Κανείς δεν μπορεί να σε πληγώσει χωρίς την έγκρισή σου

Κανείς δεν μπορεί να σε πληγώσει χωρίς την έγκριση σου, είτε το πιστεύεις είτε όχι. Γιατί έχουμε αυτή την τάση οι άνθρωποι, να ανεχόμαστε πολλά για να γίνουμε αποδεκτοί. Να δικαιολογούμε ανάρμοστες συμπεριφορές, αντί να γυρίζουμε την πλάτη στους ανθρώπους που τις εξέφρασαν. Με πράξεις, με λόγια, δεν έχει σημασία. Έχουμε μάθει να παραβλέπουμε την αρνητική επιρροή που είχαν στη ψυχολογία μας και να γυρίζουμε την πλάτη σε όλα αυτά που μας έκαναν να νιώσουμε. Με πολύ μεγάλη ευκολία μάλιστα. Και χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας.

Μέχρι που φτάνουμε τελικά στο σημείο, ν’ αφομοιώνουμε απαράδεκτες συμπεριφορές και να επιτρέπουμε στον κάθε κομπάρσο που περνάει απ’ τη ζωή μας, να μας παίζει σαν μαριονέτες στις άκρες των δαχτύλων του. Να μας ποδοπατάει την ψυχή γιατί δεν πέρασε καν απ’ το μυαλό μας το ενδεχόμενο πως μπορεί να θέλει να μας πληγώσει. Και τι νομίζαμε δηλαδή; Πως θα ζητούσε την άδεια μας; Ή πως θα μας χτυπούσε την πόρτα μια νύχτα με πανσέληνο, για να πάρει την έγκριση να μας ρίξει απ’ τα σύννεφα και να μας κάνει να χάσουμε τη γη κάτω απ’ τα πόδια;

Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν. Ας μην προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες του κόσμου ολόκληρου, προτού καν αναγνωρίσουμε τις δικές μας. Στο κάτω – κάτω, δε ζούμε για να αρέσουμε σε κάθε άνθρωπο που συναντάμε στο μονοπάτι που επιλέξαμε να ακολουθήσουμε. Ούτε για να είμαστε ευγνώμων για την ανάρμοστη συμπεριφορά τους προς το πρόσωπο μας. Γιατί στην ουσία, οι άνθρωποι μας πληγώνουν γιατί εμείς τους το επιτρέπουμε. Ξανά και ξανά, μας χτυπούν με γροθιές από ατσάλι, πίσω απ’ τις οποίες κρύβεται η συνειδητή επιλογή μας να μένουμε με τα χέρια σταυρώμενα.

Φτάνουμε έτσι στο συμπέρασμα πώς, αν δε βάλουμε εμείς οι ίδιοι όρια και απαγορευτικές γραμμές, θα το κάνουν άλλοι για εμάς. Και θα τραβήξουν αυτές τις κόκκινες γραμμές, μέχρι εκεί που τους συμφέρει. Μέχρι να ισοπεδώσουν τα πάντα με τον εγωισμό και την απληστία τους. Θα καταχραστούν την αδυναμία μας ν’ αφήσουμε πίσω όλα αυτά που μας πληγώνουν, γιατί μια φορά κι έναν καιρό σήμαιναν κάτι για τη φουκαριάρα την καρδιά μας. Αυτή θα είναι κι η μόνη έγκριση που θα χρειαστούν για να μας χτυπήσουν εκεί που πονάει.

Γιατί στη ζωή, θα σε αντιμετωπίσουν όπως τους μάθεις πως πρέπει αν σε αντιμετωπίζουν. Μην πέσεις κι εσύ στην παγίδα λοιπόν. Μη φτάσεις στο σημείο να σ’ ενδιαφέρει περισσότερο η έγκριση του κόσμου και της διεφθαρμένης κοινωνίας του, απ’ όσο σε ενδιαφέρει ο ίδιος σου ο εαυτός και ό,τι αντιπροσωπεύει. Και να θυμάσαι πως, όταν συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους όπως θα μπορούσαν να είναι, βάζουμε το λιθαράκι μας στο να γίνουν καλύτεροι απ’ ότι ήταν μέχρι τώρα.

Γι’ αυτό και πρέπει να ‘‘παίρνουμε’’ τους ανθρώπους σε πολύ μικρές δόσεις. Γιατί η αλήθεια είναι πώς, ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβεται πίσω από ένα φευγαλέο χαμόγελο ή ένα έντονο βλέμμα. Έχει γίνει της μόδας τώρα τελευταία για μερικούς, να μη βγάζουν τις μάσκες απ’ τα πρόσωπα τους, σε σημείο που έχουν αρχίσει να ξεχνάνε ποιοι πραγματικά είναι χωρίς αυτές. Μέχρι να βρούμε αυτούς για τους οποίους πραγματικά αξίζει να υποφέρουμε, κανείς δεν αξίζει τα δάκρυα μας. Αυτούς τους λίγος που θα καταφέρουν να κάνουν τη ζωή μας πιο όμορφη με την παρουσία τους. Πράγμα σπάνιο και ασυνήθιστο, που όμως αξίζει το χρόνο και την υπομονή που θα αφιερώσουμε για να το φέρουμε εις πέρας.