Η αναβλητικότητα έχει κάτι από επανάσταση

«Μην αναβάλλεις γι’ αύριο πράγματα που μπορείς να κάνεις σήμερα», σωστά; Μία φράση που θα ‘χεις σίγουρα ακούσει άπειρες φορές κατά τη διάρκεια της ζωής σου, κυρίως απ’ τους γονείς σου, σε μια ενθαρρυντική προσπάθειά τους να σε ωθήσουν προς την ανακάλυψη μιας υπευθυνότητας που, μάλλον, σ’ έχει προσπεράσει.

Γιατί πάντα σε χαρακτήριζε μια ανεπαίσθητη, θα ‘λεγε κανείς, αναβλητικότητα. Δε σου βγήκε ποτέ σε καλό το αναμενόμενο, γι’ αυτό και σταμάτησαν οι απεγνωσμένες προσπάθειές σου να το προβλέψεις. Αποφάσισες επιτέλους να επαναστατήσεις με τον δικό σου τρόπο κι έπαψες να συμβιβάζεσαι στις προσδοκίες μιας καταπιεστικής κοινωνίας που σ’ έχει κουράσει.

Έχεις στο μυαλό σου χιλιάδες πράγματα που πρέπει να ολοκληρώσεις πριν να ‘ναι πολύ αργά, αλλά σε βρίσκει το βραδάκι με μια ατελείωτη λίστα στο χέρι και καμία απολύτως όρεξη να την ακολουθήσεις κατά γράμμα. Και φυσικά, θα κάνεις οτιδήποτε άλλο κατά τη διάρκεια της μέρας σου, εκτός απ’ αυτά που πρέπει. Επαναστάτης, με λίγα λόγια.

Αναβάλλεις συνεχώς ό,τι δε σου προσφέρει τον ενθουσιασμό που θα περίμενες με την πιθανότητα εκπλήρωσής του κι απολαμβάνεις με όλο σου το είναι ό,τι μπορεί μ’ ευκολία να σου προσφέρει ένα χαμόγελο. Γεγονός που δείχνει την αδυναμία που έχεις στα απρόβλεπτα και την κατηγορηματική αδιαφορία σου για όλα αυτά που πρέπει να κάνεις ακόμη κι αν δε θέλεις, γι’ αυτό και συνεχίζεις ν’ αποφεύγεις επί καθημερινής βάσεως ό,τι άχαρο μοιάζει με αγγαρεία.

Μια δουλειά, που δεν έχει καν αρχίσει, μπορεί να μην καταφέρει να τελειώσει, γιατί πολύ απλά δεν ήσουν αρκετά ευχαριστημένος με την ιδέα της πραγματοποίησής της, γι’ αυτό κι αποφάσισες εν τέλει να την αφήσεις στην άκρη. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως δε θα την ολοκληρώσεις ποτέ, γιατί μπορεί να αποτελεί σημαντικό κομμάτι των υποχρεώσεων που καλείσαι να φέρεις εις πέρας, τέλος πάντων, για να τιμήσεις την ενήλικη ζωή που περιμένουν οι γύρω σου να ζήσεις υπεύθυνα κι επιδεικτικά. Για να παραδειγματιστούν όλοι, βλέπεις, απ’ την αφοσίωσή σου στην αναμενόμενη ρουτίνα της, που παραμένει απαράλλακτα ανιαρή.

Τι να κάνεις, όμως, που έχεις τόσα πράγματα στο μυαλό σου και μέχρι να δουν το φως της μέρας, σε βρίσκει πάλι η νύχτα; Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται καθημερινά –και θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται–, αφού δε σου έχει παραχωρήσει τα κατάλληλα κίνητρα για να την απογειώσεις. Γιατί το ενδιαφέρον σου για ό,τι κι αν αποφασίσεις να κυνηγήσεις στη ζωή σου, αποτελεί έναν απ’ τους σημαντικότερους παράγοντες για τη μελλοντική επιτυχία του -και για την ευχαρίστηση που θα σου προσφέρει.

Αν, όμως, δε σε εμπνέουν όλα αυτά που πρέπει να κάνεις πριν τελειώσει η μέρα, θα συνεχίσεις ν’ αναβάλλεις την ολοκλήρωσή τους, μέχρι να σε οδηγήσουν σ’ έναν απέραντο λαβύρινθο, απ’ τον οποίο ίσως και να μην καταφέρεις ν’ αποδράσεις ποτέ. Θα φτάσουν οι υποχρεώσεις στο απροχώρητο και θ’ αναγκαστείς, θέλεις-δε θέλεις, να τις φέρεις εις πέρας προτού σε ισοπεδώσουν. Θ’ αργήσεις βέβαια λιγάκι, αλλά καλύτερα αργά παρά ποτέ. Γιατί στην τελική, εσύ θέτεις τις προτεραιότητες στη ζωή σου κι ορίζεις τον τρόπο και το χρόνο αντιμετώπισής τους.

Αυτή η αναβλητικότητά σου, λοιπόν, έχει ευνοήσει την αντιδραστική φύση που κρύβεις μέσα σου, γιατί –για να λέμε και του στραβού το δίκιο– αποτελεί μια διαφορετική μορφή αναρχίας που πάει κόντρα στα κουτάκια του κοινωνικού (κι οικογενειακού ενίοτε) κατεστημένου. Σε χαρακτηρίζει κι έχει διαμορφώσει το χαρακτήρα σου, αφού έχεις μάθει να διαχωρίζεις τι πραγματικά έχει σημασία για την ανάκτηση της εσωτερικής σου γαλήνης κι αφήνεις ό,τι έχει τη δυνατότητα να τη διαταράξει στην άκρη. Προσωρινά τουλάχιστον.

Γιατί στην τελική, οι υποχρεώσεις που αγνοείς επιδεικτικά να ολοκληρώσεις γιατί πιστεύεις πως η υλοποίησή τους δε θα σου προσφέρει κάτι ουσιαστικό, θα συνεχίσουν να εμφανίζονται μπροστά σου μέχρι να τις εκπληρώσεις.

Αν το καλοσκεφτείς, όμως, η ζωή αποτελείται από στιγμές που αναβάλαμε και δε ζήσαμε ποτέ, για να οδηγηθούμε σ’ αυτές που έπρεπε να ζήσουμε, για ν’ αγγίξουμε με τις άκρες των δαχτύλων μας την ηδονή μιας ακατέργαστης ευτυχίας. Θέλει τόλμη η αναβλητικότητα κι αποτελεί μια απεγνωσμένη προσπάθεια της ψυχής σου ν’ αποδράσει απ’ τη μιζέρια μιας ρουτίνας.

Γι’ αυτό και πρέπει ν’ αγκαλιάζεις το απρόβλεπτο και να κυνηγάς τη σιγουριά που έχει τη δυνατότητα να σου προσφέρει το χάος του.