Γράμμα στον Μικρό Πρίγκιπα

Πάντα ήθελα να μοιάσω στον Μικρό Πρίγκιπα. Με μάγευε βλέπεις η αγνή μα πάνω απ’ όλα αληθινή σοφία της ύπαρξής του, που χαρακτήριζε, χωρίς εξαίρεση, την κάθε του λέξη. Πρωτογνωριστήκαμε χρόνια πριν για να είμαι ειλικρινής. Κι αναρωτιέμαι συχνά, αν θ’ άλλαζε κάτι σε περίπτωση που διάβαζα την ιστορία του τότε. Σαν μικρό παιδί κι εγώ, με το μυαλό μου καθαρό και χωρίς τις επιρροές του κόσμου, της κοινωνίας που προσπαθεί ν’ αλλάξει και να διαφθείρει κάθε αγνή ψυχή που διαφέρει. Που δε χωράει σε καλούπια και ταμπέλες, γιατί πολύ απλά θέλει να ζει ελεύθερη. Χωρίς περιορισμούς κι εγχειρίδια σωστής συμπεριφοράς.

Γιατί κρύβει μια ανεπανάληπτη γνησιότητα το παιδικό μυαλό. Δεν το βασανίζουν προβλήματα ασήμαντα, καθημερινά. Δεν είναι γεμάτο σκέψεις κι επιθυμίες που ίσως και να μην καταφέρουν ποτέ να βγουν στην επιφάνεια. Το αντίθετο μάλιστα. Λέει τα πράγματα έξω απ’ τα δόντια. Είναι ειλικρινές κι αυθόρμητο. Όπως του Μικρού μου Πρίγκιπα για παράδειγμα. Που’ ναι γεματός φαντασία και δημιουργικότητα. Και σε εμπνέει να γίνεις καλύτερος. Να κυνηγήσεις κι εσύ τις δικές σου περιπέτειες για να γνωρίσεις τον κόσμο και τους ανθρώπους του. Να περιπλανηθείς σε πλανήτες άγνωστους και προτού φύγεις, ν’ αφήσεις πίσω και λίγη απ’ τη μαγεία σου.

Οι περισσότεροι δυστυχώς, δεν το βλέπουν έτσι. Μεγάλωσαν πριν την ώρα τους, ίσως επειδή οι συνθήκες τους ανάγκασαν. Ίσως κι επειδή ήθελαν τόσο απεγνωσμένα να μεγαλώσουν και να ζήσουν τη ζωή, που τελικά έχασαν τα πιο πολύτιμα χρόνια της. Τι κατάλαβαν που έτρεξαν να προλάβουν τη ζωή, αλλά τελικά τους ξέφυγε μέσα απ’ τα χέρια; Δεν τη χάρηκαν και τελικά, απογοητεύτηκαν. Γι’ αυτό και περιφρόνησαν τον Μικρό Πρίγκιπα. Τους φάνηκε παιδιάστικη κι ανούσια η ιστορία του. Δε σκέφτηκαν, έστω και για ένα λεπτό, πως θα μπορούσε να τους διδάξει κάποια απ’ τα πιο σημαντικά μαθήματα που θα είχαν ποτέ τη δυνατότητα να μάθουν.

Δεν ήθελαν να σπαταλήσουν τις ώρες τους διαβάζοντας ένα βιβλίο που γράφτηκε για παιδιά. Και στην τελική, πολύ καλά έκαναν. Γιατί δε θα μπορούσαν να καταλάβουν το νόημά του, ακόμη κι αν βρισκόταν ακριβώς μπροστά τους. Δε διστάζουν, όμως, να προσφέρουν χωρίς δισταγμό, λεπτά, ώρες ή ακόμη και χρόνια απ’ τη ζωή τους σε ανθρώπους μίζερους. Που δεν τους προσφέρουν καμία εσωτερική ευτυχία. Που είναι εκεί επιφανειακά. Με ψεύτικες προθέσεις, λόγια της δεκάρας και συζητήσεις κενές. Αδιάφορες.

Όσο και να μη θέλουμε λοιπόν, να το παραδεχθούμε ή και μερικοί από εμάς, να το αποδεχθούμε, αφήσαμε την άποψη του κόσμου να μας επηρεάσει. Να διώξει την αγνότητα απ’ την ψυχή μας και να την αντικαταστήσει με τη διαφθορά και τη σκουριά της καθημερινότητας. Είναι πολύ εύκολο τελικά να βολευτείς σε μια ρουτίνα. Το δύσκολο είναι να απαλλαχθείς απ’ αυτή. Να γεμίσεις τις μέρες σου με τη μαγεία που τους έλειπε τόσο καιρό. Να ξεφύγεις απ’ αυτή την αμετάβλητη φυλακή, που εσύ ο ίδιος δημιούργησες για τον εαυτό σου. Ίσως και χωρίς να το καταλάβεις.

Βιαστήκαμε, λοιπόν, να δούμε τον κόσμο με μάτια ώριμα. Λες και θ’ άλλαζε η ουσία του. Βιαστήκαμε να πραγματοποιήσουμε επιθυμίες που δε θα σκεφτόταν ποτέ να πραγματοποιήσει ένα παιδικό μυαλό. Επιθυμίες που και καλά θα μας ολοκλήρωναν. Αλλά η αλήθεια είναι πως καμία απ’ αυτές δεν κατάφερε να μας προσφέρει την πολυπόθητη ευτυχία. Που τη χαρακτηρίζει μια απλότητα την οποία σπάνια συναντάς. Μεγαλώσαμε, γίναμε εγωιστές κι αντί να γεμίζουμε ψυχές, τις αδειάζουμε. Αντί να αγκαλιάζουμε τους ανθρώπους, τους διώχνουμε μακριά, μπας και χαλάσουν την ψευδαίσθηση τελειότητας με την οποία μας έμαθαν να ζούμε.

Κι όντως, κάποιοι περιφρόνησαν τα λόγια σου, Μικρέ Πρίγκιπα. Μεγάλωσαν, ωρίμασαν κι άφησαν πίσω αυτή την παιδικότητα, που τους έκανε μοναδικούς. Δε δημιούργησαν δεσμούς ξεχωριστούς, δεν εξημέρωσαν κανέναν, αλλά ούτε κι άφησαν τον οποιοδήποτε να τους εξημερώσει. Είτε από φόβο είτε από εγωισμό. Αφέθηκαν, παρασύρθηκαν απ’ τα ασήμαντα κι άφησαν πίσω τους τα σημαντικά. Αυτά που κάνουν τη ζωή ν’ αξίζει. Γιατί η αξία βρίσκεται στα μικρά, τα σπάνια. Αυτά που δεν μπορούν να έχουν όλοι. Αυτά που ανήκουν αποκλειστικά, στον κάθε έναν από εμάς.

Και κάθε μέρα, βρίσκω τον εαυτό μου ν’ αναρωτιέται αν θ’ άντεχε η αγνή ψυχή σου, στον διεφθαρμένο πλανήτη μας. Χωρίς τριαντάφυλλα κι εξημερωμένους ανθρώπους. Που θεωρούν τ’ αστέρια δεδομένα και τη φύση αναλώσιμη. Θα άντεχε άραγε, το δημιουργικό μυαλό σου, την τόση μιζέρια; Τη μουντή καθημερινότητα που μερικές φορές είναι αναπόφευκτη; Θα άντεχες να ζεις στην αδιαφορία της πραγματικότητας, με τη φαντασία που κρύβεις μέσα σου να ουρλιάζει ανεξέλεγκτα για την ελευθερία που της στέρησαν;

Όπως κι εμείς άλλωστε. Που δε χωράμε σε καλούπια. Που ουρλιάζει το παιδί μέσα μας γιατί θέλει ν’ αφεθεί ελεύθερο. Ποιος θα αποδεχθεί την ειλικρίνειά του όμως; Ποιος θα το αγκαλιάσει για να σταματήσει επιτέλους να το πνίγει η μοναξιά; Η καταπίεση; Ίσως εσύ το καταφέρεις. Με τη σοφία και τα βαθυστόχαστα λόγια σου. Γιατί όλοι θα μεγαλώσουμε. Κάποιοι θα βιαστούν, κάποιοι άλλοι θα αργήσουν.

Η απάντηση, όμως, βρίσκεται σκορπισμένη ανάμεσα στις σελίδες ενός παιδικού βιβλίου, πρωταγωνιστής του οποίου είσαι εσύ, Μικρέ Πρίγκιπα. Ένα ξανθό αγόρι που ταξίδεψε σ’ όλους τους πλανήτες, εξημέρωσε μια αλεπού κι έκανε το τριαντάφυλλο του να ξεχωρίζει απ’ τα υπόλοιπα.