Στον έρωτα αρμόζει ένα τέλος εκρηκτικό όσο η αρχή

Ερωτεύονται και χωρίζουν οι άνθρωποι -είτε το θέλουν είτε όχι. Μετατρέπεται ο έρωτας σ’ έναν φαύλο κύκλο ευτυχίας κι απογοήτευσης, με παρονομαστή την αγάπη κι αριθμητή τον χωρισμό. Κι αν είναι πολύ τυχεροί, ξεχωρίζουν το «για πάντα» τους μέσα απ’ το πλήθος και κάνουν ό,τι χρειαστεί για να το διεκδικήσουν. Αναιρούν τα εγωιστικά «θέλω», που κατάφεραν να κυριαρχήσουν σε κάθε σκέψη τους, κι αναθεωρούν τους κανόνες που ακολουθούσαν μια ζωή, για να κάνουν μία νέα, κοινή, να λειτουργήσει.

Έχουμε την τάση να χαρακτηρίζουμε μ’ ένταση τον έρωτα και ν’ ακολουθούμε τυφλά την προκαθορισμένη πορεία του, γιατί δεν υπάρχει λογική στην πεποίθηση της ύπαρξής του. Γεγονός που αποδεικνύεται καθημερινά, με τις απεγνωσμένες προσπάθειές μας να τον εντάξουμε στη ζωή μας και να τον κρατήσουμε, με νύχια και με δόντια, στην κορυφή της εκπλήρωσης των προσδοκιών μας. Και συνεχίζουμε να προσπαθούμε, ακόμη κι όταν αρχίσει σιγά-σιγά να φθείρεται η αξία του. Ακόμη κι όταν βαλτώσει σε μια άβυσσο βγαλμένη από εφιάλτη, χωρίς καμία ελπίδα διαφυγής.

Μπήκαμε στη μάταιη διαδικασία διατήρησης του έρωτα και πιστέψαμε σε μια ψευδαίσθηση, γι’ αυτό και δεν καταφέραμε να αποδεχθούμε την αποτυχία του εξαρχής. Μετατράπηκε ο χωρισμός σε αναπόσπαστο κομμάτι του«μαζί» και τον ζήσαμε με την ίδια ορμή, γιατί δε βρήκαμε, τελικά, το δίκιο μας -ούτε και σ’ αυτόν. Πληγώσαμε τους εαυτούς μας και προσπαθήσαμε να τον αποτρέψουμε για να μην πληγώσουμε και τους γύρω μας, αλλά δε σταθήκαμε τυχεροί και χάσαμε το δρόμο της επιστροφής. Τσακωθήκαμε γιατί δε θέλαμε να χάσουμε αυτό που είχαμε χτίσει με κόπο κι ιδρώτα κι είχαν οι προσδοκίες μας το αντίθετο αποτέλεσμα απ’ αυτό που περιμέναμε.

Ποτέ δε θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε απ’ την ένταση που μας οδήγησε, τελικά, σ’ ένα χωρισμό. Ακόμη κι όταν αυτός, φτάσει –φαινομενικά– στο τέλος του. Θα συνειδητοποιήσουμε τις συνέπειές των πράξεών μας, όταν θα ‘ναι ήδη πολύ αργά για να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να παίξουμε το παιχνίδι απ’ την αρχή. Γιατί πονάει πολύ περισσότερο η απώλεια αυτών που πραγματικά αγαπήσαμε, όταν σταματήσει να ‘ναι προσωρινή. Όταν σταματήσουμε κι εμείς να εθελοτυφλούμε και να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε οφθαλμαπάτες. Πρέπει, λοιπόν, ν’ αποδεχθούμε το γεγονός ότι χώρισαν οι δρόμοι μας κι απομακρύνθηκαν απ’ τις στιγμές που αποτέλεσαν σημαντικά και πολύτιμα εφόδια για την εξέλιξή μας.

Φτάνουμε στο συμπέρασμα, λοιπόν, ότι άνθρωποι που αγάπησαν ο ένας τον άλλο περισσότερο κι απ’ ό,τι αγάπησαν τους εαυτούς τους, δεν μπορούν να χωρίσουν βαλτωμένοι στη ρουτίνα και την οικειότητα που αποπνέει. Να βάλουν χαλαρά τελεία σ’ ένα κεφάλαιο που διήρκησε μήνες ή χρόνια, χωρίς να τους λερώσει την ψυχή το μελάνι. Δε γίνεται να γραφτούν οι τίτλοι τέλους ήρεμα, σαν να το περίμεναν από πάντα, χωρίς ν’ αποτυπωθεί το φινάλε με οργή και θυμό, με πικρία κι απογοήτευση. Δυσκολεύονται να αποχαιρετήσουν κάθε στιγμή που έζησαν μ’ ευλάβεια και να γυρίσουν έτσι απλά σελίδα.

Κι αν αναρωτιέσαι για το ενδεχόμενο ενός ήρεμου χωρισμού και κατά πόσο θα μπορούσες να τον εφαρμόσεις κάποια στιγμή στη ζωή σου, μη ζορίζεσαι. Είναι ανέφικτος. Άνθρωποι που αγαπήθηκαν με πάθος, είναι φυσικό κι αναμενόμενο να αποχωριστούν βυθισμένοι σε αυτό. Δε χωράνε στον έρωτα οι μετριότητες, ακόμα κι όταν όλα σηματοδοτούν το τέλος του. Γι’ αυτό κι αν χωρίσατε σαν φίλοι, μάλλον δε ζήσατε ποτέ τον μεγάλο έρωτα αλλά ένα χλιαρό, ελεγχόμενο, στόρι, που είχατε εξιδανικεύσει, μόνο και μόνο για να ταιριάξει στις προσδοκίες σας.

Αν δεν καταφέρατε να βρείτε το νόημα του «μαζί» κατά τη διάρκεια της σχέσης σας, δεν υπάρχει πιθανότητα να το βρείτε ούτε κι αφότου αυτή τελειώσει. Θα φέρει ο χωρισμός τα πάνω-κάτω και κάθε σας προσπάθεια να τον ισορροπήσετε, θα πηγαίνει χαμένη. Ο έρωτας δεν έχει πάντα αίσιο τέλος κι αν αυτό ήταν εφικτό, δε θα ‘ταν έρωτας ή δε θα ‘ταν τέλος.

Λαμβάνοντας υπόψη, λοιπόν, το γεγονός ότι ζούμε την αρχή του μέχρι τέλους, είναι καθήκον μας να αντιμετωπίζουμε κάθε πτυχή του με την ίδια ένταση -ακόμη κι αν μας οδηγήσει στην καταστροφή.