Εσένα θέλω

Δε ζούσα ποτέ με αυταπάτες πως ο αληθινός έρωτας θα μου χτυπούσε την πόρτα, ένα βράδυ με πανσέληνο. Τον περίμενα σε μέρη συνηθισμένα, βαρετά. Βάλτωσα στη δήθεν σιγουριά που μου προσέφεραν. Έψαξα να βρω τα χνάρια του σε μονοπάτια χιλιοπερπατημένα, γεμάτα απογοήτευση. Γιατί πίστευα πως κάθε πράγμα στη ζωή έχει και το χρόνο του. Μια προκαθορισμένη στιγμή που ορίζεται απ’ το σύμπαν το ίδιο και δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί εκεί που δεν το περιμένεις.

Κι εκεί που ζούσα τη ζωή μου σύμφωνα με τους κανόνες της κοινωνίας κι επένδυσα όλη την ενέργεια μου σε πράγματα που δεν είχαν ποτέ τη δυνατότητα να μου προσφέρουν την απόλυτη ευτυχία που ζητούσε η ψυχή μου, βρέθηκες μπροστά μου απ’ το πουθενά. Ένιωσα λες κι η γη ευθυγραμμίστηκε κι όλα τα κομμάτια που μου έλειπαν, μπήκαν επιτέλους στη θέση τους, με το που σε αντίκρισα. Ήταν τόσο απροσδόκητη η άφιξή σου και δε συμβάδιζε καθόλου με την πραγματικότητα που ήξερα τόσο καιρό. Γι’ αυτό και μόλις σε γνώρισα, άρχισα να ονειρεύομαι ξανά. Ένα μέλλον αλλιώτικο, μακριά από καθωσπρεπισμούς και λόγια του αέρα.

Άφησα επιτέλους πίσω μου την προσποιητή ευτυχία και βρήκα τον έρωτα στο βλέμμα σου. Έγινες ο ορισμός του και δε θα σ’ εγκατέλειπα για καμία υπόσχεση σταθερότητας και σιγουριάς. Γιατί το χάος που προκαλεί μέσα μου το χαμόγελό σου, φτάνει για να επισκιάσει κάθε ψεύτικο συναίσθημα που ένιωσα στο παρελθόν.

Κι όταν συναντηθήκαμε τα πάντα μέσα μας συγκρούστηκαν και ταίριαξαν καλύτερα απ’ όσο είχα τολμήσει να ελπίζω. Γι’ αυτό και δεν κατάφερα ποτέ να ταιριάξω με κανέναν άλλο που βρέθηκε εσκεμμένα στο δρόμο μου. Λες κι ήταν γραφτό μας να συναντηθούμε κατά τη διάρκεια μιας στιγμής απρόσμενης, που ούτε και το σύμπαν δε θα ήταν ικανό να προβλέψει.

Κι άρχισα να πιστεύω στη μαγεία του αναπόφευκτου, γιατί είναι χίλιες φορές καλύτερο απ’ το προκαθορισμένο. Ο έρωτας, λοιπόν, δε θα μπορούσε να μη συμπεριλαμβάνεται στις στιγμές που κόβουν την ανάσα και δίνουν καινούργιο νόημα στη ζωή. Να δημιουργεί αναμνήσεις που αντέχουν στη φθορά του χρόνου και δε σβήνουν με τίποτα απ’ το μυαλό και την καρδιά.

Γι’ αυτό κι όταν τον βρήκα στα μάτια σου, δεν ήθελα να μου ξεφύγει με τίποτα. Είμαι ικανή να τον διεκδικήσω με νύχια και με δόντια, βλέπεις. Να φτάσω μέχρι το τέλος του κόσμου για να βρεθώ πάλι στην αρχή του. Γιατί δε θέλω κάποιον σαν εσένα. Θέλω εσένα. Τόσο δύσκολο είναι να το πιστέψεις;

Απ’ τη στιγμή που μπήκες στη ζωή μου, έφερες τα πάνω κάτω. Μ’ έκανες ν’ αρχίσω να πιστεύω σε πράγματα που δεν είχα φανταστεί πως θα ήμουν τυχερή αρκετά για να ζήσω. Μ’ έβγαλες απ’ τη ρουτίνα της καθημερινότητας κι έπαψα να είμαι βαλτωμένη στη συνήθειά της.

Πώς θα μπορούσα, λοιπόν, να βρω κάποιον που θα μπορούσε να αντικαταστήσει έστω κι ένα εκατοστό της ύπαρξής σου. Μια ύπαρξη που με κατακλύζει με συναισθήματα πρωτόγνωρα. Που κατάφερε να ξυπνήσει μέσα μου μια ευφορία που δεν είχα ποτέ φανταστεί πως θα έβρισκα κρυμμένη στην ψυχή κανενός. Πόσο μάλλον τη δικιά μου.

Και κάθε φορά που ενώνεται ακόμη και το μικρότερο τμήμα του σώματός μου με το δικό σου είναι πιο εθιστική απ’ την προηγούμενη. Δε σε χορταίνω, το καταλαβαίνεις; Κι ούτε χρειάζομαι την αγάπη κανενός, όσο έχω τη δικιά σου. Μια αγάπη που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κι αρρωστημένη απ’ τους κοινούς θνητούς, γιατί δεν υπάρχει αρχή και τέλος στη μαγεία της. Είναι άπειρες οι πιθανότητες που προσφέρει σ’ αυτούς που έχουν ρισκάρει και τον ίδιο τους τον εαυτό για να τη ζήσουν.

Δεν μπορείς να την επαναλάβεις ούτε και να τη βρεις όπου να ‘ναι. Δεν μπορείς να τη ζήσεις με τον πρώτο τυχόντα που θα συναντήσεις στο δρόμο σου. Απλά υπάρχει και κάνει τη φωτιά που ξύπνησες μέσα μου να καίει με μια μανία που δεν έχω νιώσει ποτέ.

Γιατί θέλεις τόσο πολύ να σβήσει; Αφού κάθε άγγιγμα σου αναζωπυρώνει τις φλόγες της όλο και περισσότερο. Γιατί επιμένεις να ‘ρθει το τέλος μας; Εδώ δεν έχουμε καλά-καλά προλάβει ν’ απολαύσουμε την αρχή μας. Όχι τουλάχιστον με την ένταση και το πάθος που της αξίζει.

Πού να βρω έναν έρωτα να σου μοιάζει; Αφού όλος ο κόσμος μου έχει συγκεντρωθεί στο χαμόγελό σου. Ακόμη κι αν πιστεύεις πως είσαι η χειρότερη επιλογή που θα μπορούσα να κάνω και πως είμαι καλύτερα όταν βρισκόμαστε χώρια, εγώ θα συνεχίσω να παλεύω και να διεκδικώ αυτό το «μαζί» που μας ανήκει. Γιατί ρισκάραμε για να το κάνουμε δικό μας. Και δε θα μπορούσα να το ζήσω με κανέναν άλλο, που δεν είσαι εσύ.