Έχουμε σαν άνθρωποι αυτή την ιδέα του ποιοι πρέπει να είμαστε να τριγυρίζει στο μυαλό μας. Ποιοι θέλει η κοινωνία στην οποία ζούμε να είμαστε. Ποιος εαυτός απ’ αυτούς που κρύβουμε μέσα μας είναι ο πιο αποδεκτός στα μάτια της. Γιατί η αλήθεια είναι πως όλοι έχουμε την ικανότητα να προσποιηθούμε μια ζωή που δε μας ανήκει, για όσο χρειαστεί. Και συνήθως, αυτό το όσο χρειαστεί διαρκεί μέχρι να πάρουμε αυτό που θέλουμε. Μέχρι να κερδίσουμε τη συμπάθεια μιας κοινωνίας που δίνει βάση στην ύλη και περιφρονεί το πνεύμα. Που βασίζεται σ΄αυτά που δε θα ‘πρεπε καν να μας περνάνε απ’ το μυαλό, αλλά πλέον κυριεύουν τις σκέψεις μας.
Και περνάνε τα χρόνια, περνάνε οι στιγμές και μας ξεφεύγει η ευτυχία απ΄ τα χέρια, γιατί συνεχίζουμε να έχουμε στο μυαλό μας αυτή την εικόνα τους πώς θα ‘πρεπε να είναι. Πώς θα ‘πρεπε να είναι η ευτυχία μας για να είναι αποδεκτή. Πώς θα ‘πρεπε να συμπεριφερόμαστε για να αρέσουμε σε δεύτερους και τρίτους. Κι όταν συνειδητοποιήσουμε πως όλο αυτό τον καιρό, ζούσαμε τη ζωή μας ακολουθώντας εγχειρίδια με οδηγίες που κανείς δε μας ανάγκασε να απομνημονεύσουμε, αναθεωρούμε καταστάσεις. Απομακρυνόμαστε από κομπάρσους και αφήνουμε στη ζωή μας μονάχα πρωταγωνιστές.
Βάζουμε φωτιά στους κανόνες που τόσο καιρό ακολουθούσαμε σαν υπνωτισμένοι κι αρχίζουμε να αναπτύσσουμε μια σχέση εμπιστοσύνης με τους εαυτούς μας. Κάτι που, στην προσπάθεια μας να ευχαριστήσουμε τους πάντες, είχαμε παραμελήσει εντελώς. Ήμασταν τόσο επικεντρωμένοι στις σχέσεις μας με ανθρώπους αδιάφορους, που δε θα γυρίζαμε να κοιτάξουμε υπό διαφορετικές συνθήκες, που ξεχάσαμε πως προτεραίοτητά μας θα ‘πρεπε να είμαστε εμείς. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τότε πως, αν δεν τα πηγαίναμε καλά με το ποιοι πραγματικά είμαστε, δε θα τα πηγαίναμε καλά με κανέναν.
Ούτε με τους αληθινούς, ούτε και με τους ψεύτικους ανθρώπους που αναμφίβολα μας περιτριγύριζαν κι επηρέαζαν το κάθε μας βήμα. Γι’ αυτό, όταν απαλλαχτήκαμε επιτέλους από ανθρώπους τοξικούς, που δεν κατάφεραν να μας προσφέρουν την ουσία της ζωής, καταλάβαμε πως δεν πήγαινε άλλο. Αποφασίσαμε να γραπώσουμε με χέρια απεγνωσμένα την ευτυχία που μας έλειπε τόσο καιρό και να την μετατρέψουμε στο πιο σημαντικό κομμάτι του εαυτού μας. Γιατί η αλήθεια είναι πως κουραστήκαμε να την παρασέρνουν και να την ποδοπατούν άνθρωποι που δεν την αξίζουν. Και ίσως δε θα την αξίζουν ποτέ.
Μάθαμε να εμπιστευόμαστε τον αυθορμητισμό που κρύβει κάθε στιγμή που δεν έχουμε ακόμη ζήσει. Και σταματήσαμε να προγραμματίζουμε τη ζωή, αφήνοντάς τη να μας οδηγήσει στα μονοπάτια που θεωρεί πως μας ταιριάζουν. Αγκαλιάζουμε το απρόβλεπτο κάθε φορά που το συναντάμε στο δρόμο μας και ανυπομονούμε να ζήσουμε ό,τι μας επιφυλάσσει.
Δε ζούμε με αυταπάτες, ούτε περιμένουμε να αντικρίσουμε δρόμους στρωμένους με ροδοπέταλα. Γιατί στην τελική, το απρόβλεπτο μπορεί να κρύβει και εκπλήξεις που θα μας πληγώσουν. Το ότι κανείς δε μας εγγυήθηκε την ευτυχία, δε σημαίνει πως δεν μπορούμε να την κυνηγήσουμε. Να την αναζητήσουμε σε μέρη γνωστά και άγνωστα. Απόμακρα και πολυταξιδεμένα. Και να τη βρούμε τελικά στο τελευταίο μέρος που σκεφτήκαμε να την ψάξουμε. Μέσα μας.
Κι αυτή είναι η ομορφιά του δρόμου προς την ανακάλυψη του εαυτού μας. Προς την ανακάλυψη του ποιοι πραγματικά είμαστε. Κάτι που, μόνο όταν το συνειδητοποιήσουμε, θα καταφέρουμε να απολαύσουμε πραγματικά. Χωρίς αμφιβολίες και δισταγμούς. Χωρίς να επηρεαζόμαστε από μια κοινωνία που μας έμαθε ν’ ακολουθούμε το μονοπάτι της και να μην μπούμε καν στον κόπο να ψάξουμε ή και να δημιουργήσουμε το δικό μας.
Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν το απρόβλεπτο που θα μας ακολουθεί σε κάθε μας βήμα. Ας διαγράψουμε απ’ το μυαλό μας αυτή την εικόνα της ιδανικής για τους γύρω μας ζωής. Την εικόνα του συμβιβασμού και την ψεύτικης ασφάλειας που αποπνέει. Ας επικεντρωθούμε στους ανθρώπους και το πνεύμα που ο κάθε ένας από αυτούς κρύβει μέσα του. Εκεί βρίσκεται το πραγματικό νόημα της ζωής. Η ουσία και η ομορφιά της. Στην εμπιστοσύνη και τον αυθορμητισμό της. Σ’ αυτά που την κάνουν να διαφέρει. Να ξεχωρίζει απ’ τα πλήθη.
Συντάκτης: Έλενα Γεωργίου
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
