Μια πετυχημένη αρχή κι ένα αποτυχημένο τέλος

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, ακόμη κι αν προσπάθησα πολλές φορές να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο. Ξύπνησε μέσα μου ξαφνικά κι απρόσμενα ένα πάθος που δεν είχα την τύχη να ζήσω ποτέ ξανά. Χωρίς καμία προειδοποίηση, λοιπόν, διείσδυσες στις σκέψεις μου κι έγινες αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου. Η γνωριμία μας, όμως, με βρήκε απροετοίμαστη και βαλτωμένη σε μια σχέση που είχε ήδη τελειώσει, παρ’ όλο που άργησα να το συνειδητοποιήσω.

Πέρασαν χρόνια και δεν περίμενα ποτέ να εμφανιστείς ξανά μπροστά μου απ’ το πουθενά. Ούτε είχα μεγάλες προσδοκίες για το πού θα οδηγούσε, τελικά, η επανασύνδεση μας. Δεν ήταν κάτι που επιδίωξα, θέλω να ξέρεις. Ούτε έτρεφα ποτέ αυταπάτες για το ευτυχισμένο τέλος που θα είχε ο έρωτάς μας. Γιατί πολύ απλά, δεν επέτρεψα στον εαυτό μου ν’ αφεθεί και στην ψυχή μου να σε ψάξει.

Έλα, όμως, που διέψευσες όλα όσα πίστευα πως ήξερα με σιγουριά κι από ψευδαίσθηση έγινες πραγματικότητα. Συγκρούστηκαν τα βλέμματά μας μετά από καιρό, ήταν όμως λες και δεν πέρασε δευτερόλεπτο απ’ την τελευταία μας συνάντηση. Είχες ακόμη την απίστευτη ικανότητα να κάνεις την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή με την παρουσία σου και τα πόδια μου να τρέμουν απ’ την ανυπομονησία.

Κατάφερες για λίγο να μου προσφέρεις όλα αυτά που ήλπιζα κάποια στιγμή να ζήσω. Δεν ήσουν ποτέ όνειρο πριν γίνεις πραγματικότητα, γιατί πολύ απλά δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου μαζί σου. Δεν επέτρεψα στην καρδιά μου να πέσει στην παγίδα του προσωρινού που μπορούσες να μου προσφέρεις, ακόμη κι αν ένιωθα τους χτύπους της ν’ αυξάνονται κάθε φορά που σ’ έβλεπα μπροστά μου.

Έπεσα στην παγίδα ενός έρωτα που ήθελα απεγνωσμένα να γευτώ. Έκρυβε, όμως, μια πικρία η μαγεία του. Στην αρχή, μπορούσα να τη διακρίνω αμυδρά και πριν καλά-καλά προλάβω να την αναγνωρίσω, μετατράπηκε στον χειρότερο εφιάλτη μου. Και με βρήκε το τέλος απροετοίμαστη, γιατί δεν περίμενα να βρεθεί μπροστά μου τόσο σύντομα. Φτάσαμε σ’ ένα αδιέξοδο που δεν κατάφερε κανείς απ’ τους δυο μας να προβλέψει, γι’ αυτό και δεν καταφέραμε ν’ αποφύγουμε.

Πόσο εύκολο είναι, τελικά, να γκρεμίσεις συναισθήματα που χρειάστηκαν χρόνια για να βγουν στην επιφάνεια σε μερικά δευτερόλεπτα. Πόσο εύκολο είναι να παραβλέψεις την επικείμενη καταστροφή για να ζήσεις λίγες ακόμη στιγμές ευτυχίας. Μαζεύτηκαν, όμως, μέσα μου όλ’ αυτά που με πλήγωσαν στη συμπεριφορά σου, αλλά δεν τόλμησα  ποτέ να ξεστομίσω. Μέχρι που έφτασε η κατάσταση στο απροχώρητο και δεν μπορούσα να ελέγξω ούτε τον εαυτό μου, αλλά ούτε και τις λέξεις που επέλεξε για να εκφράσει την απογοήτευσή του προς το πρόσωπό σου.

Λάθος μου, το ξέρω. Προσπάθησα να διαγράψω τις κακές στιγμές χωρίς ν’ αναγνωρίσω τις συνέπειες σ’ αυτό που ζούσαμε. Αντικατέστησα για λίγο τη δυστυχία μου μετατρέποντας την ευτυχία σε ηδονή και τη δυστυχία σ’ ευχαρίστηση. Αδύνατο ακούγεται, το ξέρω. Αλλά κράτησα όλες τις καλές αναμνήσεις μας κι έθαψα τη μιζέρια πίσω απ’ τα συναισθήματα χαράς που μου προσέφεραν. Έστω κι αν τα μεγαλοποίησα για να πείσω τον εαυτό μου πως πραγματικά υπήρξαν κάποτε μέσα μου. Έστω κι αν υπερέβαλα σε μια προσπάθειά μου ν’ αποφύγω το τέλος που ήξερα πως με περίμενε στη μορφή ενός αδιέξοδου που δε θα μπορούσα ποτέ να προσπεράσω.

Ίσως ήταν αποτυχία, τελικά, ο έρωτάς μας. Ίσως απλά δεν του δώσαμε την ευκαιρία να ανθίσει. Σταυρώσαμε τα χέρια προσπαθώντας να το παίξουμε εντάξει με τους εαυτούς μας και δεν αντιμετωπίσαμε τα προβλήματα για να σταθούμε στα πόδια μας. Γέμισαν οι ψυχές μας μικρές πληγές που δεν μπορούσε έτσι απλά να διαγράψει ο χρόνος και μετατράπηκαν με το πέρασμα του σ’ ένα μεγάλο κενό που δε γέμιζε με τίποτα. Όση αγάπη κι αν προσπαθούσαμε ξανά να νιώσουμε, για να φωτιστεί η μαυρίλα του. Έστω και για λίγο.

Δεν ξέρω τι θα γίνει αν βρεθείς για τρίτη φορά στο δρόμο μου. Γιατί δε σε ξεπέρασα. Με κούρασε η αδιαφορία σου, ο συμβιβασμός μου κι η απάθειά μας. Αλλά ήσουν ο μόνος που μπορούσε να ξυπνήσει τον έρωτα, με την πρώτη ματιά.

Μπορεί να ήταν τελικά επιτυχία η αρχή κι αποτυχία το τέλος μας, όχι όλα αυτά που προλάβαμε να ζήσουμε. Μπορεί κάποια στιγμή να καταφέρεις με τρόπο μαγικό ν’ αναζωπυρώσεις τις φλόγες που έχουν πλέον σβήσει. Μπορεί να ξεθωριάσει η ύπαρξή σου μετά από καιρό και ν’ αντικαταστήσει άλλος την απουσία της μορφής σου. Ποιος ξέρει; Μόνο ο χρόνος, ο καλύτερος σύμμαχος κι εχθρός μου.