Η ρόδα δε θα γυρίσει και κανείς δε θα σε ψάξει

Λένε πως, άνθρωποι που έφυγαν απ’ τη ζωή μας όσο ομαλά κι αθόρυβα μπήκαν σε αυτή, δεν είχαν απ’ την αρχή σκοπό να μείνουν για πολύ. Δε θεώρησαν ποτέ την παρουσία μας ως μόνιμο κι αναντικατάστατο κομμάτι της δικής τους ζωής. Δε μας εκτίμησαν για όσα τους προσφέραμε, για όσα θυσιάσαμε και για όσα αφήσαμε πίσω για να είμαστε πλάι τους. Στα εύκολα, στα δύσκολα, στα σημαντικά και στα ασήμαντα.

Τι περιμέναμε θα μου πεις; Σημάδια κι αμοιβαίες πράξεις ευγνωμοσύνης; Όχι βέβαια. Ο καθένας για την πάρτη του, για το εγώ του! Έρχονται, παίρνουν αυτό που θέλουν, αυτό που είχαν βάλει στο μάτι πριν καν πάρουν χαμπάρι ότι υπήρχε και φεύγουν. Έτσι απλά. Σαν τους πιο έμπειρους κλέφτες που υπήρξαν ποτέ, η θεαματική έξοδος τους γίνεται αθόρυβα, χωρίς πολλά πολλά. Χωρίς φωνές και κραυγές απελπισίας.

Ξυπνάς ένα πρωί, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσεις πως αγνοείται ένα απ’ τα πιο πολύτιμα κομμάτια σου. Ψάχνεις απεγνωσμένα να το βρεις, μέχρι που σου ‘ρχεται στο μυαλό η παρουσία τους που μετατράπηκε, έτσι ξαφνικά κι απρόβλεπτα στην πιο αξιοσημείωτη απουσία. Γιατί δέθηκες μαζί τους, αφέθηκες. Γιατί πίστεψες, έστω και για λίγο πως δημιούργησες  δεσμούς  γερούς, δυνατούς. Που θα άντεχαν στο χρόνο και θα ξεπερνούσαν με ευκολία τα εμπόδια της ζωής. Έλα όμως που οι προσδοκίες και τα όνειρα σου δεν ταίριαζαν με τα δικά τους.

Στο κάτω-κάτω τι νόμιζες; Πως θα γύριζαν πίσω μετανιωμένοι; Πως θα ζητούσαν, γονατιστοί κιόλας τη συγχώρεσή σου; Φυσικά κι όχι. Ούτε θα σ’ αναζητήσουν μια κρύα νύχτα του χειμώνα για να μάθουν νέα σου ούτε θα σε πάρουν τηλέφωνο για να σου ευχηθούν σε γενέθλια και γιορτές. Δε θα σε σκεφτούν στα δύσκολα κι ούτε θα τους λείψει η παρουσία σου στα εύκολα. Δε θα σκεφτούν πόσο κρίμα ήταν που σ’ έχασαν από δίπλα τους, γιατί πολύ απλά ποτέ δεν τους ενδιέφερε πραγματικά η παρουσία σου στη ζωή τους.

Τι γίνεται όμως θα μου πεις, με τους αιώνια ερωτευμένους; Αυτές τις πονεμένες ψυχές, που δε θα σταματήσουν ποτέ να εύχονται για το απίθανο και να ονειρεύονται το μη εφικτό. Να επιθυμούν τόσο πολύ έναν έρωτα που βαθιά μέσα τους ξέρουν πως δε θα έχουν. Να τον περιμένουν με ανυπομονησία να φανεί στο φεγγαρόφωτο, πάνω σ’ ένα άσπρο άλογο για να τους σώσει απ’ τη μιζέρια της καθημερινότητας.

Η πραγματικότητα όμως, όσο κι αν αρνούνται να το πιστέψουν, βρίσκεται πάντα ένα βήμα πιο μπροστά. Για να τους υπενθυμίζει με τον πιο άδοξο τρόπο πως δε ζουν σε κανένα παραμύθι. Για να τους ρίχνει άτσαλα στη γη ενώ ήταν έτοιμοι να κατακτήσουν τους ουρανούς με τις σκέψεις περί αιωνιότητας και παντοτινής αγάπης. Τι απαιτεί η παντοτινή αγάπη θα αναρωτιέσαι. Αμοιβαίο έρωτα κι αν όχι έρωτα, τουλάχιστον ενδιαφέρον. Γιατί ποιος είπε πως εκπληρώνονται ή θα εκπληρωθούν ποτέ οι μονόπλευροι έρωτες;

Αυτά τα απωθημένα που δε θα καταφέρεις ποτέ να ξεχάσεις, όσο και να προσπαθείς. Όσο και να θέλεις. Που έχουν μείνει στο μυαλό σου, λες και τα ‘γραψε η μοίρα με ανεξίτηλο μαρκαδόρο για να σε βλέπει μέρα νύχτα να υποφέρεις. Να εύχεσαι με ό,τι έχεις και δεν έχεις για ένα σημάδι ότι αξίζει να συνεχίσεις να προσπαθείς για κάποιον που σε διέγραψε απ’ τη μνήμη του λες και δεν υπήρξες ποτέ. Λες κι έπαψες να αξίζεις, έπαψε η παρουσία σου να επηρεάζει το μέσα του. Τη ροή της ιστορίας του.

Αυτούς τους ανεκπλήρωτους έρωτες που δεν τους έδωσε κανείς την ευκαιρία να ανθίσουν. Να ριζώσουν βαθιά στη γη έτσι ώστε να αντέξουν για μια ζωή. Η αρχή που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, σηματοδότησε το τέλος που άλλαξε τα πάντα.  Κι εσύ εκεί, να ελπίζεις ακόμη γιατί σου έμαθαν πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Το επαναλαμβάνεις στο κεφάλι σου σαν στίχο τραγουδιού που δε σ’αφήνει σε ησυχία. Μπορείς όμως να ελπίζεις για κάτι που έβαλε μόνο του, συνειδητά και χωρίς δεύτερες σκέψεις, τέλος στην ελπίδα;

Τι γίνεται όμως με τους μονόπλευρους έρωτες; Αυτούς που δεν έζησαν ούτε μια στιγμή ευτυχίας. Δε γεύτηκαν ούτε μια σταγόνα απ’ το ποτήρι της. Ίσως να πονάει περισσότερο η απόρριψη που νιώθεις καθημερινά λόγω ενός μονόπλευρου έρωτα, απ’ την πίκρα που σου΄ρχεται στο μυαλό όταν θυμάσαι απωθημένα. Κάνουν ότι προσπαθούν, βλέπεις, αυτοί που βρέθηκαν παγιδευμένοι σε μονόπλευρους έρωτες.

Σπαταλούν λεπτά, ώρες, χρόνια απ’τη ζωή τους κυνηγώντας ένα όνειρο απατηλό. Μια απομυθοποιημένη ύπαρξη που θα συνεχίσει να στοιχειώνει τα βράδια τους μέχρι να αποφασίσουν πως πρέπει να την αφήσουν ελεύθερη. Πως δεν αξίζει να ψάχνουν για μια σταγόνα σ’ έναν ολόκληρο ωκεανό, όταν μπορούν να βάλουν πλώρη για αλλού. Να αναζητήσουν νέους έρωτες και να γνωρίσουν καινούργιες αγάπες.

Φτάνει λοιπόν με τις αυταπάτες περί αμοιβαίου έρωτα κι ανεκπλήρωτης ευτυχίας. Γιατί η ευτυχία δε θα ’ρθει να σου χτυπήσει την πόρτα, φίλε. Θα σε περιμένει με αξιοθαύμαστη υπομονή να την κάνεις δικιά σου. Και ξέχνα επιτέλους ανθρώπους που με το πάτημα ενός κουμπιού σε διέγραψαν απ’ τη ζωή τους.  Γιατί κανείς δε θα σκεφτεί ποτέ, πόσο κρίμα ήταν που έδιωξε απ’ τη ζωή του κάποιον που δεν τον ενδιέφερε καν.

Γι’ αυτό μην τρέφεις αυταπάτες περί επανασύνδεσης ούτε ελπίδες περί εκπλήρωσης του ανεκπλήρωτου. Είναι πολύ πιθανόν, αν όχι σίγουρο ότι θα απογοητευτείς. Βάλε ένα τέλος οριστικό λοιπόν, τώρα που μπορείς. Πριν να βρεις τον εαυτό σου βαλτωμένο σ’ ένα όνειρο απ’ το οποίο δε θα μπορέσεις να ξυπνήσεις.

Έναν εφιάλτη…