Εσύ έχασες που δε με ερωτεύτηκες

Υποφέρουμε περισσότερο απ’ τη φαντασία μας κι απ’ όλα αυτά που θα θέλαμε να ζήσουμε. Τα βλέπουμε να μας προσπερνάνε πίσω από ανοιχτά παράθυρα και κλειστές κουρτίνες. Γευόμαστε την ευτυχία που θα μπορούσαν να μας προσφέρουν, χωρίς να την έχουμε. Σαν κομπάρσοι, λοιπόν, στεκόμαστε στα παρασκήνια και θαυμάζουμε μια παράσταση που ευχόμαστε να ζήσουμε με όλο μας το είναι.

Έτσι ακριβώς ένιωσα για σένα. Κι όλα αυτά που διάβασες μέχρι τώρα, θα μπορούσαν να γραφτούν κι αλλιώς. Εσύ πρωταγωνιστής κι εγώ κομπάρσος. Έχουν αντιστραφεί, όμως, οι ρόλοι κι έχω συνειδητοποιήσει πολλά.  Γιατί στην τελική, εσύ θα χάσεις που δε με ερωτεύτηκες. Που γύρισες την πλάτη στον έρωτα προτού προλάβεις τον αγγίξεις και να τον γευτείς.

Και μια μέρα θα με συναντήσεις στο δρόμο και θα δεις το βλέμμα μου να σε προσπερνάει αδιάφορα. Γιατί το «τίποτά» σου δεν ήταν αρκετό για μια ψυχή που πάντα αναζητούσε πολλά. Πού ποτέ δε θα σταματήσει να τα κυνηγάει και να επιδιώκει το «για πάντα» που μπορεί να της προσφέρει.

Πίστεψα σε σένα, αλλά δεν ήταν γραφτό σου να με ερωτευτείς. Πίστεψα και σ’ εμάς, θέλω να ξέρεις. Με όση ελπίδα μου είχε απομείνει, προσπάθησα ν’ αγγίξω την καρδιά και το μυαλό σου. Να σε κάνω ν’ ανοίξεις τα μάτια σου και να σταματήσεις επιτέλους ν’ αναζητείς σταγόνες στον απέραντο ωκεανό που ονομάζεται ζωή, αγνοώντας αυτό που είχες ακριβώς μπροστά σου.

Ήξερα πολύ καλά πως δεν μπορούσες να μου προσφέρεις αυτά που ήθελα απεγνωσμένα να ζήσω. Έκανα λάθος, το ξέρω. Γιατί πίστεψα με πάθος σε κάτι που δεν υπήρχε εξαρχής. Σ’ ένα ονειρεμένο συναίσθημα που ήλπιζα με ό,τι είχα και δεν είχα πως, με κάποιο μαγικό τρόπο, θα ανταπέδιδες. Δεν αντίκρισα, όμως, ποτέ όλα αυτά που ξύπνησες μέσα μου ν’ αντανακλώνται στα μάτια σου. Δυο μάτια που έκρυβαν ένα γοητευτικό μυστήριο στο οποίο φυσικά και δεν μπόρεσα να αντισταθώ.

Γιατί δε σε ξέχασα τόσο εύκολα, θ’ αναρωτιέσαι. Γιατί δεν κατάφερα να σε βγάλω απ’ το μυαλό μου; Η απάντηση είναι πολύ απλή, αλλά ταυτόχρονα και πολύ περίπλοκη. Πώς θα μπορούσα, άλλωστε, να εκφράσω με λόγια όλα όσα μ’ έκανε να νιώθω η παρουσία σου και το χαμόγελο σου.

Δε σου άξιζε, όμως, η τόση αγάπη που ήμουν διατεθειμένη να σου προσφέρω. Δεν έκανες τίποτα για να την κερδίσεις μέχρι που κατάλαβες πως άρχισε να σβήνει. Άρχισε να ξεθωριάζει η δύναμή της γιατί δεν υπήρξε ποτέ ανταπόκριση στην έντασή της.

Και σου εγγυώμαι πως δε θα πιστέψεις πόσο πολύ σ’ αγάπησα μέχρι να επιτρέψεις στον εαυτό σου να το νιώσει. Μέχρι να ελευθερωθείς επιτέλους απ’ αυτή την ανυπόφορη φυλακή που ο ίδιος επέλεξες για τον εαυτό σου. Θα είναι όμως πολύ αργά, γιατί ο χρόνος δε γυρίζει πίσω και οι άνθρωποι αλλάζουν. Εγώ έχω αλλάξει. Και πίστεψέ με, έχω μάθει πολλά.

Έχω πάψει πλέον να περιμένω τον οποιοδήποτε να μου προσφέρει όλα όσα έχω τη δυνατότητα να προσφέρω μόνη μου στον εαυτό μου. Δεν αφήνω ανύπαρκτα συναισθήματα να κυριεύσουν την ύπαρξή μου και ψάχνω για τ’ αληθινά, τ’ αναλλοίωτα. Αυτά που έχουν τη δυνατότητα να με καθηλώσουν με την έντασή τους και να ανταποκριθούν στις βαθύτερες επιθυμίες μου. Αυτά που μπορούν να κάνουν πραγματικότητα κάθε όνειρό μου…