Ας αποχαιρετήσουμε το πριν κι ας επικεντρωθούμε στο τώρα

Πέρασε και το 2016, αφήνοντας πίσω του ανάμεικτα συναισθήματα. Κάτι που, για να πω την αλήθεια, δεν περίμενα. Ήμουν έτοιμη γι’ αυτό το αίσθημα ανακούφισης που πίστευα πως θα με κατέκλυζε μόλις το ρολόι θα έδειχνε μεσάνυχτα. Μόλις πεταχτήκαμε όλοι απ’ τις θέσεις μας για να καλωσορίσουμε τον καινούριο χρόνο, ανταλλάξαμε ευχές, χαμόγελα και ματιές γεμάτες προσμονή για το τι θα μας φέρει το 2017. Για κάποιο περίεργο λόγο, νομίζω όλους μας έπιασε μια νοσταλγία. Σαν να ξεφύτρωσε απ’ το πουθενά με τον πιο απρόβλεπτο τρόπο. Δεν είμαστε προετοιμασμένοι φυσικά και ίσως δεν ξέρουμε πώς να την αντιμετωπίσουμε.

Κι είναι τόσες οι στιγμές που έρχονται στο μυαλό μας εκείνη τη φευγαλέα στιγμή, που τα μάτια μας δακρίζουν. Όνειρα που δεν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε. Λόγια που δεν καταφέραμε ποτέ να ξεστομίσουμε. Και το πιο σημαντικό, άνθρωποι που ξέρουμε πως δε θα δούμε ξανά, αλλά μας λείπουν περισσότερο απ’ όσο μπορούμε ή θέλουμε να εκφράσουμε με λόγια. Μέχρι που συνειδητοποίησα πως βρίσκονται σε όλες τις πτυχές του εαυτού μας και δε θα ξεθωριάσουν ποτέ. Γιατί αλήθεια, ξεθωριάζουν αναμνήσεις με ανθρώπους που γράφτηκαν στα κομμάτια της καρδιάς μας;

Είπα λοιπόν με τη σειρά μου αντίο στον παλιό χρόνο και όσα έφερε ή πήρε μαζί του, με δάκρυα στα μάτια. Και θέλω να πιστεύω πως καλωσόρισα τον καινούριο με τον τρόπο που του αξίζει. Γιατί παρ’ όλο που επιτρέπουμε στους εαυτούς μας για μια στιγμή, όσο μικρή κι αν ήταν, να επηρεαστούν απ’ τα χρόνια που περνάνε, είχαμε ένα χαμόγελο στα χείλη μας. Ένα χαμόγελο που όσο περνάει ο καιρός, όσο τα χρόνια έρχονται και φεύγουν, θα μεγαλώνει. Θα καλύπτει το πρόσωπό μας και κάθε φορά θα καταφέρνει να διώχνει τα δάκρυα λίγο πιο γρήγορα απ’ την προηγούμενη. Μέχρι που δε θα προλαβαίνουν καν να διαγράφουν το μονοπάτι τους στο πρόσωπό μας.

Κι ελπίζω πως κάποια στιγμή, θα σταματήσει να μας τρομάζει τόσο πολύ ο χρόνος που κυλάει. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως επηρεάζει τα όσα θέλουμε να ζήσουμε. Το αντίθετο. Μας κάνει πιο αποφασισμένους να διεκδικήσουμε τις επιθυμίες μας γιατί ξέρουμε πολύ καλά πως δε μας ανήκει το «για πάντα». Κι ούτε θα μας ανήκει ποτέ. Μας κάνει ν’ αγκαλιάζουμε τους ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή μας και να τους δείχνουμε κάθε μέρα την ευγνωμοσύνη μας που με την παρουσία τους, έχουν καταφέρει να κρατήσουν τη φλόγα της ψυχής μας ζωντανή. Έχουν βάλει το λιθαράκι τους στην αρχή μιας καινούργιας ευτυχίας που ελπίζουμε να μη στερέψει ποτέ. Και οι σελίδες του άδειου βιβλίου που έφερε μαζί του ο νέος χρόνος, τους ανήκουν.

Θα τις γεμίσουμε μαζί με τις χαρές και τις λύπες μας. Με αναμνήσεις, προσδοκίες και τα πιο κρυφά όνειρά μας. Θα μετατρέψουμε την ασχήμια στην πιο όμορφη μελωδία. Μαζί, θα εμπνεύσουμε, θα εμπνευστούμε και θα διασχίσουμε μονοπάτια που μας τρομάζουν. Θα ρισκάρουμε και θα ζούμε για το τώρα, χωρίς να αφήσουμε το πριν να μας πάρει από κάτω. Θα σκεφτόμαστε το μετά, ακόμη και φευγαλέα. Γιατί μέσα μας, όλοι ξέρουμε πολύ καλά πως είμαστε κρυφά ερωτευμένοι μαζί του! Για το τι θα φέρει στις ζωές μας και το τι θα διώξει με το πέρασμα του.

Αποφάσισα λοιπόν να γελάω, ακόμη κι όταν τα πάντα γύρω μου καλύπτονται από ένα ανεξήγητο πέπλο σοβαρότητας. Μια σοβαρότητα βαρετή κι αδιάφορη. Να εκφράζομαι ελεύθερα, ν΄ αγαπάω απεριόριστα αυτούς που το αξίζουν και να γυρίζω την πλάτη σε σχέσεις τελειωμένες και ανθρώπους ψεύτικους. Κατάλαβα πως τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο, γι’ αυτό και πρέπει να αντιμετωπίζουμε την κάθε στιγμή με τον ενθουσιασμό που της αξίζει.

Γιατί στην τελική, αν δεν αποφασίσουμε εμείς να χαράξουμε το μονοπάτι μας, κανείς δε θα τολμήσει να το κάνει για μας. Ας αποχαιρετήσουμε λοιπόν μια και καλή το πριν κι ας επικεντρωθούμε στο τώρα. Στις στιγμές που δεν έχουμε ζήσει και στους ανθρώπους που δεν έχουμε ακόμη γνωρίσει. Για να μην έρθει ποτέ η στιγμή που θα κοιτάζουμε πίσω μας και θα μετανιώνουμε πικρά κι απ’ τα βάθη της ψυχής μας για όσα δεν τολμήσαμε να ζήσουμε.