Να μάθουν στα παιδιά πώς να τα βγάζουν πέρα μόνα τους

Βλέπεις γύρω σου παιδιά που δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν, γιατί κανείς δεν τους έχει δείξει το σωστό τρόπο. Όχι τον κοινωνικά αποδεκτό, γιατί για να λέμε και του στραβού το δίκιο, κάθε κοινωνία έχεις και τις ιδιαιτερότητές της. Θετικές ή αρνητικές, δεν έχει και μεγάλη σημασία. Γιατί τα παιδιά χρειάζονται πρότυπα και τη σωστή καθοδήγηση για να μπορέσουν ν’ αντεπεξέλθουν στον κόσμο και τις προκλήσεις του.

Το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούν να μάθουν οι γονείς στα παιδιά τους, λοιπόν, είναι πώς να τα βγάζουν πέρα στη ζωή χωρίς αυτούς. Δε μιλάμε για καμία εγκατάλειψη, έτσι για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα πριν προλάβουν τα κακοπροαίρετα μυαλά κάποιων ανθρώπων να τα μπερδέψουν μεταξύ τους. Άλλο να εγκαταλείπεις το παιδί σου στην πιο ευαίσθητη ηλικία του κι άλλο να το προετοιμάζεις για το τι θ’ ακολουθήσει. Στο ένα άκρο του νήματος βρίσκεται η εγκατάλειψη και στο άλλο η σωστή ανατροφή, που ο κάθε γονιός θα υιοθετήσει για το παιδί του.

Γι’ αυτό, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να προσφέρεις στα παιδιά σου τα εφόδια που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν το απρόβλεπτο που αναμφίβολα θα συναντήσουν στο δρόμο τους. Η πνευματική ανεξαρτησία κι η απόσταση απ’ ό,τι φαντάζει οικείο και γνωστό, όσο τρομακτική κι αν φαίνεται, θα τους κάνει καλό. Θ’ αποκτήσουν το δυναμισμό και την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να δουν τη ζωή μ’ άλλο μάτι. Γιατί θα μάθουν πως ό,τι κι αν συμβεί, θα μπορέσουν με σιγουριά να σταθούν στα δυο τους πόδια και να βασιστούν στον ίδιο τους τον εαυτό για να το αντιμετωπίσουν.

Οι γονείς τους θα είναι πάντα εκεί, για να τους καθοδηγούν στο μονοπάτι που οι ίδιοι επέλεξαν να ακολουθήσουν. Πράγμα αξιοθαύμαστο, βέβαια, αφού τα περισσότερα παιδιά μαθαίνουν από μικρή ηλικία να επαναπαύονται στις επιλογές που κάνουν οι άλλοι γι’ αυτούς. Δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να αναζητήσουν αυτό που κάνει το χαμόγελο να λάμπει στο πρόσωπό τους και την καρδιά τους να σφύζει από ευτυχία. Και παραμένουν βαλτωμένοι σ’ αυτές τις επιλογές, μέχρι να συνειδητοποιήσουν πως δεν υπάρχει διέξοδος. Γιατί ο χρόνος δε γυρίζει πίσω, για κανέναν. Μικρό ή μεγάλο…

Πώς θα ξεφύγουν όμως απ’ τη φυλακή της συνήθειας; Πώς θα μάθουν να ζουν απ’ την αρχή; Γιατί και τα παιδιά, καθώς μεγαλώνουν, θεωρούν τα πάντα γύρω τους δεδομένα. Δεν ευθύνονται γι’ αυτή τη λανθασμένη εικόνα τους για τη ζωή, αλλά αν δεν μπει κανείς στη διαδικασία να τη διορθώσει, πώς θα μπορέσουν να ζήσουν χωρίς τη ψευδαίσθηση της όταν μεγαλώσουν;

Γι’ αυτό αν είσαι γονιός, μάθε στο παιδί σου πώς να μη σε χρειάζεται για να ζήσει. Όχι στον τομέα της στοργής, της αγάπης και των συναισθημάτων που οι γονείς πρέπει να προσφέρουν απλόχερα στα παιδιά τους. Αυτά είναι δεδομένα για όλους τους ανθρώπους, έστω κι αν κάποιοι μπορεί να μην έχουν ποτέ την τύχη να τα ζήσουν.

Δεδομένο, όμως, δεν είναι και το πώς θα τους φερθεί μια κοινωνία γεμάτη ψέμα και διαφθορά. Έχει και τα καλά της εννοείται. Αλλά πρέπει κάποια στιγμή, να μάθουν να πορεύονται στα μονοπάτια της με την καθοδήγηση του μυαλού και της καρδιάς τους. Χωρίς αχρείαστες παρεμβάσεις κι ενοχλητικά παράσιτα από τρίτους. Θα σταματήσουν επιτέλους να φοβούνται το άγνωστο και θ’ αρχίσουν να αγκαλιάζουν τις εμπειρίες που μπορεί απλόχερα να τους προσφέρει.

Οι γονείς θα είναι πάντα στο πλευρό τους, με το χέρι απλωμένο για να τους σταθεροποιήσουν και να αποτρέψουν την πτώση τους. Κι αυτοί θα το ξέρουν καλύτερα απ’ τον καθένα. Με πείσμα, λοιπόν, θα αρπάξουν το έδαφος με τις παλάμες τους και θα βρεθούν στ’ αστέρια μ’ ένα μικρό σπρωξιματάκι.

Γιατί κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους χωρίς τη βοήθεια κανενός, κι αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαν ποτέ να τους προσφέρουν οι δικοί τους άνθρωποι. Γι’ αυτό να θυμάσαι πως δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα, απ’ το να ξέρεις πως έχεις τη δύναμη να είσαι κύριος του εαυτού σου και να αντιμετωπίζεις τη ζωή όπως της αξίζει. Με υπομονή, πείσμα κι αυτοπεποίθηση!