Έχουμε αυτή την τάση οι άνθρωποι, να ενδιαφερόμαστε λιγότερο για τον εαυτό μας και περισσότερο για το τι πιστεύουν οι άλλοι γι’ αυτόν. Και χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε, αναγκάζουμε ολόκληρο το είναι μας να χωρέσει στα μικρά κουτάκια που έχει φτιάξει στο μυαλό του ο καθένας για εμάς, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τα δικά μας «πρέπει» και «μη». Πώς να χωρέσει όμως μια ψυχή αιώνια, σ’ ένα κουτί εφήμερο; Εγκλωβισμένη στο «ιδανικό» καλούπι που έχουν φτιάξει άνθρωποι ασήμαντοι γι’ αυτήν και βαλτωμένη στη μουντή εικόνα που έχουν φτιάξει για τη ζωή την ίδια;
Στην αρχή θα δείξουν μεγάλο ενδιαφέρον αυτοί οι άνθρωποι. Για σένα, την προσωπικότητα και τα πιστεύω σου. Και σιγά-σιγά, θ’ αρχίσει η διαδικασία της δημιουργίας αυτής της πνευματικής, στην ουσία, φυλακής. Γιατί εγκλωβισμένοι δεν είναι μόνο αυτοί που βρίσκονται πίσω απ’ τα κάγκελα μιας κυριολεκτικής φυλακής. Εγκλωβισμένοι είναι κι αυτοί που πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι, αλλά στην πραγματικότητα υποκύπτουν στα θέλω και τα πιστεύω των διεφθαρμένων. Προσπαθούν με νύχια και με δόντια λοιπόν, να αλλάξουν όλα όσα αντιπροσωπεύεις έτσι ώστε να ταιριάζουν με την ιδέα τους για τον κόσμο και την κοινωνία του.
Θα σου γίνει εμμονή λοιπόν, η άποψη που έχουν αυτοί οι άνθρωποι για σένα. Θ’ αρχίσεις να χάνεις τον ίδιο σου τον εαυτό σε μια προσπάθεια να τους ευχαριστήσεις, να τους κρατήσεις στη ζωή σου. Λες κι είναι οι πρώτοι κι οι τελευταίοι άνθρωποι που θα γνωρίσεις ποτέ. Θα σε βλέπουν βυθισμένο στη μιζέρια κι εσύ θα προσπαθείς να τους πείσεις πως δεν τρέχει τίποτα. Γιατί ξέρεις πως με την πρώτη δυσκολία, θα σου γυρίσουν την πλάτη. Θ’ ακολουθείς κάθε τους βήμα στα τυφλά, χωρίς να ‘χεις την παραμικρή ιδέα για τον προορισμό.
Μην ανησυχείς όμως, γιατί κάποια στιγμή θα ξυπνήσει το μυαλό σου και θα επαναστατήσει. Δε θα χωράει πλέον αυτό το καταραμένο κουτί την ειλικρίνεια και την ομορφία που κρύβει η καρδιά σου. Και θα σου γίνει μάθημα η εμπειρία αυτή. Γιατί θέλεις δε θέλεις, κάποια στιγμή θα τη ζήσεις. Θα μάθεις να βάζεις τον εαυτό σου πάνω απ’ όλα, να μη συμβιβάζεσαι για λιγότερα απ’ όσα σου αξίζουν και να εκφράζεις ελεύθερα και δημιουργικά τις απόψεις και τα πιστεύω σου.
Κι όταν καταλάβουν όλοι αυτοί πως έχεις σταματήσει επιτέλους μια και καλή να ανέχεσαι τις δηθενιές τους, θα πάρουν τα μπογαλάκια τους και θα βγουν στους δρόμους για ν’ αναζητήσουν το επόμενο θύμα τους. Θα πέσουν οι μάσκες και τα πρόσωπα που έκρυβαν τόσο καιρό, θα αποκαλυφθούν. Θα γίνεις μάρτυρας του φθόνου και της ψευτιάς που τα χαρακτηρίζει και θα δεις την αλαζονεία τους να μετατρέπεται σε απογοήτευση που δεν κατάφεραν να σε μεταλλάξουν. Δε θα περιγράφεται η ευχαρίστηση που θα νιώσεις μόλις τους ρίξεις ένα τελευταίο βλέμμα, έτσι για να απολαύσεις την ήττα που θα τους κατακλύσει με τη θεαματική έξοδό σου.
Πάντα να θυμάσαι πως οι άνθρωποι θα σε αντιμετωπίζουν με τον τρόπο που εσύ τους επιτρέπεις. Και πως δε ζούμε ούτε για να τα πάμε καλά με όλους, αλλά ούτε και για να αρέσουμε σε όλους. Στην τελική, το μονοπάτι της ζωής θα μας οδηγήσει στους ανθρώπους με τους οποίους οι ψυχές μας θα ταιριάξουν αμέσως. Λες και γνωρίζονταν καιρό τώρα και απλά περίμεναν με ανυπομονησία να συναντηθούν.
Συντάκτης: Έλενα Γεωργίου
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
