Καταλαβαίνεις κάποιον αμέσως εκτός κι αν τον ερωτευτείς

Στα μικροπράγματα θα καταλάβεις τον αληθινό χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Γιατί στα μεγάλα είναι πιο προσεκτικός. Κρύβεται βλέπεις πίσω από πράξεις και λόγια άλλων, πίσω από γεγονότα που διαμορφώθηκαν εξαιτίας πολλών. Είναι εκνευριστικά απρόβλεπτοι οι άνθρωποι που αποδίδουν ευθύνες για τις πράξεις τους σε γνωστούς κι αγνώστους. Και συνήθως, αυτή η αποποίηση ευθυνών τους ρίχνει απ’ τα μάτια του κόσμου. Ενός κόσμου που θα έκαναν τα πάντα για να κατακτήσουν. Μπορείς να τους καταλάβεις από μίλια μακριά. Τους χαρακτηρίζει μια προσποιητή καλοσύνη που δεν πείθει ούτε και τον πιο αφελή. Μια ψεύτικη γοητεία που καταντά γελοία στα μάτια αυτών που ξέρουν να διακρίνουν με τεράστια ευκολία την αυθεντικότητά της.

Είναι εύκολο λοιπόν να καταλάβεις το καλούπι ενός ανθρώπου, πριν καν ανοίξει το στόμα του για να συστηθεί. Ισχύει αυτό που λένε πως τα μάτια κρύβουν πολύ περισσότερα απ’ όσα θέλουμε να πιστεύουμε. Κι οι εκφράσεις έχουν περισσότερη δύναμη απ’ αυτή που τους αποδίδει η ανθρώπινη φύση μας. Προδίδουν αισθήματα που ευχόμασταν να μπορούσαμε να κρατήσουμε κρυφά, κλειδωμένα στο πιο απόμακρο μέρος του μυαλού μας για να μην δουν ποτέ το φως του ήλιου. Να μην τα εκφράσουν ποτέ τα διεφθαρμένα χείλη μας. Οι πληγωμένες ψυχές μας.

Φυλακισμένα σ’ ένα κλουβί που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε. Κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου. Χωρίς καμία πιθανότητα, αυτά τα καλά κρυμμένα συναισθήματα να βγουν στην επιφάνεια και να μεταφραστούν σε λόγια και πράξεις. Λόγια που φωνάζουν στην ψυχή μας να τ’ αφήσει ελεύθερα. Λόγια που παλεύουν με το μέσα μας για να ακουστούν. Να τους δώσει πνοή η φωνή μας και να ταξιδέψουν με οποιοδήποτε τρόπο σε αυτούς που πρέπει να τ’ακούσουν. Να τους δώσει ζωή μια συνηθισμένη πένα κι ένα ασήμαντο χαρτί, για να τα μετατρέψει σε ό,τι πιο σημαντικό μας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να δημιουργήσουμε απ’το μηδέν.

Τους αληθινούς ανθρώπους, λοιπόν, μπορείς να τους καταλάβεις απ’ την πρώτη. Όπως φυσικά και τους ψεύτικους. Περιτριγυρίζονται είτε από μια ευωδιαστή μυρωδιά που δε χορταίνεις είτε από μια σαπίλα απ’την οποία θες απεγνωσμένα να απαλλαχθείς μόλις τη νιώσεις να διαπερνά το είναι σου. Είναι πιο εύκολο απ’ όσο νομίζεις, να ξεχωρίσεις μια ειλικρινή ύπαρξη από μια διεφθαρμένη. Κυρίως απ’ τον τρόπο που συμπεριφέρεται όταν δεν έχει κάτι ουσιαστικό να κερδίσει. Απ΄τον αυθορμητισμό και τις ανιδιοτελείς πράξεις σε στιγμές μοναδικές. Στιγμές που κόβουν την ανάσα. Που τις ολοκληρώνει ένας πάθος ζηλευτό, μια αφοσίωση ιδιαίτερη και ξεχωριστή. Αλλά και απ΄τον εγωισμό και το συμφέρον που φαίνεται κυρίως στα μικρά, αυτά που δεν μπορεί να διακρίνει το μάτι με την πρώτη. Που θέλουν μεγάλη προσοχή για να βγουν στην επιφάνεια.

Τι γίνεται όμως με ανθρώπους που όσο και να προσπαθείς, δεν μπορείς να ψυχολογήσεις; Που τους καρφώνεις με το πιο διαπεραστικό βλέμμα σου σε μια προσπάθεια να καταλάβεις τι σκέφτονται; Κι εκεί είναι που κολλάς. Τρελαίνεται το μυαλό, παθιάζεται η καρδιά. Ξεκινάει ένας αγώνας δρόμου για να λύσεις ένα μυστήριο που σε σαγήνευσε μόλις το αντικρίσεις. Μόλις συνειδητοποίησες πως υπάρχει.

Δεν μπορείς να βγάλεις απ’ το νου σου αυτόν που σε έκανε να αναρωτιέσαι. Κι όσο περισσότερο μπαίνεις στη διαδικασία να τον γνωρίσεις, τόσες λιγότερες είναι οι πιθανότητες σου να βγεις αλώβητος απ’ το λαβύρινθο που εσύ δημιούργησες. Χωρίς να νοσταλγείς τις στιγμές που έζησες μαζί του, σε μια προσπάθεια σου να λύσεις αυτό το γρίφο που σ’ ενθουσίασε, αλλά ταυτόχρονα σ’ έκανε να αμφιβάλλεις. Για πράγματα και καταστάσεις που πίστευες πως είχες οργανώσει μέσα στο μυαλό σου, πριν από καιρό.

Πες μου λοιπόν. Ποιο είναι το επόμενο βήμα σου; Θα προσπαθήσεις να τον ξεχάσεις αφού τον καταλάβεις; Γιατί είναι φανερό πως έπαιξες κι έχασες. Τους ανθρώπους, μάτια μου, τους καταλαβαίνεις απ’ την πρώτη. Αυτό είναι γεγονός. Εκτός κι αν τους ερωτευτείς. Τότε τα πράγματα αλλάζουν. Το σενάριο περιπλέκεται και βρίσκεις τον εαυτό σου με πεταλούδες στο στομάχι, ανίκανο να σκεφτεί λογικά όταν βρίσκεται στην παρουσία αυτού που σ’ έκανε να αναθεωρήσεις όλα όσα πίστευες τόσο καιρό.

Μ’ ένα άγγιγμα, όσο μικρό κι αν είναι, όσο ασήμαντο κι αν φαίνεται, νιώθεις έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο ολόκληρο. Πετάς στα ουράνια και προσγειώνεσαι ανώμαλα, όταν αναρωτιέσαι αν νιώθει κι αυτός το ίδιο. Γιατί είπαμε, δεν μπορείς να τον διαβάσεις. Είναι αδύνατο λόγω της αντικειμενικότητας που επηρεάζει τον τρόπο σκέψης σου. Θεοποιείς χωρίς αμφιβολία την ύπαρξή του στη ζωή σου, σε σημείο που η απουσία του σε ρίχνει ψυχολογικά. Πειρμένεις πώς και πώς να τον δεις μπροστά σου, μόνο και μόνο για να σου χαρίσει αυτό το χαμόγελο που έχει γίνει το ναρκωτικό σου. Που αναζητάς όπου και να’ σαι γιατί ξέρεις πως θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα.

Κι αν δεν ανοίξεις το στόμα σου να εκφράσεις αυτά που νιώθεις, θα χαθεί η μαγεία. Πίστεψέ με, το χειρότερο απ’ όλα είναι να μην εκφράζεις με λόγια συναισθήματα που σ’ επηρεάζουν. Γιατί μετά χάνεται η ευκαιρία τους να λάμψουν και παραμένουν φυλακισμένα. Μέχρι που σε κάποια φάση, γίνονται μια πικρή ανάμνηση, ένα όνειρο που εύχεσαι με ό,τι έχεις και δεν έχεις να είχες το κουράγιο να πραγματοποιήσεις. Και μην τρέφεις καμιά ελπίδα πως θα σταματήσεις ποτέ να σκέφτεσαι και να μετανιώνεις γι’ αυτά που δεν έκανες, αυτά που δεν είπες.

Μάθε λοιπόν να ζεις και να ρισκάρεις. Όνειρα, πράξεις, συναισθήματα, λόγια ανείπωτα. Δεν έχει σημασία. Γιατί ο χρόνος δενγυρίζει πίσω για κανέναν. Ούτε φίλο ούτε εχθρό. Και τα απωθημένα έχουν γίνει της μόδας. Γι’ αυτό να σιγουρευτείς πως δε θα πέσεις στην παγίδα τους.