Αυτή η βροχή έχει κάτι από σένα

Θέλω να ξέρεις πως ποτέ δε θα σε ξεχάσω. Παρ’ όλο που προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως πρέπει. Να τον αναγκάσω να πιστέψει πως δεν υπάρχει μέλλον για εμάς -κι ίσως δεν υπήρξε ποτέ. Αλλά η καρδιά δεν αφήνει το μυαλό να ξεχάσει, βλέπεις. Δε μ’ αφήνει να σε βγάλω απ’ το είναι μου και να διαγράψω εντελώς όλα αυτά που σε θυμίζουν.

Σκέψεις, αναμνήσεις, συναισθήματα, μυρωδιές. Ατέλειωτη η λίστα με τα πράγματα που φωνάζουν τ’ όνομά σου κι ουρλιάζουν στο κεφάλι μου με σκοπό να μη σε ξεχάσει ποτέ. Μέχρι κι αυτά δεν αφήνουν τη μορφή σου να ξεθωριάσει, γιατί ξέρουν πόσο πολύ ταιριάζει με τη δική μου. Σαν δυο κομμάτια από ένα τεράστιο παζλ που εξιστορεί όλα όσα ζήσαμε.

Με αφορμή τη βροχή που ψιθυρίζει έξω απ’ το παράθυρό μου, αποφάσισα να επιτρέψω στον εαυτό μου να κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν. Πάντα είχαν τη μαγική ικανότητα να με γυρίζουν πίσω στο χρόνο οι αναμνήσεις. Αυτός είναι κι ο σκοπός τους, άλλωστε. Κι αυτές που ξεχωρίζουν στο μυαλό μου, έχουν να κάνουν μ’ εσένα.

Υπάρχουν στιγμές που γίνεται πιο έντονη, σχεδόν επιθετική αυτή η βροχή που σε θυμίζει. Λες και την πνίγει η απόγνωση, αλλά κανείς δεν της δίνει σημασία. Κανείς δε στέκεται για λίγο ν’ αφουγκραστεί το άρωμά της και να απολαύσει την κάθαρση που προσφέρει το τραγούδι της.

Ξέρεις πως πάντα λάτρευα τη βροχή και τα συναισθήματα που ήταν κι είναι ακόμη ικανή να ξυπνήσει μέσα μου. Και την ερωτεύομαι ακόμη περισσότερο κάθε φορά που εμφανίζεται απ’ το πουθενά, γιατί μου θυμίζει εσένα. Έχει γίνει αντανάκλασή σου πλέον. Γιατί έρχεται και φεύγει όπως εσύ. Απρόβλεπτα και χωρίς να προειδοποιήσει κανέναν για τις προθέσεις της. Προσφέρει λίγες στιγμές ευτυχίας σε αυτούς που της έχουν αδυναμία και πάνω που αρχίζει να γίνεται δεδομένη, απλά εξαφανίζεται. Γιατί συνεχίζω να νοσταλγώ, θ’ αναρωτιέσαι, κάτι που έχει την ικανότητα να με κάνει να χάσω τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Γιατί επιστρέφω ξανά και ξανά στο παρελθόν, απ’ τη στιγμή που δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να μου προσφέρει.

Μπορεί να βρεις την απάντηση, αν ψάξεις πολύ βαθιά μέσα μου. Αν με σπάσεις σε χιλιάδες κομμάτια και με συναρμολογήσεις απ’ την αρχή, μπορεί και να καταφέρεις να γίνεις μάρτυρας των σκέψεών μου. Ένας φαύλος κύκλος γεμάτος συναισθήματα, χωρίς αρχή και τέλος είναι το μυαλό μου. Και μόνο αν είσαι αποφασισμένος και τρελός από έρωτα, θα έχεις τη δυνατότητα να εισβάλλεις στην άβυσσο του εαυτού μου. Ν’ ανακαλύψεις τι κρύβεται κάτω απ’ την επιφάνεια της ύπαρξής μου. Να δεις από πρώτο χέρι τι την κάνει τόσο μοναδική και γιατί δεν μπορείς να την αφήσεις να γίνει ένα με τη βροχή που βροντάει απ’ την απόγνωση.

Εύχομαι απεγνωσμένα να μπορούσα να περάσω το κατώφλι του δικού σου μυαλού και να περιπλανηθώ στο λαβύρινθο των σκέψεών σου. Να καταφέρω επιτέλους να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά, να καταλάβω τι θέλει τόσο πολύ να μου πει το βλέμμα σου. Γιατί πάνω που λέω πως σε ξέχασα, έρχεται σαν αναλαμπή στο μυαλό μου και κατακλύζει το είναι μου ολόκληρο. Με μια ένταση που κάνει τα γόνατά μου να τρέμουν και την καρδιά μου να φτερουγίζει. Μ’ ένα πάθος που μόνο εσύ κατάφερες να ξυπνήσεις μέσα μου. Και βρίσκω τον εαυτό μου πίσω στην αρχή, χωρίς να μπορώ να διακρίνω το τέλος στον ορίζοντα.

Και τελικά, εγώ θα ζω για να σε θυμάμαι και να σε ξεχνάω ταυτόχρονα. Για να σ’ αγαπάω και να σε καταριέμαι με την ίδια ένταση. Για να ξυπνάω και να κοιμάμαι με τη σκέψη σου να κατακλύζει τα πάντα μέσα μου. Γιατί μία είναι η απάντηση σε όλα όσα θες να με ρωτήσεις. Αξίζει να ζεις γι’ αυτά που σε κάνουν να χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου. Μόνο και μόνο γιατί ξέρεις πως, κάποια στιγμή θα σου χαρίσουν το μπλε τ’ ουρανού και το χρυσαφί των αστεριών.

Δεν έχει σημασία το πότε και το πώς, γι’ αυτό μην ψάχνεις για σταγόνες σε απέραντους ωκεανούς. Θα κυλήσουν όλα με το χρόνο τους, όπως κυλάει κι η βροχή όταν παραδοθεί στο έδαφος κι αφεθεί στη σιγουριά που της προσφέρει.