Περισσότερο πληγώνουν οι δικές μας προσδοκίες

Ό,τι κι αν είναι αυτό που ψάχνουμε, δε θα ‘ρθει ποτέ στη ζωή μας όπως ακριβώς το περιμέναμε. Και γι’ αυτό θ’ αρχίσει να μας απογοητεύει ο ίδιος μας ο εαυτός. Ή καλύτερα, θ’ αρχίσουν να μας απογοητεύουν οι προσδοκίες του, όταν συνειδητοποιήσουμε πως δε θα τις ζήσουμε ποτέ με τον τρόπο που είχαμε στο μυαλό μας. Θα μετατραπεί σ’ έναν φαύλο κύκλο η διαδικασία αυτή, μέχρι που θα φτάσει στο σημείο να μη μας εκπλήσσει καν η άφιξή της.

Κι όταν ξυπνήσαμε επιτέλους και καταλάβαμε πως οι προσδοκίες, αλλά κι οι απόψεις των υπολοίπων δεν έχουν καμία σημασία, αρχίσαμε να δίνουμε βάση μόνο στις δικές μας. Δεν έχει σημασία η ταυτότητα αυτών των υπολοίπων. Σημασία έχει ότι νιώσαμε τους εαυτούς μας να απελευθερώνονται απ’αυτά που πίστευε -κι ακόμη πιστεύει- ο κόσμος μας κι η κοινωνία του για το τι θα κάνει τον καθένα ευτυχισμένο κι επιτυχημένο μέλος της. Σημασία έχει πως έφυγε αυτό το βάρος που κουβαλούσαμε και μας ανάγκαζε να κάνουμε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι μας για να ικανοποιήσουμε οποιονδήποτε άλλο εκτός απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό.

Έφυγε από πάνω σου ένα βάρος που τότε φάνταζε αβάσταχτο, για να αντικατασταθεί από κάτι καλύτερο. Έλα όμως που είναι πολύ πονηρές οι προσδοκίες και δεν μπορούμε παρά να υποκύψουμε σ’ αυτό που μας υπόσχονται. Εσωτερική γαλήνη, ολοκληρωτική ευτυχία, επαγγελματική επιτυχία και παθιασμένους έρωτες. Οι προτεραιότητες του κάθε ανθρώπου που αναζητεί απεγνωσμένα να βρει το μονοπάτι που θα τον οδηγήσει σε αυτές.

Λίγα απ’ τα πολλά λοιπόν, λίγα απ’ αυτά που δε θα πάψουμε ποτέ να προσδοκούμε και να θέλουμε να ζήσουμε με ό,τι έχουμε και δεν έχουμε. Γι’ αυτό και πάντα θα πέφτουμε στην παγίδα οποιασδήποτε προσδοκίας θέσαμε εμείς, και κανένας άλλος, στους εαυτούς μας. Γι’ αυτό και θα συνεχίσουν να μας πληγώνουν αυτές οι προσδοκίες, αλλά πλέον, δε θα μπορούμε να ρίξουμε την ευθύνη σε δεύτερους και τρίτους.

Γιατί έχουμε μάθει να θέτουμε τον πήχη υπερβολικά ψηλά. Γιατί πιστεύουμε πως όσο πιο μεγάλες και σπουδαίες είναι οι προσδοκίες μας, τόσο πιο ικανοποιητική θα είναι η επίτευξή τους. Τι γίνεται όμως αν δεν καταφέρουμε, αν δεν μπορέσουμε να τις φέρουμε εις πέρας; Τι γίνεται αν η εκπλήρωση των επιθυμιών μας δε φέρει τ’ αποτελέσματα που με ανυπομονησία περιμέναμε;

Μπορεί να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε στην αρχή, αλλά με τον καιρό συνειδητοποιούμε πως είναι αλήθεια. Και χρειάζονται άπειρες προσπάθειες για να φτάσουμε αυτό τον πήχη που μόνοι μας μετατρέψαμε σε ολόκληρο ουρανοξύστη. Και κάθε φορά θα μας βρίσκει πιο εξουθενωμένους απ’ την προηγούμενη. Κάθε αποτυχία θα μας ρίχνει περισσότερο ψυχολογικά, θα μας πληγώνει και δε θα ‘ναι καθόλου εύκολο να την ξεπεράσουμε.

Γι’ αυτό και πρέπει να μάθουμε να ξεκινάμε απ’ τα μικρά. Πρέπει να μάθουμε να μην ξοδεύουμε τόσα πολλά σε ελπίδες και προσδοκίες που δεν μπορούν να διακρίνουν τα μάτια της ψυχής μας. Και μπορεί να τα θεωρούμε ασήμαντα τα μικρά, αλλά στην τελική θα’ ναι τα πιο σπουδαία.

Κάθε μικρή προσδοκία λοιπόν, που θα πραγματοποιούμε στη ζωή μας, θα μετατρέπεται στο σκαλοπάτι που θα μας οδηγήσει στην επόμενη, την πιο απαιτητική επιθυμία μας. Κι έτσι τα θεμέλια θα μπουν στη θέση τους, χωρίς να διατρέχουν κανέναν απολύτως κίνδυνο διαφθοράς ή καταστροφής.