Η ηλικία δεν είναι εγγύηση της ωριμότητάς μας

Η ωριμότητα ως έννοια, αποτελείται από διαφορετικές ερμηνείες και προσαρμόζεται στις απαιτήσεις που έχει η ζωή του κάθε ανθρώπου. Δεν μπορεί να περιθωριοποιηθεί και συνήθως, συνοδεύεται από μια μεγάλη δόση αξιοπρέπειας. Γι’ αυτό το λόγο, λοιπόν, εκφράζεται διαφορετικά με τη συμπεριφορά του καθενός κι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα του.

Δεν είναι απλά ένας προορισμός η ωριμότητα. Υπάρχουν πολλοί σταθμοί στο μονοπάτι προς αυτήν και, φυσικά, αναπάντεχα εμπόδια που ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει με τον τρόπο του. Κι αυτό κάνει τη διαφορά. Ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται την ωριμότητα όπως ταιριάζει στην προσωπικότητα και το χαρακτήρα του. Κάτι που εφαρμόζει και στις συναναστροφές του με άλλους ανθρώπους, γνωστούς ή ξένους.

Και συνήθως μας ελκύουν άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε τα ίδια κυβικά ωριμότητας, βρε παιδί μου! Ρίξε μια ματιά γύρω σου και θα δεις πως έχω δίκιο. Φυσικά και δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης της ωριμότητας ούτε μπορεί να μετρηθεί, αλλά μπορείς να τη δεις να καθρεφτίζεται ξεκάθαρα σε εκφράσεις, σε συμπεριφορές, ακόμα και σε βλέμματα. Δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση και θέλει δουλειά για να τη φτάσεις. Γιατί δε χαρίζεται σε κανέναν και φυσικά, δεν μπορεί να συνυπάρξει με αισθήματα εγωισμού κι αλαζονείας.

Αν αυτοαποκαλείσαι ώριμος, κάνε ένα βήμα -ή και πολλά- πίσω στο χρόνο κι αξιολόγησε με το χέρι στην καρδιά τις επιλογές που έχεις κάνει μέχρι τώρα στη ζωή σου. Τον τρόπο που σκέφτεσαι όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους που δε συμφωνούν με τις απόψεις σου. Τη συμπεριφορά σου όταν κάνεις τ’ αδύνατα δυνατά για να εξασφαλίσεις ό,τι ποθεί η καρδούλα σου αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν τα καταφέρνεις.

Θ’ ακούσεις ανθρώπους που ζουν με την εντύπωση πως έχουν χιλιοπερπατήσει τη ζωή την ίδια κι έχουν ολοκληρώσει και καλά τον κύκλο της, να λένε πως πληρώνουν ακριβά την ωριμότητά τους. Κι αυτή η πληρωμή, γίνεται με τη μορφή κάθε χρόνου που περνάει και τους βρίσκει ηλικιακά μεγαλύτερους απ’ τους προηγούμενους. Η ηλικία, όμως, δεν είναι ένδειξη του πόσο ώριμος είσαι. Κάτι που πρέπει να θυμάσαι όταν συναναστρέφεσαι με όποιον έχει αυτή τη λανθασμένη άποψη για τη ζωή και τις διάφορες πτυχές της.

Γιατί σίγουρα θα’ χεις γνωρίσει εικοσάχρονα που συμπεριφέρονται σαν μικρά παιδιά, κάτι που μπορεί να ισχύει και για τους σαραντάρηδες της διπλανής πόρτας. Δε σου απαγορεύει κανείς να περνάς καλά και να ζεις τη ζωή σου στο τέρμα, αλλά υπάρχουν και θα υπάρξουν στιγμές που θα χρειαστούν τη σοβαρότητα ενός ώριμου ανθρώπου για να αντιμετωπιστούν με τον κατάλληλο τρόπο. Κάτι που δε σου εγγυάται η ηλικία, αλλά το πόσο ώριμος είσαι εσωτερικά. Μπορεί η κοινωνία στην οποία ζεις να μη σου έχει επιτρέψει ακόμη να φτάσεις μέχρι εκεί που επιθυμείς, αλλά πίστεψέ με, θα γίνει κι αυτό.

Οι εμπειρίες, λοιπόν, συμβάλλουν περισσότερο απ’ όσο πιστεύεις στην απόκτηση αυτής της ωριμότητας. Δεν πάει να ‘σαι δεκαοκτώ ή πενήντα οκτώ, αντιμετωπίζεις τον κόσμο και τους γύρω σου όπως σου έχουν μάθει οι συνθήκες, αλλά και τα όσα έχεις ζήσει μέχρι τώρα. Άλλα έχεις ζήσει εσύ, αλλά ο παππούς που μένει στο πάνω διαμέρισμα κι άλλα ο μελαχρινός ομορφούλης που συνάντησες μια μέρα στο λεωφορείο.

Γι’ αυτό, φίλε μου, η ηλικία δεν είναι εγγύηση της ωριμότητάς σου κι ούτε θα γίνει ποτέ. Κάτι που πρέπει να έχεις πάντα στο μυαλό σου. Τα πραγματικά σημάδια αυτής της ωριμότητας  κρύβονται στις λεπτομέρειες και πρέπει να ψάξεις πολύ για να τα βρεις. Και να θυμάσαι πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και κανείς δε θα αμφισβητήσει το πόσο ώριμος είσαι, αν δεν του δώσεις το δικαίωμα. Όπως συμβαίνει και με τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, άλλωστε.