Πόσοι θα ήταν πραγματικά όμορφοι αν βλέπαμε ψυχές αντί σώματα;

Ζούμε σε μια κοινωνία που δε δίνει δεκάρα για το τι βρίσκεται στην καρδιά και το μυαλό ενός ανθρώπου. Που έχει ως πρότυπο συγκεκριμένους τύπους ανδρών και γυναικών, τους οποίους πλασάρει από ‘δω κι από ‘κει για να δείξει το ψεύτικο και δήθεν μεγαλείο της. Για να φυτέψει στις καρδιές των υπολοίπων -αυτών που δε στάθηκαν αρκετά τυχεροί και δεν εντυπωσίασαν με την παρουσία τους- αμφιβολίες κι ανασφάλειες.

Δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια παραπλανητική ψευδαίσθηση η εξωτερική ομορφιά. Κι έχουμε την τάση εμείς οι άνθρωποι να την παρομοιάζουμε με την καλοσύνη. Μόλις δούμε κάποιον που μας γεμίζει το μάτι με την εμφάνισή του, υποθέτουμε πως είναι ευγενικός και πρόσχαρος. Πως πρέπει να κρύβονται όλα τα καλά του κόσμου κάτω απ’ αυτό το ελκυστικό περιτύλιγμα και μέσα στην ψυχή του ανθρώπου που έχει την τύχη να το φοράει.

Μια κοινωνία, λοιπόν, που έχει φτάσει στο σημείο να ποδοπατάει ανελέητα ψυχές των οποίων τα σώματα δεν ταιριάζουν με τη δήθεν ιδανική ομορφιά που έχει καθορίσει. Πόσο διαφορετική άραγε θα ήταν η ιδέα που έχουμε όλοι μας για την ομορφιά και το τι αντιπροσωπεύει, αν βλέπαμε ψυχές κι όχι σώματα; Αν μπορούσαμε να δούμε τι ωραίο και τι σκάρτο έκρυβε μέσα του κάθε άνθρωπος που περνούσε από μπροστά μας;

Γιατί η ομορφιά μεταβάλλεται, ενώ η ασχήμια είναι σταθερή. Και λίγοι είναι οι άνθρωποι που διακρίνονται για την αξία τους, ακόμη κι όταν το εξωτερικό περιτύλιγμά τους έχει αρχίσει να ξεθωριάζει. Που αποδεικνύουν πως πρέπει να κάνεις τα πάντα για να διαφέρεις και να ξεχωρίζεις απ’ το πλήθος. Για να διαψεύδεις την κοινωνία με τα λόγια σου και την ειλικρίνεια που κρύβουν οι πράξεις σου. Με τη μαγεία και την αλήθεια της ψυχής σου.

Καθρεφτίζεται στα μάτια των ανθρώπων η ομορφιά. Δεν έχει να κάνει ούτε με το πώς τους βλέπει η κοινωνία ούτε με το πώς ντύνονται για να βγουν απ’ το σπίτι τους. Έχει να κάνει με τον τρόπο που συμπεριφέρονται στους γύρω τους όταν έχουν τα πάντα, αλλά και με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τη ζωή την ίδια όταν δεν έχουν τίποτα. Έχει να κάνει με το σεβασμό, την αξιοπρέπεια και την καλοσύνη προς τον κόσμο και τους ανθρώπους του. Με τη γενναιοδωρία που κατακλύζει ολόκληρο το είναι τους μετά από κάθε στιγμή ευτυχίας που τους χαρίζει η ζωή. Με τη δυνατότητα που έχουν να στέκονται στα πόδια τους μετά από κάθε πτώση, πιο δυνατοί από ποτέ.

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που κρύβουν τόση μαυρίλα κάτω απ’ το όμορφο κι ελκυστικό προσωπείο τους, που αν βλέπαμε πώς θα ήταν στην πραγματικότητα, θα ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Κι οι μίζεροι άνθρωποι φαίνονται απ’ το βλέμμα τους, να το θυμάσαι. Ενώ οι ευτυχισμένοι σφύζουν από ζωή και φωτίζουν τον κόσμο ολόκληρο με την αγνότητα και την ομορφιά της ψυχής τους. Η ζωντάνια, λοιπόν, είναι το μυστικό μιας αιώνιας ομορφιάς.

Γι’ αυτό κι η κοινωνία πρέπει να μάθει επιτέλους να κλείνει τα μάτια και να βλέπει με την καρδιά. Κι οι άνθρωποι να ερωτεύονται το ξεχωριστό, ν’ απολαμβάνουν κάθε στιγμή μ’ αυτούς που ξεχώρισαν και ν’ αφήσουν στην άκρη αυτούς που μόνο ασχήμια κουβαλάνε στην καρδιά τους. Δε λέει τίποτα η ομορφιά από μόνη της. Πρέπει να συνοδεύεται από μια αξιόλογη προσωπικότητα, από σεβασμό, ευγένεια και καλοσύνη για να έχει πραγματική σημασία.