Ο κόσμος χρειάζεται έρωτα, τέχνη και ποίηση

Είχαμε πάντα μεγάλες προσδοκίες ως άνθρωποι. Και δε σταματήσαμε ποτέ να κάνουμε βήματα μπροστά. Πιστεύαμε στη δύναμη της φύσης και των στοιχείων. Έχουμε ξεχάσει, όμως, αυτά που στο παρελθόν μας έδιναν ζωή. Έχουμε συμβιβαστεί σε καθημερινότητες μουντές και σχέσεις που πλήττουν απ’ τη συνήθεια. Βαλτωμένοι σ’ έναν κόσμο που έχει χαθεί στην προσπάθειά του να προοδεύσει. Και μαζί του, χαθήκαμε κι εμείς στην ανωνυμία μια ρουτίνας απ’ την οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.

Στη βιασύνη μας να ευχαριστήσουμε την κοινωνία, λοιπόν, αφήσαμε πίσω την ομορφιά που επικρατεί γύρω μας. Μια ομορφιά που πάντα υπήρχε και που θα συνεχίσει να υπάρχει, αλλά εμείς ποτέ δεν εκτιμήσαμε. Έχουν χάσει το ζωηρό χρώμα τους οι στιγμές κι ο χρόνος απομακρύνεται όλο και περισσότερο, γιατί έχουμε πάψει να τον αξιοποιούμε με τον τρόπο που του αξίζει. Κι έχουν βυθιστεί όλα σ’ ένα μαυρόασπρο φόντο που έχει γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της κάθε μέρας που περνάει.

Έχουμε ξεχάσει πώς είναι να στεκόμαστε στη μέση του δρόμου, να κλείνουμε τα μάτια και ν’ αφουγκραζόμαστε τις χιλιάδες μυρωδιές που υπάρχουν γύρω μας. Έχουμε ξεχάσει την πραγματική έννοια της τέχνης και τα συναισθήματα που είναι ικανή να ξυπνήσει μέσα μας, σε κάθε της μορφή. Έχει ξεθωριάσει ο έρωτας απ’ τις ζωές μας και νίκησε την αγάπη ο εγωισμός που κατάφερε να ριζώσει μέσα μας. Έχουμε σταματήσει να κυνηγάμε τα όνειρά μας κι έχουμε επαναπαυθεί σε μια ιδανική εικόνα του πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή μας για να αξίζει στα μάτια των υπολοίπων. Δε λέει να αλλάξει αυτή η απεικόνιση της ψεύτικης ευτυχίας που προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως ζούμε.

Κάνε μια αναδρομή στο παρελθόν σου και σκέψου ποια ήταν η τελευταία φορά που σήκωσες το βλέμμα σου προς τα πάνω για να θαυμάσεις τ’ αστέρια. Η τελευταία φορά που περπάτησες ανέμελα στη φύση κι ένιωσες ευγνώμων για όλα αυτά που σου προσέφερε απλόχερα, χωρίς καν να το συνειδητοποιήσεις. Που ερωτεύτηκες με όλο σου το είναι κι έδωσες τα πάντα για ν’ αγγίξεις την απόλυτη ευτυχία.

Ψάξε βαθιά μέσα στις αναμνήσεις σου και προσπάθησε να θυμηθείς αν σ’ έκαναν ποτέ να ανατριχιάσεις λέξεις γραμμένες σ’ ένα κομμάτι χαρτί. Προτάσεις γεμάτες συναίσθημα, που ούρλιαζαν για ν’ ακουστούν. Λόγια γεμάτα ένταση και πάθος, που έγραψαν κάτι απεγνωσμένοι ποιητές, ερωτευμένοι με τη ζωή και τους ανθρώπους της. Παρεξηγημένες μορφές που αποτύπωσαν τις ψυχές τους σε μια άδεια σελίδα με μαύρο μελάνι, σ’ έναν ολόλευκο καμβά με χρώματα που ξεπερνούν την κάθε φαντασία.

Ο κόσμος στον οποίο ζούμε, φίλε, χρειάζεται επειγόντως περισσότερη τέχνη και ποίηση. Χρειάζεται ανθρώπους που διαβάζουν τα χρώματα λες κι είναι λέξεις και τις λέξεις λες κι είναι συναισθήματα. Ανθρώπους που εκπέμπουν έναν άλλο αέρα και σε μαγεύουν με την παρουσία τους. Και χρειάζεται απεγνωσμένα περισσότερο έρωτα. Εραστές που περπατάνε σε φωτισμένους δρόμους κι οι περαστικοί δεν μπορούν να ξεχωρίσουν πού ξεκινά ο ένας και πού τελειώνει ο άλλος. Που δεν έχουν τα μάτια τους στραμμένα προς την οθόνη ενός κινητού και δεν αδιαφορούν για το τι συμβαίνει γύρω τους.

Ο κόσμος στον οποίο ευελπιστούμε να ζήσουμε κάποια στιγμή σφύζει απ’ όλα όσα η κοινωνία του παρόντος μας δεν αναγνωρίζει. Δε συνειδητοποιεί πως χρειάζεται για να πάει ακόμη πιο μπροστά. Γι’ αυτό την επόμενη φορά που κι εσύ θα ονειρευτείς αυτό τον κόσμο που φαντάζει ουτοπικός, ξύπνα μια μέρα και δες τη ζωή με άλλο μάτι. Χάρισε χαμόγελα στους περαστικούς και περπάτα ανέμελα, με τη ζωηράδα μικρού παιδιού.

Χάζεψε τ’ αστέρια και το φεγγάρι, τραγουδώντας ψιθυριστά και ζωγραφίζοντας αναμνήσεις που θα κρατήσεις για μια ζωή. Αγάπησε τον εαυτό σου κι αφιέρωσέ του το χρόνο που πρέπει. Άνοιξε τις σκουριασμένες σελίδες ενός βιβλίου που έχει κουραστεί να κάθεται στα ξεχασμένα ράφια του σπιτιού σου. Κυνήγησε τον έρωτα και διεκδίκησέ τον με όλο σου το είναι.

Και να θυμάσαι πως όλα όσα βλέπεις γύρω σου αποτελούν και μια διαφορετική μορφή τέχνης. Αφιέρωσε λίγο απ’ το χρόνο σου και χάρισέ τους το θαυμασμό που τους αξίζει. Ζήσε την κάθε μέρα σου διαφορετικά, αλλόκοτα και γεμάτος προσδοκία για το τι θα ακολουθήσει.