Να μη με χορτάσεις ποτέ!

Να μη με χορτάσεις ποτέ! Να με προσέχεις περισσότερο κι απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό. Να μ’ αγκαλιάζεις τις στιγμές που το χρειάζομαι περισσότερο. Γιατί έτσι κάνουν οι έρωτες που κυνηγούν το «για πάντα» της ζωής. Ακόμη κι αν ο κόσμος κάνει ό,τι μπορεί για να τους αποτρέψει, να σκοτώσει τη μαγεία τους και ν’ αποθαρρύνει τη δύναμη που τους ξεχωρίζει τη μοναδικότητα που έγινε πλέον δυσεύρετη.

Να μη φοβάσαι για το τι μας περιμένει στο τέλος του δρόμου. Θα το αντιμετωπίσουμε μαζί, ακόμη κι αν χρειαστεί μια αιωνιότητα ολόκληρη για να φτάσουμε στο τέρμα του. Η διαδρομή θα παραμείνει το μεγαλύτερο μυστήριο που θα ζήσουμε ποτέ, γι’ αυτό και πρέπει να την απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Μαζί, με τα μάτια κλειστά, τις αισθήσεις πανέτοιμες ν’ αφουγκραστούν τα πάντα γύρω τους και τα χέρια ενωμένα, θα βαδίσουμε προς την ευτυχία που μας ανήκει. Πάντα μας άνηκε, απλά αργήσαμε ίσως να το συνειδητοποιήσουμε.

Κι η πρώτη φορά που στάθηκα μπροστά σου, δε θα σταματήσει ποτέ να επαναλαμβάνεται. Δε θα χαθεί ποτέ η μαγεία της κι ούτε θα τη φθείρει ο χρόνος. Θα συνεχίσεις να με κοιτάς μ’ έναν ενθουσιασμό, που θα κατακλύζει όλο μου το είναι, γιατί θα μπορώ να τον γευτώ στην ατμόσφαιρα. Με μια οικειότητα που δε θα χορτάσουμε ποτέ κι ένα χαμόγελο ικανό να φωτίσει όλο το σύμπαν.

Με μάτια που θα λάμπουν απ’ την ανυπομονησία κι ένα βλέμμα που όσο θα παραμένει στραμμένο προς το μέρος μου, θα με καίει με την έντασή του, με την αλήθεια και την πονηριά που θα κρύβουν τα βάθη του. Και κάθε φορά θα είναι ακόμη καλύτερη απ’ την προηγούμενη.

Σου είναι εθιστική η παρουσία μου. Το κατάλαβα απ’ την πρώτη στιγμή που συνάντησα τη δική σου, γιατί ταιριάξανε σαν μαγνήτες. Συγκρούστηκαν με τον πιο απροσδόκητο τρόπο οι ψυχές μας και δεν κατάφερε κανείς να τις απομακρύνει από τότε. Γι’ αυτό, να μη χορτάσεις ποτέ τον τρόπο που σε κοιτάζω, λες κι είσαι ο κόσμος μου ολόκληρος. Τον τρόπο που οι παλμοί μου χτυπούν σαν τρελοί και τα πόδια μου τρέμουν απ’ την ανυπομονησία κάθε φορά που σε βλέπω μπροστά μου. Κι ούτε να τα θεωρήσεις ποτέ δεδομένα. Γιατί τότε  θα βαλτώσουν στη συνήθεια και δε θα μπορέσουμε ποτέ να τα επαναφέρουμε στη ζωή.

Να μη χορτάσεις ποτέ την ύπαρξή μου στη ζωή σου και την ενέργεια που χαρακτηρίζει κάθε κομμάτι της. Τα παθιασμένα φιλιά που κλέβουν κάθε σκέψη απ’ το μυαλό σου και την αντικαθιστούν μ’ ένα ανυπολόγιστο πάθος, που δεν έχεις ζήσει ποτέ ξανά -κι ούτε πρόκειται. Την ένταση που σε καθιστά ανίκανο ν’ αντισταθείς και σε έχει γεμίσει μ’ έναν έρωτα πρωτόγνωρο. Αμοιβαίο. Μην τ’ αφήσεις ποτέ απ’ τα μάτια σου και μην επιτρέψεις σε κανέναν να τα πάρει μέσα απ’ τα χέρια σου.

Μείνε δίπλα μου και μη χορτάσεις ποτέ ό,τι με κάνει να ξεχωρίζω απ’ τις υπόλοιπες. Το ασταμάτητο γέλιο μου σε στιγμές ακατάλληλες. Τον τρόπο που αφουγκράζομαι κι απολαμβάνω τα πάντα γύρω μου, φαινομενικά ασήμαντα για τους πολλούς. Το ανέμελο περπάτημά μου στη βροχή και την ανεξήγητη χαρά μου στο σκοτάδι. Τη γοητεία που βρίσκω στ’ αστέρια που μπορώ να διακρίνω στο πρόσωπό σου. Ένα πρόσωπο που δε θα καταφέρω ποτέ να χορτάσω. Ακόμη κι αν προσπαθήσω. Έχει ριζώσει μέσα μου η παρουσία σου. Έχει γίνει πλέον κομμάτι του εαυτού μου. Και δε θα μπορούσα να ζητήσω περισσότερα απ’ τη ζωή την ίδια και τον έρωτα, που έφερε στο δρόμο μου τη μορφή σου.