Συνοδοιπόροι της φαντασίας και κυνηγοί του ονείρου. Έτσι θα χαρακτηρίζαμε τους εαυτούς μας. Ονειροπόλες ψυχές και φυσικά ασυμβίβαστες, γιατί πολύ απλά αυτά που μας προσφέρει η πραγματικότητα δεν είναι αρκετά για να ικανοποιήσουν τις ανήσυχες ψυχές μας. Γι’ αυτό και κάνουμε αμέτρητα ταξίδια στα μονοπάτια του μυαλού μας, φυτεύοντας όνειρα που πλημμυρίζουν τις σκέψεις μας και καλλιεργώντας κόσμους που πολλοί δε θα έβρισκαν ιδανικούς.
Κάθε εμπειρία που έχουμε ζήσει, όσο κι αν έχει επηρεάσει τη ζωή μας, συμβάλλει στη δημιουργία ενός καινούργιου πλανήτη, σε ένα αόρατο σύμπαν που πολλοί θα αποκαλούσαν τον εσωτερικό μας κόσμο. Και απ’ αυτό το σύμπαν δε θα μπορούσαν να λείπουν οι άνθρωποι που έχουμε γνωρίσει κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Γνωστοί κι άγνωστοι, φίλοι κι εχθροί, μεγάλοι έρωτες κι απλοί περαστικοί.
Είμαστε, χωρίς αμφιβολία, επαγγελματίες στο να σκαρφιζόμαστε ποικίλης μορφής σενάρια, την οποιαδήποτε χρονική στιγμή, όπου κι αν βρισκόμαστε. Είτε είμαστε μόνοι είτε περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους. Το βλέμμα μας τις περισσότερες φορές, εστιάζει σε ό,τι παραδόξως καταφέρει να τραβήξει την προσοχή μας και χωρίς να το καταλάβουμε, βρίσκουμε τους εαυτούς μας σε έναν παράλληλο κόσμο, δημιούργημα της φαντασίας μας. Έναν κόσμο στον οποίο μπορούμε με πολλή άνεση να επιστρέψουμε όποτε το θελήσουμε.
Είναι πολλοί οι άνθρωποι που παραξενεύονται με αύτη την ιδιαιτερότητα που έχουμε ως χαρακτήρες. Απορούν πώς καταφέρνουμε να είμαστε σε δύο μέρη ταυτόχρονα και αναρωτιούνται τι μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό μας. Τι είναι αυτό που έχει την ικανότητα να μας παρασύρει σαν φύλλα στον άνεμο τη μια στιγμή και να μας προσγειώνει ομαλά στο έδαφος την άλλη. Δεν πρέπει όμως. Είναι μάταιο. Γιατί προσπαθούν άσκοπα να βγάλουν άκρη με κάτι που ούτε κι εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε.
Κι όταν γνωρίσουμε ανθρώπους, αθεράπευτους κυνηγούς ονείρων σαν κι εμάς, κάνουμε σαν μικρά παιδιά και μοιραζόμαστε μαζί τους σκέψεις κι επιθυμίες που δε θα είχαμε το κουράγιο να μοιραστούμε με άλλους. Ο λόγος απλός. Άνθρωποι που δεν έχουν αυτή την ανάγκη να ξεφεύγουν σε κόσμους φανταστικούς, δε θα κατάφερναν να μας κατανοήσουν, ακόμη κι αν προσπαθούσαν σκληρά κι αδιάκοπα.
Γι’ αυτό κι εμείς, δύσκολα αποχωριζόμαστε αυτούς που μοιράζονται έστω και λίγη απ’ την τρέλα μας. Όλους αυτούς που κρύβουν έναν κόσμο μέσα τους που μοιάζει με το δικό μας. Αυτούς που μπορούν να καταλάβουν τι νιώθουμε χωρίς να χρειαστεί να μπούμε στη διαδικασία να περιγράφουμε το τι συμβαίνει στο πολύπλοκο μυαλό μας.
Και φτάνουμε στο σημείο των πειραγμάτων και των –μερικές φορές – ειρωνικών παρατηρήσεων . Που για να λέμε και τα πράγματα με τ’ όνομά τους δε μας ενοχλούν καθόλου γιατί έχουμε πλήρη επίγνωση για το ποιοι είμαστε και πού ταξιδεύουμε. Κυρίως όταν η παρέα στην οποία βρισκόμαστε δε μας εμπνέει.
Γιατί το μόνο σίγουρο είναι πως υπάρχουν κι αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι που έχουν την ικανότητα να φέρνουν την πραγματικότητα στα μέτρα μας με την παρουσία τους. Η ύπαρξή τους γίνεται ένα με τη δική μας και δε μας περνάει καν απ’ το μυαλό, η σκέψη να αποδράσουμε στο λαβύρινθο του εσωτερικού μας κόσμου, όταν βρίσκονται δίπλα μας.
Το «Πού ταξιδεύεις;», έχει γίνει η αγαπημένη φράση συγγενών και φίλων που δε μας γνωρίζουν και τόσο καλά, όταν χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε περνάμε το κατώφλι της φαντασίας μας. Έχουμε επίσης, έρθει αντιμέτωποι και με αυτούς που αναρωτιούνται αν κοιμόμαστε όρθιοι. Στάσου ρε φίλε, όχι κι έτσι. Με το ζόρι να μας βγάλετε και κοιμισμένους; Απλά πρέπει κάποτε να αποδεχθείτε το γεγονός ότι η πραγματικότητά μας είναι διαφορετική κι αναμφίβολα πιο ενδιαφέρουσα απ’ τη δική σας. Κι αυτό γιατί αναζητούμε το ανεπανάληπτο σε έναν κόσμο που συμβιβάζεται με το συνηθισμένο.
Γι’ αυτό και μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως για όλους εμάς, η ζωή είναι πιο υποφερτή κι ελκυστική, όταν τη φανταζόμαστε και την πλάθουμε έτσι ώστε να ταιριάζει στα μέτρα και τις απαιτήσεις μας. Μετατρέπουμε τον πόνο σε ανακούφιση και τη λύπη σε ευχαρίστηση μόνο και μόνο επειδή έχουμε αυτή την αθεράπευτη τάση να αμφιταλαντευόμαστε μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
Ερωτευόμαστε ανθρώπους που δεν έχουμε ακόμη γνωρίσει κι όμως ελπίζουμε οι δρόμοι μας κάποτε να διασταυρωθούν με τους δικούς τους. Ζούμε ξανά στιγμές που δε θέλουμε να τις προσπεράσει ο χρόνος και να τις μετατρέψει σε αναμνήσεις. Κάποιες φορές τους δίνουμε διαφορετική αρχή κι άλλες ένα απρόβλεπτο και θεαματικό τέλος.
Δεν παύουν όμως να μας βαραίνουν λέξεις που δεν ξεστομίσαμε, γιατί παρ’ όλο που στο μυαλό μας είχαν το αποτέλεσμα που επιδιώκαμε, δεν μπορούσε με τίποτα να μας το εγγυηθεί η πραγματικότητα.
Προσπαθούμε απεγνωσμένα να αποδεχθούμε κάτι που έχει ήδη τελειώσει, χωρίς όμως να αναλογιζόμαστε πως, όσο περισσότερο ονειρευόμαστε μια διαφορετική κατάληξη, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να αναγκάσουμε τον εαυτό μας να πει τη μαγική λέξη. Τέρμα.
Υπεραναλύουμε γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν κι ευχόμαστε απ’ τα βάθη της ψυχής μας να μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Να είχαμε μια μαγική μηχανή, που θα μας επέτρεπε να κάνουμε πράξη αυτά που σκεφτόμαστε, τα όνειρα δηλαδή και τις επιθυμίες μας, και να αποτρέπουμε το τέλος που συνήθως ακολουθεί τις αυθόρμητες επιλογές μας.
Χτίζουμε λοιπόν κόσμους ολόκληρους και μπορούμε να τους γκρεμίσουμε σε κλάσματα δευτερολέπτων, μόνο και μόνο για να τους ξαναχτίσουμε όποτε γουστάρουμε. Όποτε έχουμε την αναπόφευκτη ανάγκη να ξεφύγουμε απ’ τη μουντή καθημερινότητα που μας επιφυλάσσει η ζωή, με κάθε πρωινό ξύπνημα. Ίσως όμως, σταματήσουμε να ονειροπολούμε και να χτίζουμε αυτούς τους αόρατους κόσμους, όταν ο ίδιος ο κόσμος στον οποίο ζούμε, γίνει επιτέλους καλύτερος από αυτόν που ονειρευόμαστε.
Επιμέλεια Κειμένου Έλενας Γεωργίου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλενα Γεωργίου
