Οι προσωρινοί άνθρωποι μας έδωσαν παντοτινά μαθήματα

Σίγουρα έχεις γνωρίσει πολλούς ανθρώπους στη ζωή σου. Άλλοι κατάφεραν να εξασφαλίσουν ένα κομμάτι της καρδιάς σου, ενώ άλλοι ήταν απλώς περαστικοί. Εκμεταλλεύτηκαν την καλοσύνη σου κι ό,τι είχες να προσφέρεις, χωρίς να κάνουν το παραμικρό για να στο ανταποδώσουν. Έγιναν καπνός με το που αντίκρισαν την πρώτη καταιγίδα να πλησιάζει και δεν είχαν καν την αξιοπρέπεια να φύγουν με το κεφάλι ψηλά.

Σ’ έκαναν να αμφισβητείς τον εαυτό σου αυτοί οι άνθρωποι. Όσο προσωρινοί και να ήταν, με το που έφυγαν πήραν μαζί τους κομμάτια της ψυχής σου που δύσκολα θ’ αναπληρώσεις. Γιατί επένδυσες πολλά στο προσωπείο που επέλεξαν να φορέσουν προτού σε γνωρίσουν. Τους επέτρεψες να γίνουν κομμάτι της ζωής σου κι ένιωσες πως άνηκαν εκεί απ’ την αρχή. Έλα, όμως, που τίποτα δε θα μπορούσε να σε προετοιμάσει για το τέλος που δεν πίστευες πως θα ερχόταν.

Γιατί απ’ τη μία στιγμή στην άλλη, βρήκες τον εαυτό σου να εμπιστεύεται σ’ αυτούς τους προσωρινούς ανθρώπους το «για πάντα» σου. Τα όνειρα, τις προσδοκίες και τα σχέδιά σου. Έδωσες τόσα πολλά και θυσίασες ακόμη περισσότερα, μόνο και μόνο για να αντικρίσεις πλάτες γυρισμένες και πρόσωπα αδιάφορα, στην καταιγίδα. Ένιωσες τον εαυτό σου να βυθίζεται στην άβυσσο κι αντί να μετατρέψουν τη γη σε ουρανό για να διώξουν το σκοτάδι, έφυγαν χωρίς προειδοποίηση. Χωρίς αντίο.

Σαν τους κλέφτες μες στη νύχτα, λοιπόν, πήραν όσα πρόλαβε η ψυχούλα σου να τους προσφέρει προτού τη γονατίσει το βάρος του κόσμου ολόκληρου κι εξαφανίστηκαν. Λες και δεν υπήρξαν ποτέ στη ζωή σου αυτοί οι άνθρωποι. Λες και δεν είχε καμία απολύτως σημασία η παρουσία σου στην ιστορία της ζωής σου. Πώς γίνεται αυτό, θ’ αναρωτιέσαι. Γιατί ο κάθε άνθρωπος αφήνει και το δικό του, ξεχωριστό κεφάλαιο σε κάθε ιστορία της οποίας την πλοκή περιπλέκει με τις πράξεις του. Κάτι που δεν ισχύει για τους προσωρινούς ανθρώπους. Να το θυμάσαι. Είναι η εξαίρεση στον κανόνα.

Κι αν νομίζεις πως δεν άφησαν τίποτα πίσω τους, ξανασκέψου το. Ίσως και να σου προσέφεραν το πιο σημαντικό αγαθό που θα μπορούσες ποτέ να αποκομίσεις από σχέσεις σαν κι αυτές. Σ’ έμαθαν να μην τα δίνεις όλα με την πρώτη, να κρατάς και κάτι για τον εαυτό σου μέχρι να σιγουρευτείς πως έχεις να κάνεις με αληθινούς ανθρώπους. Ανθρώπους που λένε τα πράγματα με τ’ όνομά τους και δίνουν ό,τι κι όσο παίρνουν. Ανθρώπους που δε θα σ’ εγκαταλείψουν με το που εμφανιστεί η πρώτη δυσκολία και θα μείνουν δίπλα σου μέχρι και την τελευταία.

Παντοτινά μαθήματα ζωής, λοιπόν, από προσωρινούς ανθρώπους. Πώς να έχεις προετοιμαστεί για τα πάντα, αλλά και να μην περιμένεις τίποτα. Πώς να κρατάς δίπλα σου αυτούς που πραγματικά αξίζουν και να βάζεις στην άκρη τους υπόλοιπους. Αυτούς που δε σου προσφέρουν την εσωτερική γαλήνη που χρειάζεσαι και την ολοκληρωτική ευτυχία που ψάχνεις.

Γιατί η αγάπη κι ο σεβασμός είναι δώρα ακριβά, πολύτιμα. Και δεν πρέπει να τα χαρίζεις σε φθηνούς και προσωρινούς ανθρώπους. Κάτι που αργείς να συνειδητοποιήσεις γιατί πολύ απλά πιστεύεις πως ο κόσμος είναι έτοιμος για την καλοσύνη που κρύβεις μέσα σου. Για την ειλικρίνεια που κρύβει το βλέμμα σου και την ευτυχία που αποτυπώνεται σε κάθε σου χαμόγελο. Δεν είναι έτοιμη η κοινωνία κι οι άνθρωποί της για το πολύχρωμο πνεύμα και τη δημιουργική φύση σου. Είναι πολύ μουντή η ψυχή κάποιων για να μπορέσει να αντέξει την πανδαισία χρωμάτων που κρύβει η δική σου. Γι’ αυτό μην σπαταλάς τη ζωντάνια σου σε ανθρώπους που παραμένουν βαλτωμένοι στο συμφέρον και την υποκρισία τους.