υπάρχει ζωή και μετά από αυτούς. Πως δεν μπορούν ν’ απομακρύνονται από κοντά σου με την πρώτη δυσκολία και να ζητάνε και τα ρέστα, όταν συνεχίζεις να παλεύεις μόνος. Τι περίμεναν δηλαδή; Πως θα καθόσουν με τα χέρια σταυρωμένα, περιμένοντάς τους να σε βγάλουν απ’ τη δύσκολη θέση, όταν αυτοί το αποφάσιζαν;
Δεν μπορούν να καταλάβουν λοιπόν, πως δε γίνεται ν’ απομακρύνονται από κοντά σου με το που εμφανίζεται στο δρόμο σας το πρώτο εμπόδιο. Μπορεί να φαίνεται τεράστιο εκείνη τη στιγμή, αδιαπέραστο. Αλλά το σημαντικό είναι να το προσπεράσετε μαζί, όχι χώρια. Ενωμένοι μέχρι τέλους. Τι γίνεται όμως όταν φύγουν αυτοί ο άνθρωποι απ’ τη ζωή σου; Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς αντίο. Κι εσύ συνεχίζεις για λίγο να ελπίζεις πως κάποια στιγμή θα γυρίσουν πίσω. Πως αυτό το αντίο που δεν ειπώθηκε ποτέ, δεν ήτανε οριστικό.
Θα τους δικαιολογήσεις στην αρχή, ναι. Θα βάλεις τον εαυτό σου στη θέση τους και θα κάνεις ό,τι περνάει απ’ το χέρι σου για να δεις τα πράγματα απ’ τη θετική τους πλευρά. Μέχρι φυσικά, να συνειδητοποιήσεις πως αξίζεις περισσότερα. Πως δεν μπορείς να μένεις πάντα πίσω και να κάνεις τον κόσμο άνω κάτω προσπαθώντας να μαζέψεις τα κομμάτια που αυτοί σκόρπισαν.
Προσπαθώντας να ξεπεράσεις την καταιγίδα και να φτάσεις στο ουράνιο τόξο που σε περιμένει στο τέλος της λοιπόν, θ’ αφήσεις πίσω σου ό,τι έγινε στο παρελθόν και θα αφοσιωθείς ολοκληρωτικά στο παρόν σου. Στο μέλλον σου και ό,τι αυτό σου επιφυλάσσει. Να ‘σαι σίγουρος όμως πως κάποια στιγμή θα γυρίσουν πίσω. Γιατί θα ψάχνουν το δίκιο τους και δε θα το βρίσκουν πουθενά. Κι ούτε θα το βρουν ποτέ. Θα ‘ναι σαν να ψάχνουν μια σταγόνα σ’ έναν ολόκληρο ωκεανό.
Θα φορέσουν την πολυχρησιμοποιημένη μάσκα του λυπημένου κι αδικημένου προσωπείου τους και θα ‘ρθουν να σου ζητήσουν εξηγήσεις. Απαράδεκτο, δε νομίζεις; Να εμφανίζονται απ’ το πουθενά, με τον ίδιο τρόπο που εξαφανίστηκαν δηλαδή και να προσπαθούν να βγουν κι από πάνω. Θα δουν πως δεν υπάρχουν μαύρα σύννεφα πλέον στη ζωή σου, πως κατάφερες με το πείσμα, την υπομονή και το θάρρος σου να τα εξοντώσεις. Κι όταν σιγουρευτούν πως η καταιγίδα έχει επιτέλους σταματήσει, θα απαιτήσουν να τους δοθεί ξανά ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην ιστορία σου.
Αυτή είναι η συμπεριφορά των δειλών, να ξέρεις. Αυτών που απομακρύνονται απ’ τη ζωή σου με το παραμικρό κι όταν καταφέρεις να πολεμήσεις τα τέρατα που καραδοκούν σε κάθε γωνιά του δρόμου σου και να τα διώξεις μακριά σου, παίρνουν τη θέση τους και δε σ’ αφήνουν σε ησυχία. Θα παραπονεθούν γιατί δεν τους έψαξες και θα σου ρίξουν το φταίξιμο για ό,τι έγινε και δεν έγινε κατά τη διάρκεια της απουσίας τους.
Δεν αξίζει να περιμένεις ανθρώπους σαν κι αυτούς, να γυρίσουν πίσω στη ζωή σου. Ούτε ν’ αναμένεις την επιστροφή τους με ανυπομονησία κι ανοικτές αγκάλες. Και στην τελική, να ‘σαι ευγνώμων που οι μάσκες έπεσαν και τα ψεύτικα προσωπεία που κρύβονταν από πίσω, έχασαν την αξία τους. Έχασαν την αγάπη και την εμπιστοσύνη σου γιατί αυτοί το διάλεξαν, όχι γιατί τους ανάγκασες. Κι αν σε ρωτήσουν γιατί δεν τους έψαξες όσο έλειπαν, να είσαι ειλικρινής. Έτσι για το γαμώτο. Και ν’ αφήσεις πίσω μονάχα ένα αντίο. Το αντίο που σου στέρησαν.
Συντάκτης: Έλενα Γεωργίου
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
