Για τις ανεκτίμητες παρουσίες στη ζωή μας

Έχουμε την τάση οι άνθρωποι να ξοδεύουμε τον πολύτιμο χρόνο μας αναπολώντας ένα παρελθόν που μας πλήγωσε και να παραβλέπουμε εντελώς τις στιγμές που ξεχώρισαν μέσα απ’ τη μιζέρια του. Να μη γεμίζουμε σκόπιμα τα κενά που άφησαν πίσω τους άνθρωποι που πιστέψαμε πως δε θα μας εγκατέλειπαν ποτέ, γιατί είναι ακόμη ζωντανός μέσα μας ο πόνος που έφερε μαζί της η απουσία τους. Ακόμη κι αν δεν το επιδιώξαμε, χάραξε το μονοπάτι της με ανεξίτηλο μαρκαδόρο στην καρδιά μας και μας οδήγησε αμέτρητες φορές σε αδιέξοδο.

Μείναμε στάσιμοι, λοιπόν, σ’ αυτό το παρελθόν που τόσο μας πλήγωσε και δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ τι απέγιναν οι άνθρωποι που στάθηκαν δίπλα μας απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Άνθρωποι που θα έκαναν τον κόσμο άνω κάτω για να δουν το χαμόγελό μας να φωτίζει όλο τον κόσμο και την ευτυχία να λάμπει σαν αστέρι στα μάτια μας. Άνθρωποι ξεχωριστοί, οι δρόμοι των οποίων διασταυρώθηκαν με τους δικούς μας κι από τότε βαδίζουμε μαζί προς ένα καλύτερο αύριο, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή του παρόντος πριν μας ξεφύγει απ’ τα χέρια.

Μπορεί ν’ αργήσαμε λίγο να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντική ήταν κι εξακολουθεί να είναι η ανεκτίμητη παρουσία τους στη ζωή μας. Γιατί μας βοήθησαν να βρούμε τον εαυτό μας εκεί που είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε πως τον είχαμε χάσει οριστικά. Αποδέχτηκαν όλα αυτά που μας ξεχωρίζουν απ’ το πλήθος με ανοιχτές αγκάλες. Δεν προσπάθησαν ποτέ να καταπιέσουν το μέσα μας απ’ το να βγει στην επιφάνεια και να εκφράσει ό,τι το απασχολούσε. Ούτε μας ανάγκασαν ποτέ να χωρέσουμε στα κουτάκια που η κοινωνία έκοψε κι έραψε στα μέτρα μας, για να σωπάσουν τα όνειρά μας και να σβήσει η φλόγα που δε θα σταματήσει ποτέ να σιγοκαίει μέσα μας.

Σε όλες τις αγνές ψυχές, λοιπόν, που μας ξάφνιασαν με την αγάπη τους εκεί που δεν το περιμέναμε. Που έγιναν το στήριγμά μας τις στιγμές που το χρειαζόμασταν περισσότερο, ακόμη κι αν δεν τους το ζητήσαμε. Στους μοναδικούς ανθρώπους που δε λύγισαν ποτέ απ’ το βάρος των προβλημάτων μας, που αυτόματα τα μετέτρεψαν σε δικά τους για να μη μας πάρουν από κάτω. Που μοιράστηκαν το φορτίο της λύπης μας και δεν άφησαν τη φουρτούνα να μας παρασύρει στο χάος της. Που θυσίασαν τη χαρά τους για να τη δουν ζωγραφισμένη στα μάτια μας και δε θα μας γύριζαν ποτέ την πλάτη.

Θα συνεχίσουν να ομορφαίνουν τις ζωές μας με την παρουσία τους και να μας προσφέρουν απλόχερα την αγάπη τους. Θα γεμίζουν τις ψυχές μας με απερίγραπτα συναισθήματα χαράς και θα αναπληρώνουν κάθε κομμάτι της προτού καν προλάβει να σπάσει. Κι όταν έρθουμε αντιμέτωποι με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες στον δρόμο προς την πολυπόθητη Ιθάκη, θα ‘ναι πιστοί συνοδοιπόροι μας. Θα ‘ναι ο άνεμος που θα σπρώχνει τα πανιά του πλοίου της ζωής μας, για να φτάσουμε σώοι στη στεριά.

Θα τους χρωστάμε αιώνια ευγνωμοσύνη που δε θα ξεθωριάσει κι ούτε θα φθαρεί ποτέ, για όλα αυτά που έκαναν για να μη μας παρασύρουν τα κύματα. Θα μετατρέψουμε τη δυστυχία τους σε στιγμές που θα σφύζουν από ζωή και θα κάνουμε τα πάντα για να γίνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Θα ζήσουμε αναμνήσεις που δε θα σβήσουν ποτέ απ’ το μυαλό μας και θα κατακλύζουν τις σκέψεις μας κάθε φορά που θ’ απειλεί η ζωή να μας πάρει από κάτω.

Θα μοιραστούμε τις χαρές και τις λύπες μας χωρίς ενδοιασμούς, θα γελάσουμε και θα κλάψουμε χωρίς αμφιβολίες, θα ζήσουμε τις επιθυμίες και τα όνειρα μας χωρίς αναβολές. Θ’ ανταλλάξουμε αγκαλιές γεμάτες αγάπη, φιλιά γεμάτα πάθος, βλέμματα γεμάτα υπονοούμενα και χαμόγελα γεμάτα ελπίδα. Θα πορευτούμε στο μονοπάτι της ζωής μαζί, πανέτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουμε ό,τι μας περιμένει σε κάθε επόμενη στροφή.