Μας κερδίζουν εκείνοι που μας φροντίζουν

Γνωρίσαμε πολλούς ανθρώπους κατά τη διάρκεια της πορείας μας προς ένα απρόβλεπτο μέλλον, γεγονός που διαμόρφωσε την προσωπικότητά μας κι έθεσε τα θεμέλια του παρόντος μας. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο όμως, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτοί που κατάφεραν να γίνουν κομμάτι της ιστορίας μας. Διεκδίκησαν με το γοητευτικό χαρακτήρα τους μια μόνιμη θέση στη ζωή μας κι έγιναν αναντικατάστατοι. Απέδειξαν το ενδιαφέρον τους κι ήταν εκεί, όταν τους χρειαζόμασταν, περισσότερο γιατί το ήθελαν.

Άνθρωποι που μας φροντίζουν ουσιαστικά γιατί νοιάζονται, είτε πετάμε στα σύννεφα είτε βυθιζόμαστε στην άβυσσο. Άνθρωποι που δεν είχαν το θράσος ν’ απαιτήσουν το σεβασμό μας, αλλά το θάρρος να τον κερδίσουν με τις πράξεις τους και την επιμονή τους. Άνθρωποι που έχουν γίνει η προσωποποίηση μιας φιλίας που σφύζει από ανιδιοτέλεια κι ενός έρωτα που θυμίζει όνειρο και δε σ’ αφήνει να επιστρέψεις στην πραγματικότητα, γιατί πολύ απλά φαντάζει μουντή κι αδιάφορη μπροστά του.

Άνθρωποι μοναδικοί, που δε δίστασαν να γίνουν η άγκυρά μας στη στεριά για να μη βυθιστούμε σ’ έναν απέραντο ωκεανό σκέψεων κι υποχρεώσεων, όταν το είχαμε περισσότερο ανάγκη. Άνθρωποι με την κάθε σημασία της λέξης, που ήταν πάντα δίπλα μας και μας κρατούσαν συντροφιά μέχρι τα ξημερώματα, ανάμεσα σε δικά μας κλάματα, πυρετούς ή απελπισίες. Εκεί μέχρι να χαμογελάσουμε ξανά.

Ακόμη κι αν ο έρωτας, λοιπόν, μας βρει εξ απροόπτου, ξέρουμε με σιγουριά πως δε θα μας απογοητεύσει,  γιατί απέδειξε απ’ την αρχή την αξία του και ποντάραμε αρκετά σ’ αυτήν. Τον είδαμε να ζωντανεύει παίρνοντας τη μορφή ενός ανθρώπου που κατάφερε να μας μαγνητίσει με το βλέμμα του, να μας μαγέψει με το χαμόγελό του και να μας κρατήσει σ’ επιφυλακή με την ιδιαιτερότητά του.

Κι αφού κατάφερε να μας εντυπωσιάσει με την παρουσία του, έθεσε τον πήχη ψηλά με την αλήθεια του και το ενδιαφέρον που έκρυβε κάθε πράξη του. Γεγονός που μπορεί να φαντάζει ουτοπικό, αλλά αν έχεις ρισκάρει πολλά για να το ζήσεις, καλά θα κάνεις να το απολαύσεις με ό,τι έχεις και δεν έχεις όταν επιτέλους σου χτυπήσει την πόρτα.

Μετατράπηκε στην πιο κρυφή επιθυμία μας χωρίς να το ‘χουμε συνειδητοποιήσει, από φόβο μπας και μας ξεφύγει μέσα απ’ τα χέρια. Κι όταν τελικά το εμπεδώσαμε, αφεθήκαμε στη φροντίδα του χωρίς πολλά-πολλά. Μέσα στην αδιαφορία του κόσμου γύρω μας, βρήκαμε καταφύγιο στην ευτυχία που μας προσέφερε και δε θα τ’ αλλάζαμε για κανένα σωστό και για τίποτα σίγουρο. Μας στήριξε περισσότερο απ’ όσο τόλμησε ποτέ κανείς να μας στηρίξει κι έφερε με την παρουσία του μια αισιοδοξία που δεν περιμέναμε ποτέ να ζήσουμε.

Κατάφερε με σχετική ευκολία να γκρεμίσει τους τοίχους που είχαμε χτίσει γύρω μας κι έτσι αρχίσαμε να βλέπουμε καθαρά την πραγματική αξία των πράξεών του. Το μεθοδικό τρόπο που μας σκέπαζε με το χιλιοφορεμένο σακάκι του, κάθε φορά που δεν ταίριαζαν οι προβλέψεις μας με τη διάθεση του καιρού -κι ας κρύωνε κι ο ίδιος. Τη μυρωδιά που μας κατέκλυζε από παντού και το καταφατικό κούνημα του κεφαλιού του, κάθε φορά που ρωτούσαμε αν ήταν εντάξει, όταν κλεινόταν στην κουζίνα για να μας περιποιηθεί. Την αναμονή έξω απ’ την πόρτα μας, μέχρι να βεβαιωθεί πως φτάσαμε σπίτι μας ασφαλείς. Την ευγένεια που βγαίνει με καθετί μικρό ή μεγάλο στην επιφάνεια και κατεδαφίζει κάθε προκατάληψη ή καχυποψία που μας είχε επιβάλει μια κοινωνία που δεν πιστεύει στο ειλικρινές νοιάξιμο.

Έχουμε μάθει, λοιπόν, μετά από πολλά πισωπατήματα κι αναδρομές στο παρελθόν, πώς να εκτιμάμε τους ανθρώπους που μας φροντίζουν με όλη την καλή διάθεση που κρύβεται μέσα τους. Όμορφες προσωπικότητες, που κατάφεραν να ξεχωρίσουν μέσα απ’ το πλήθος με τη συμπεριφορά τους. Μοναδικοί άνθρωποι που ενδιαφέρονται για εμάς και μας προσέχουν, χωρίς να προσπαθούν να μας αλλάξουν.