Ψάχνουμε αυτόν που θα ξυπνήσει τις πεταλούδες στο στομάχι μας

Αίσθημα που δύσκολα σε κατακλύζει, οι πεταλούδες στο στομάχι. Τώρα θα μου πεις από πού μπορεί να ξεφυτρώνουν. Μας επισκέπτονται συνήθως σε στιγμές που δεν τις περιμένουμε. Απρόβλεπτα και ξαφνικά, νιώθεις κάτι φτερουγίσματα και λες πάει, τελείωσε. Αυτό ήταν. Πεταλούδες σημαίνει έρωτας. Μπορεί να’ ναι με την πρώτη ματιά, μπορεί να’ ναι και μετά από αρκετές. Δεν έχει σημασία. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα σου θολώσουν το μυαλό και θα σε φτάσουν στα όρια. Κι αν το ζήσεις, έστω και για λίγο, δε θα θέλεις ν΄απαλλαχθείς, ο κόσμος να χαλάσει.

Γι’ αυτό κι αν δεν καταφέρουν να εκπληρώσουν το σκοπό τους αυτές οι πεταλούδες, αρχίζει σιγά-σιγά η φλόγα τους να σβήνει. Μέχρι που πεθαίνει εντελώς, αφού δεν υπάρχει πλέον λόγος να παραμένει ζωντανή. Σκοτεινιάζουν τα πάντα μέσα σου και σταματά η ύπαρξή τους να σε ανεβάζει στα ουράνια. Γιατί άραγε; Κάποιος λόγος θα υπάρχει έτσι; Δε γίνεται απ’ τη μια στιγμή στην άλλη οι πεταλούδες να εξαφανιστούν και να μη νιώσεις ξανά το φτερούγισμά τους. Ίσως βαρέθηκες τόσο πολύ που έφτασες στο σημείο να ξενερώσεις. Ίσως ο άνθρωπος που σου τις προκάλεσε, να έγινε μια ανάμνηση στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Ένα απ’ τα μεγαλύτερα απωθημένα σου. Ίσως απλά να μην οδήγησε η κοινή σας ιστορία εκεί που εσύ έλπιζες να οδηγήσει κι απογοητεύτηκες.

Και βρίσκεις τον εαυτό σου να ρίχνει φευγαλέες ματιές στο παρελθόν. Προσπαθείς απεγνωσμένα να βρεις απάντηση στα τόσα ερωτήματα που τριγυρίζουν μέρα-νύχτα στο μυαλό σου. Τι πήγε λάθος; Υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις για να το διορθώσεις; Η απάντηση είναι απλή, αλλά ίσως σε πάρει από κάτω. Φυσικά κι όχι. Δεν μπορείς να φέρεις πίσω αυτά που έχασες, ούτε και να αναστήσεις τις πεταλούδες που περίμενες τόσο καιρό να σε επισκεφτούν. Κι όταν σε ρωτάνε οι γύρω σου –που δεν υπάρχει περίπτωση να μη σε ρωτάνε– τι παίζει μ’ αυτόν και τι έκανες με τον άλλο, η ίδια σκέψη θα παιδεύει πάντα το μυαλό σου. Από πεταλούδες στο στομάχι, κάτι ψόφιες απ’ την τελευταία φορά που ερωτεύτηκες.

Αυτό φυσικά δεν ισχύει για όλους. Γεννηθήκαμε για να διαφέρουμε, όχι για να είμαστε όλοι ίδιοι. Υπάρχουν άνθρωποι που πηγαίνουν με όποιον βρεθεί στο δρόμο τους και δε βάζουν υπόψη ούτε πεταλούδες, ούτε συναισθηματισμούς. Σχέσεις γεμάτες συμβιβασμούς, που προσφέρουν μονάχα την ασφάλεια της συντροφικότητας, γιατί δεν αντέχουν αυτοί οι άνθρωποι τη μοναξιά. Τρομάζουν μόνο και μόνο στην ιδέα της. Είμαστε όμως κι εμείς, που δε θα βρούμε ποτέ τους εαυτούς μας δίπλα σε ανθρώπους που δεν κατάφεραν να ξυπνήσουν αυτό το μαγικό φτερούγισμα μέσα μας.

Δεν είμαστε παράξενου ούτε ιδιότροποι. Είμαστε απλά επιλεκτικοί. Δοκιμάσαμε να βγούμε με ανθρώπους που μας το ζήτησαν, έτσι για το γαμώτο. Το’ χουμε ρισκάρει, το’ χουμε ζήσει κι έχουμε φτάσει στο συμπέρασμα πως όσο και να προσπαθήσεις, αν η καρδιά σου δεν το θέλει, ούτε θα το επιδιώξει, ούτε θα προσπαθήσει να το ζήσει. Γιατί λοιπόν, να προσποιούμαστε συναισθήματα ψεύτικα, σε ανθρώπους που δεν κάνουν την καρδιά μας να χτυπάει με ταχύτητα φωτός και το μυαλό μας να θολώνει απ΄το πάθος; Που δεν αγαπήσαμε απ’ την αρχή, κι ούτε θ’ αγαπήσουμε ποτέ; Κι αν τα δώσουμε όλα και δε μας μείνει τίποτα στο τέλος; Κι αν ο έρωτας της ζωής μας, μας βρει άδειους και κενούς γιατί πριν έρθει στη ζωή μας, μοιράζαμε συναισθήματα από’ δω κι από’ κει; Το ότι δεν τα νιώσαμε με όλο μας το είναι δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

Και περιμένουν οι πεταλούδες, με τα φτερά τους σκονισμένα και τις καρδούλες τους γεμάτες μιζέρια, να βρεθεί αυτός ο ένας, ο μοναδικός άνθρωπος που θα τις ξυπνήσει από έναν ύπνο χειρότερο κι απ’ της Ωραίας Κοιμωμένης. Περιμένουμε κι εμείς τον πρίγκιπα λοιπόν, να μας ξυπνήσει απ΄ αυτό το λήθαργο στον οποίο μας οδήγησε η απουσία του τόσο καιρό. Και δεν υπάρχουν ούτε αναπληρωματικοί, ούτε προσωρινοί κομπάρσοι που θα γεμίσουν το κενό του ρόλου του για όσο χρειαστεί. Ή στη χειρότερη περίπτωση, για όσο τους επιτρέψουμε.

Καλύτερα λοιπόν, να περιμένουμε με ανυπομονησία την άφιξη αυτού που θα αναστήσει τις πεταλούδες μέσα μας. Γιατί η αλήθεια είναι πως, δε μας ταιριάζουν οι ψεύτικοι έρωτες. Ούτε αντέχουν οι ψυχές μας να βρίσκονται δίπλα από ψυχές αδιάφορες, που δεν ταιριάζουν με τα κομμάτια τους. Γι’ αυτό και μάθαμε ν’ αγαπάμε τη μοναξιά και να περνάμε καλά με τους εαυτούς μας.

Και όταν έρθει αυτός που περιμένουμε θα έχει το πιο ωραίο καλωσόρισμα. Αυτές τις πολύχρωμες πεταλούδες, που θα τους δώσει ζωή με την άφιξή του. Και για αντάλλαγμα, θα τον καλύψουν με το πιο όμορφο πέπλο ζεστασιάς. Με μια αγάπη κι έναν ενθουσιασμό που πρέπει να τα νιώσεις για να τα εκφράσεις. Αυτή είναι η διαφορά τους με τα υπόλοιπα. Δε θα καταφέρεις ποτέ να προσποιηθείς για την ύπαρξή τους.