Σε ψάχνω παντού

Σε σκέφτομαι πολύ ξέρεις. Και σε ψάχνω παντού. Γυρίζω το κεφάλι και προσπαθώ να σε ξεχωρίσω μέσα στο πλήθος. Να χαθώ στις γωνιές του προσώπου σου και στο βυθό των ματιών σου. Θα ’θελα να το ζωγραφίσω αυτό το πρόσωπο. Αλλά πώς θα μπορούσαν αλήθεια όλα τα χρώματα του κόσμου ν’ αποτυπώσουν το μυστήριο και το σκοτάδι σου; Τη ζωντάνια και την καλοσύνη που κρύβονται κάτω απ’ τη σκληρή επιφάνειά σου;

Γι’ αυτό κι εγώ, αφού δεν μπορώ να ζωγραφίσω εσένα, γράφω για εσένα. Έχω γεμίσει τετράδια ολόκληρα προσπαθώντας να εκφράσω όλα όσα νιώθω. Και τα διαβάζω ξανά και ξανά, για να κρατήσω την ανάμνησή σου για πάντα στο μυαλό μου. Γι’ αυτό κι εγώ έγραφα, γράφω και θα γράφω όλα όσα θέλω να σου πω, σε μια κόλλα χαρτί. Θα γίνει το καταφύγιό μου και θα φυλάει σαν τον πιο πολύτιμο θησαυρό τις σκέψεις μου. Είναι τόσο πολύτιμες οι σκέψεις. Αυτές που μοιραζόμαστε κι αυτές που κρατάμε για τον εαυτό μας.

Σε ψάχνω λοιπόν. Απεγνωσμένα. Σ’ έναν κόσμο που έχει συνηθίσει να κρύβεται. Σε ψάχνω μέσα στη βιασύνη και την ανωνυμία του. Προσπαθώ, μέσα στα τόσα πρόσωπα να βρω το δικό σου. Σε βλέπω να περνάς φευγαλέα από δίπλα μου, παρ’ όλο που ξέρω πως, αν γυρίσω το κεφάλι, δε θα ’σαι εκεί. Δε θα ’σαι πουθενά. Γιατί νόμιζα πως σε βρήκα αλλά τελικά, σ’ έχασα προτού καν προλάβω να σε βρω. Αστείο, δε νομίζεις; Γιατί συνεχίζω να σε ψάχνω κι όταν ξέρω πως δεν πρέπει.

Και συνεχίζω να νιώθω την παρουσία σου στην ατμόσφαιρα. Συνεχίζει η μυρωδιά σου να κατακλύζει τις αισθήσεις μου. Μου ’χει γίνει απαραίτητη η ψευδαίσθησή σου. Σε φαντάζομαι να περπατάς δίπλα μου και να ξεθωριάζει σιγά-σιγά ο κόσμος γύρω μου για να βρεθεί στο πρόσωπό σου. Να μου χαμογελάς με τα χείλη που δε χόρταινα να φιλώ και να με καρφώνεις με το βλέμμα που ερωτεύτηκα. Να μου μιλάς γι’ αυτά που σε απασχολούν, να μοιράζεσαι μαζί μου τις σκέψεις και τις επιθυμίες σου. Κι έτσι, να καταφέρνεις ξανά και ξανά, να γαληνεύεις το μυαλό και την ψυχή μου.

Είναι επικίνδυνες όμως οι ψευδαισθήσεις. Ειδικά όταν έχουν τη μορφή σου. Γιατί δεν μπορώ να σου αντισταθώ και δε νομίζω να τα καταφέρω ποτέ. Παρόλο που δεν ακολουθήσαμε το ίδιο μονοπάτι και κάθε βήμα μου σ’ απομακρύνει όλο και περισσότερο απ’ τη ζωή μου. Πρέπει να νιώθεις πολύ περήφανος για τον εαυτό σου. Είσαι η καλύτερη ψευδαίσθηση, ο πιο σαγηνευτικός πειρασμός που είχα ποτέ στη ζωή μου. Κι όσα ένιωσα εγώ για σένα, μη νομίσεις πως θα τα βρεις στα μάτια, στα χείλη, στις καρδιές άλλων. Γιατί θ’ απογοητευτείς. Κανείς δε μετατρέψει τη γη σε ουρανό για να σε βρει. Κανείς δε θα γυρίσει τον κόσμο ανάποδα ψάχνοντάς σε παντού και πουθενά.

Εκεί όμως που πάω να σε βγάλω απ’ το μυαλό μου, η καρδιά δε μ’αφήνει. Συνεχίζει να νοσταλγεί τη δικιά σου.  Είμαι σίγουρη λοιπόν, πως δε θα σταματήσω ποτέ ν’ αναζητώ τη λάμψη που αποπνέεις μ’ ολόκληρο το είναι σου. Και μέσα στα τόσα πρόσωπα που με περιτριγυρίζουν, πάντα θα ξεχωρίζει το δικό σου ακόμη κι αν δε βρίσκεται ανάμεσα τους. Γιατί καμιά φορά οι αναμνήσεις και τα όνειρα είναι πολύ καλύτερα απ’ την πραγματικότητα.

Θα επιτρέψω στον εαυτό μου να σε σκέφτεται συνέχεια λοιπόν. Προς το παρόν τουλάχιστον. Γιατί να προσπαθώ να του στερήσω αυτό που επιθυμεί περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο; Και στην τελική, κάθε προσπάθεια μου να το αποτρέψω έχει αποδειχθεί μάταια, ακόμη κι αν ξέρω πως, αυτές μου οι επιθυμίες δεν είναι καθόλου εφικτές. Θα ’ρθει όμως κι η στιγμή που θα σ’ αφήσω πίσω μου και θα βγω απ’ το αδιέξοδο σου. Οριστικά. Γιατί μάτια μου, αν δεν καταφέρω εγώ να σε βγάλω απ’ το μυαλό μου, ποιος θα το κάνει;