Λίγο μαζί δε γίνεται

Ακούς συνεχώς γι’ ανθρώπους που συμβιβάζονται με το λίγο που έχει να τους προσφέρει η ζωή και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να κυνηγήσουν το πολύ της. Ανθρώπους που αρκέστηκαν σε έρωτες μισούς και σχέσεις χωρίς όνειρα και προσδοκίες. Μπορεί να ήσουν κι εσύ ένας από αυτούς. Μπορεί να πιάστηκες κι εσύ στην παγίδα του συμβιβασμού και της ρουτίνας, γιατί σου φάνηκε πιο εύκολο κι εφικτό ν’ ακολουθήσεις το μονοπάτι τους. Ήταν βλέπεις λιγότερο τρομακτικό απ’ τα υπόλοιπα που βρέθηκαν στο δρόμο σου.

Λίγο μαζί δε γίνεται όμως. Αν βάφτιζες οτιδήποτε άλλο στη ζωή σου ως «λίγο», ίσως και να μπορούσες να το αντέξεις. Θα μπορούσες με τον καιρό, να το μετατρέψεις και σε κάτι περισσότερο. Σε κάτι που θα σ’ έκανε τελικά ευτυχισμένο. Κάτι που δεν ισχύει για τον έρωτα, μάτια μου. Δεν είναι πράξη που μπορεί να λύσει ο καθένας, ούτε κι έκθεση που μπορεί να σου μάθει όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις, με σκοπό κάποτε να τα εφαρμόσεις. Δεν μπορείς ν’ αποστηθίσεις τον έρωτα γιατί πολύ απλά, πάντα διαφέρει. Και κάθε φορά που ερωτεύεσαι, θα είναι διαφορετική απ’ την προηγούμενη. Απ’ τις προηγούμενες.

Έχουμε όμως αυτό το ελάττωμα οι άνθρωποι. Να μετατρέπουμε τη μετριότητα στο καταφύγιο μας, γιατί μας απελπίζουν, μας τρομάζουν αυτά που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όμως πως, η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην προσπαθήσουμε τουλάχιστον να τη ζήσουμε με την ένταση που της αξίζει. Κρυβόμαστε πίσω απ’ τα πρέπει της κοινωνίας κι αφήνουμε στην άκρη τις επιθυμίες μας.

Μέχρι πότε όμως, θα συμβιβάζεσαι με το λίγο που έχει να σου προσφέρει ο έρωτας; Ακόμη κι αν δεν μπορείς να ζήσεις μακριά του; Ακόμη κι αν πιστεύεις πως έχεις βρει αυτό που πάντα έψαχνες. Ακόμη κι αν κάνει τα πόδια σου να τρέμουν λες κι έχουν ξεχάσει ποιος είναι ο σκοπός τους και την καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή.

Και μετά τη μετριότητα, να’ σαι σίγουρος πως θα βρεις καταφύγιο και στην ψευδαίσθηση που προσφέρει. Αυτή την προσωρινή ευτυχία που βρίσκεις στο πρόσωπο του και τη νιώθεις να σε κατακλύζει. Ποτέ όμως ολοκληρωτικά. Γιατί στο πίσω μέρος του μυαλό σου, ξέρεις πως δε θ’ αντέξει για πολύ. Πως αξίζεις περισσότερα. Βαρέθηκες να περιμένεις για κάτι που θα έπρεπε να είναι δεδομένο. Κουράστηκες να δίνεις χωρίς να παίρνεις.

Πόσο άραγε θα συνεχίσεις να κρύβεσαι πίσω από αυτά τα τέσσερα γράμματα; Πόσο ακόμη θα τα αφήσεις να καθορίζουν τη ζωή και την ευτυχία σου; Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβεις πως, δεν μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου, ζώντας στην άκρη του «λίγου», έτοιμος ν’ αγγίξεις κάτι περισσότερο, αλλά ποτέ να μην το καταφέρνεις. Κι είναι τόσο άδικο να παλεύεις για κάτι που δε γίνεται να συνεχίσει ν’ αποτελεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή σου.

Είναι κρίμα, μάτια μου, να μένεις με τα πόδια καρφωμένα στη γη, όταν μπορείς με ευκολία να απλώσεις τα χέρια και ν’ αγγίξεις τ’ αστέρια. Γιατί βασανίζεις τον εαυτό σου; Γιατί δεν μπορείς ν’ αφήσεις πίσω σου μια αγάπη που έχει τελειώσει και να ψάξεις να βρεις μιαν άλλη; Που να σε ολοκληρώνει και να μετατρέπει τη γη σε ουρανό, μόνο και μόνο για να πάρει μια γεύση της τρέλας που κρύβεις μέσα σου. Μόνο και μόνο για να είναι μάρτυρας της ευτυχίας που θα λάμψει ξανά στα μάτια σου.

Ξύπνα λοιπόν. Τι περιμένεις; Άφησε πίσω σου κάθε συμβιβασμό και συνήθεια. Σταμάτα επιτέλους ν’ αναζητείς την ασφάλεια και όχι την πραγματική ευτυχία. Γιατί να θυμάσαι πως, αν δεν ρισκάρεις για το ασυνήθιστο, θα μείνεις βαλτωμένος στο συνηθισμένο. Βγες απ’ το λήθαργο που σ’ έχει βυθίσει η καθημερινότητα, πριν να είναι πολύ αργά. Και ξέχνα το λίγο μαζί, γιατί αλήθεια, δε γίνεται. Με τίποτα! Γιατί ο χρόνος, δε γυρίζει πίσω. Θ’ αργήσεις να το συνειδητοποιήσεις αλλά, πίστεψε με, θα έρθει η στιγμή που θα εύχεσαι με ό,τι έχεις και δεν έχεις, να μπορούσες να τον γυρίσεις πίσω.