Τα απωθημένα μοιάζουν αδιάφορα όταν τελικά τα ζεις

Δεν είναι εύκολη υπόθεση τ’ απωθημένα, όσο κι αν προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας για το αντίθετο. Έχουν αρχίσει να φθείρονται οι ψευδαισθήσεις που κατάφεραν να μετατρέψουν την πραγματικότητά μας σε μια ιδανική ουτοπία που θα ζήλευε κι ο κάθε πικραμένος. Έχει αρχίσει να ξεθωριάζει ο έρωτας που πιστεύαμε ακράδαντα πως έπρεπε να ζήσουμε, για να σωθούμε απ’ την απόγνωση των επιλογών που τελικά μας οδήγησαν στην παρακμή του.

Σαν αρχαίος πολιτισμός με λίγα λόγια, γιατί αν το καλοσκεφτούμε, ο έρωτας και το συναίσθημα πάνε πολύ πίσω στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και χάνεται στη βαβούρα του εκμοντερνισμού και της απάθειας που επικρατεί παντού γύρω μας.

Απομυθοποιήσαμε όλα αυτά που δε ζήσαμε όταν έπρεπε κι έμεινε τ’ όνειρο μισό. Γκρεμίστηκαν τα θεμέλια που προσπαθήσαμε απεγνωσμένα να σώσουμε απ’ την επικείμενη καταστροφή, μπας και καταφέρουμε να εξιλεωθούμε απ’ τις αναμνήσεις που μας στοιχειώνουν. Να συναρμολογήσουμε τα κομμάτια του παζλ που μας οδήγησαν στο κενό και ν’ ακολουθήσουμε επιτέλους το μονοπάτι μιας ευτυχίας που μας ανήκει. Δεν το παλέψαμε όμως ποτέ αρκετά, γιατί συμβιβαστήκαμε στην αβεβαιότητα του «ίσως» και δεν κυνηγήσαμε τη σιγουριά του «επιθυμώ».

Βυθιστήκαμε σ’ έναν ωκεανό ανασφαλειών γιατί πιστέψαμε πως δε θα ‘μασταν αρκετοί για να μας αγαπήσουν. Κι όσο γέμιζε η ψυχή μας μ’ ενδοιασμούς για τις επιθυμίες που ήθελε να πραγματοποιήσει, τόσο αυξάνονταν οι αμφιβολίες στο μυαλό μας για την κατάληξη που θα είχαν σ’ έναν κόσμο που δεν αναγνώρισε ποτέ την αξία τους. Έτσι λειτουργούν τ’ απωθημένα, βλέπεις. Γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι σου κι αν δεν τα ζήσεις όταν πρέπει, δε θα το κάνεις ποτέ.

Γι’ αυτό δεν τρέφουμε μεγάλες προσδοκίες γι’ αυτά που αφήσαμε πίσω. Δε θα καταφέρουν ποτέ να επιβιώσουν στην απεραντοσύνη του χρόνου για να μας βρουν όπως μας άφησαν πριν από καιρό. Χάνεται η μαγεία της έντασης που τα ξεχώριζε και το πάθος που κατάφεραν να ξυπνήσουν μέσα μας. Αλλάζουν με τον καιρό τα συναισθήματα και μόνο οι αφελείς συνεχίζουν να πιστεύουν στη δύναμή τους, ακόμη κι αν δεν τα ‘χουν ζήσει ποτέ όπως θα ‘πρεπε. Ίσως το κάνουν ασυνείδητα γιατί έτσι έχουν μάθει, ίσως και να εθελοτυφλούν για να προσφέρουν στους εαυτούς τους μια μικρή διέξοδο απ’ τις σκοτούρες της ζωής που τους έχει βαλτώσει. Τρέφουν ουτοπικά όνειρα για καταστάσεις που έχουν ξεφτίσει με το πέρασμα του χρόνου, σαν πολυφορεμένα πουκάμισα που αλλάζουν χέρια συνεχώς, αλλά πάντα θα παραμένουν άδεια.

Χάνονται τ’ απωθημένα, αργά και βασανιστικά. Σαν φωτιά που σιγοσβήνει μες στη μέση της ερήμου και κανείς δεν έχει το κουράγιο ν’ αναζωπυρώσει με τις πράξεις του τις φλόγες της. Δεν αξίζει να ελπίζουμε στη δύναμή τους ν’ αλλάξουν την πραγματικότητά μας με το μυστήριό τους, γιατί έχει πάψει να υπάρχει.

Αλλάζουν με τον καιρό τα συναισθήματα, όπως αλλάζουν κι οι άνθρωποι. Γι’ αυτό δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες πως θ’ αντέξουν μέσα σ’ έναν κόσμο που δε θα σταματήσει ποτέ να αλλοιώνεται. Αν δε ζήσουμε κάτι την ώρα που το νιώθουμε, όταν σιγοβράζει το αίμα μας για τον έρωτα που κρύβει μέσα του, παύει πλέον να έχει την ίδια αξία. Δεν υπάρχει λόγος να το κυνηγήσουμε γιατί μπορεί και να μας έχει ήδη ξεχάσει.

Έπρεπε να είχαμε αρπάξει κάθε ευκαιρία που βρέθηκε στο δρόμο μας απ’ τα μαλλιά, προτού προλάβει να μετατραπεί σ’ απωθημένο. Να ζούσαμε παθιασμένα καθετί που κατάφερε να ξυπνήσει το μυαλό μας απ’ το λήθαργο μιας ρουτίνας που μας έχει κουράσει. Να μη γυρίζαμε την πλάτη σ’ αυτά που θέλαμε με ό,τι είχαμε και δεν είχαμε να ζήσουμε, για να ικανοποιήσουμε επιθυμίες άλλων.

Να ρισκάραμε, να κερδίζαμε, να χάναμε και να ελπίζαμε. Να δημιουργούσαμε αναμνήσεις μιας ζωής που θ’ άλλαζαν τον παρόν μας και θα ομόρφαιναν το μέλλον μας. Που θα νοσταλγούσαμε μόλις έφταναν στο τέλος τους, μόνο και μόνο για να βρεθούμε ξανά σε μια διαφορετική αρχή τους με τους ανθρώπους που κατάφεραν να τους δώσουν ζωή.