Εμείς οι δύο είμαστε ομάδα

Υπήρξαν στιγμές στο παρελθόν, τότε που δεν είχες γίνει ακόμη το παρόν μου, που σκεφτόμουνα κουβέντες σου κι αναπολώντας συζητήσεις με φίλους και γνωστούς, προσπαθούσα να τις καταλάβω. Να διεισδύσω με τον τρόπο μου στην άβυσσο του μυαλού σου και να ξεκλειδώσω την πόρτα που θα με οδηγούσε στις πιο απόκρυφες σκέψεις σου.

Άφηνα το μυαλό μου να τις επεξεργαστεί, απλά και μόνο για να δικαιολογεί αθόρυβα την απόφασή του να συμφωνεί πάντα μαζί σου. Ακόμη κι όταν ήμουνα σίγουρη πως είχες άδικο. Ίσως κι εσύ να το ‘ξερες και να ήθελες απλά να πας ενάντια στα πιστεύω των υπολοίπων. Έτσι, για το γαμώτο.

Σε χαρακτήριζε πάντα αυτός ο ατράνταχτος δυναμισμός. Αυτό το πείσμα που σε έκανε ακόμη πιο ελκυστικό στα μάτια μου. Και πίστεψέ με, δεν περνούσε καθόλου απαρατήρητος. Δεν το έκανες επίτηδες, το ξέρω. Κι έβλεπα τους άλλους να δυσανασχετούν όταν έλεγες κάτι με το οποίο δε συμφωνούσαν. Είτε αφορούσε θέματα καθημερινά είτε αφορούσε απορίες κι ερωτήματα μιας ολόκληρης ζωής. Δε σ’ ένοιαζε ούτε η επιχειρηματολογία τους, αλλά ούτε κι η απεγνωσμένη προσπάθειά τους να σε κάνουν να καταλάβεις πόσο άδικο είχες.

Εγώ όμως; Δεν μπορούσα να σ’ αφήσω μόνο, ενάντια σε μια αγέλη λύκων που προσπαθούσε να σε κατασπαράξει. Δε θα επέτρεπα σε κανένα να σε κάνει να χάσεις τα λόγια σου, την αυτοπεποίθηση και το δυναμισμό σου.  Στο κάτω-κάτω γι’αυτό ξεχώριζες. Γι’ αυτό ήσουν στα μάτια μου τόσο μοναδικός. Μπορούσες με πολύ μεγάλη ευκολία να επιχειρηματολογείς, υποστηρίζοντας θεωρίες που ούτε κι εγώ η ίδια δεν έβρισκα σωστές. Έμπαινα όμως στη διαδικασία να τις δω από άλλη οπτική. Τις έφερνα στα μέτρα μου, έτσι ώστε να ταιριάζουν στα δικά σου. Ήξερα βλέπεις πώς δούλευε το μυαλό σου. Πώς σκεφτόσουν, πώς γοητευόσουν απ’ το διαφορετικό και πως πάντα υποστήριζες το αντίθετο, το λάθος.

Ήμασταν λοιπόν και θα συνεχίσουμε να είμαστε μια ομάδα από μόνοι μας. Θα σε υποστηρίζω, ναι. Ακόμη κι όταν έχεις άδικο, εγώ θα είμαι πάντα μαζί σου. Γιατί έτσι κάνουν οι αδελφές ψυχές. Και μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως εσύ παίρνεις το ρόλο του αυθόρμητου. Της άτακτης ψυχής που έμαθε να παίρνει αποφάσεις της στιγμής. Γιατί έτσι γουστάρει. Γιατί πολύ απλά μπορεί.

Κι εγώ; Εγώ μάτια που θα’μαι πάντα η άγκυρα σου. Θα σε κρατάω σταθμευμένο στο λιμάνι σου, όταν η παλίρροια του μυαλού σου απειλεί να σε πάρει μακριά μου. Θα ‘μαι η δύναμη που δεν ήξερες πως χρειαζόσουν για να επιβιώσεις. Χωρίς καν να το ζητήσεις.

Κι όταν φύγουμε, μακριά απ’τα επικριτικά βλέμματα των γύρω μας, θα μοιραστώ μαζί σου αυτά που δεν μπορούσα να πω μπροστά τους. Στην αρχή σίγουρα θα αναρωτηθείς γιατί δεν άνοιξα το στόμα μου να διαφωνήσω μαζί σου δημόσια. Και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων, θα λάμψει στα μάτια σου, έτσι ξαφνικά κι απρόβλεπτα η απάντηση.  Η απάντηση σε μια ερώτηση που δεν πρόλαβε καλά-καλά να βγει απ’ το στόμα σου. Θα σε βάλω λοιπόν στη θέση σου και θα σε προσγειώσω στη γη, όταν είσαι έτοιμος να μου φύγεις για τον ουρανό.

Να χαθείς στις σκέψεις σου και χρησιμοποιώντας το χιούμορ σου, να αντικρούσεις τα λόγια μου. Ξέρεις όμως πως αυτά δεν πιάνουν σε μένα. Γιατί άραγε συνεχίζεις να προσπαθείς; Αφού το αποτέλεσμα ποτέ δε θα αλλάξει. Ένα αποτέλεσμα που όσο και να σε τρώει, δεν μπορείς, ούτε και θέλεις να αποτρέψεις. Ξέρεις, καλύτερα απ’ τον καθένα μάλιστα, πως έχω τη δύναμη να σε κάνω να ξεχωρίσεις το άδικό σου απ’ το δίκιο μου χωρίς καμία απολύτως προσπάθεια. Θα σου πω τι μαλακία έκανες και με έφτασες στο απροχώρητο, κάτι που δεν μπορούσα φυσικά να εκφράσω προηγουμένως.

Θα σε διορθώσω, θα σε μαλώσω και μετά θα σε κάνω να νιώσεις καλύτερα. Μη ρωτάς πώς. Ούτε γιατί. Η νύχτα θα σε βρει στην αγκαλιά μου, σαν πληγωμένο κουτάβι που αναζητά ζεστασιά και σιγουριά στα χέρια που του προκάλεσαν θλίψη. Θα σε παρηγορήσω με λόγια και πράξεις, μέχρι να καταλάβεις πως σημασία για μένα δεν έχει η άποψη του κόσμου. Σημασία για μένα έχει να καταλάβεις το λάθος σου και μέσα απ’ αυτό να γίνεις καλύτερος. Χωρίς ν’ αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου. Χωρίς να χάσεις την ιδιαιτερότητα και το χιούμορ σου.

Ακόμη κι αν έχεις άδικο λοιπόν, εγώ θα σε υποστηρίξω. Γιατί έτσι κάνουν οι ομάδες. Και μετά, όταν βρεθούμε μόνοι, αφού σου δώσω μια σφαλιάρα να συνέλθεις, αφού παίξω τη σοβαρή και βγάλω ολόκληρο λόγο για την ακατάλληλη συμπεριφορά σου, θα σου δείξω πόσο σημαντικός είσαι για μένα. Πως σου ανήκει ο καλύτερος μου εαυτός. Ολοκληρωτικά. Χωρίς αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις. Σου ανήκω και μου ανήκεις. Μου ανήκουν τα λάθη σου και τα σωστά σου. Το γέλιο σου, η τρυφερότητα και το πείσμα σου.

Μπορεί η μέθοδός μου να μη σ’ ενθουσιάζει και τόσο. Αλλά ξέρεις πως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτήν. Ξέρεις πως κανείς, ή καλύτερα καμία δε θα καταφέρει να σε κάνει να νιώσεις τόσο δυνατός και ταυτόχρονα ευάλωτος. Καμία δε θα καταφέρει να σ’ αφήσει ελεύθερο, με τα πόδια σου να πατάνε γερά στη γη, ενώ το κεφάλι σου θ’ αγγίζει τα σύννεφα και θ΄αγναντεύει την πορεία τους στον ουρανό.