Τα μεγάλα πάθη σπανίως είναι αμοιβαία

Άλλοτε πολύπλευρος κι άλλοτε εκκεντρικός, ο έρωτας δεν ποντάρει σε αμοιβαία συναισθήματα κι ανομολόγητες επιθυμίες. Είτε τον χαρακτηρίζει ένα αμοιβαίο ενδιαφέρον, είτε έχει μετατραπεί σε μια αδιανόητη εμμονή που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, δεν αφήνει το μυαλό να ησυχάσει. Έρχεται στη ζωή σου απ’ το πουθενά και πριν προλάβεις καλά-καλά να συνειδητοποιήσεις πως πραγματικά υπάρχει, φέρνει τα πάνω κάτω κι έτσι απλά σε κάνει να χάνεις την ισορροπία σου.

Γιατί τα μεγαλύτερα πάθη, γεννήθηκαν απ’ τα δυσανάλογα και τα μπερδεμένα συναισθήματα. Αυτά που δεν ήταν ποτέ ξεκάθαρα έκαναν κατάληψη στις σκέψεις σου. Αυτά που δεν κρύφτηκαν πίσω από λόγια του αέρα και φώναξαν τα «θέλω» τους για να τ’ ακούσει όλος ο κόσμος, τα θεώρησες δεδομένα. Σε τράβηξαν αυτά που ρίσκαραν την οργή σου, αλλά δεν κατάφεραν να την ξεπεράσουν. Αυτά που ίσως αργότερα σου χτύπησαν την πόρτα, αλλά εσύ είχες βολευτεί στον καναπέ σου και το παρόν σου και δεν μπήκες στον κόπο να διεκδικήσεις το μέλλον που ίσως σου προσέφεραν.

Έχουν πολλές πλευρές τα πάθη, βλέπεις, ακόμη κι αν οι περισσότερες παραμένουν ανεξερεύνητες, γιατί κανείς δεν τόλμησε ποτέ να τις αναζητήσει. Μπορεί να σε μπερδεύουν τα δυσανάλογα αλλά, αν το καλοσκεφτείς, όλοι οι αθεράπευτοι έρωτες ξεκίνησαν με τον παραλογισμό τους. Δεν ήταν αμοιβαίοι εξ αρχής κι όμως, άξιζαν περισσότερο. Γιατί κυνήγησες και κυνηγήθηκες για να κερδίσεις μια ευκαιρία για την ευτυχία. Πίστεψες στην αλήθεια τους με μια υπομονή που φάνταζε ουτοπική στα μάτια αυτών που την αμφισβητούσαν.

Κι ας βυθίστηκες στην άβυσσο μιας αυταπάτης που μετατράπηκε στο χειρότερο εφιάλτη σου, μόλις η πραγματικότητα γκρέμισε κάθε ελπίδα για έναν έρωτα αμοιβαίο κι ανεπανάληπτο. Γιατί στην τελική, ποιος έρωτας αξίζει περισσότερο; Αυτός που επιβιώνει βασισμένος στη μια πλευρά ενός σκουριασμένου νομίσματος που έχει χάσει το νόημα, αυτός που το ‘χει μπερδέψει ή αυτός που δεν το βρήκε ποτέ, όσο κι αν προσπάθησε;

Δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης στον έρωτα κι ούτε μπορείς να την δημιουργήσεις για να δικαιολογήσεις το άπιαστο που εφηύρες για τον εαυτό σου! Όταν δίνεις περισσότερα απ’ αυτά που παίρνεις κι όταν παίρνεις περισσότερα απ’ αυτά που προσφέρεις, μένει στην ιστορία ως δυσανάλογος. Η μοναδική ανταμοιβή του θα ‘πρεπε να είναι η δυνατότητα που σου δίνει ν’ αγαπάς κι η εμπειρία που βιώνεις όταν αυτή η αγάπη έχει ανταπόκριση.

Το ίδιο ισχύει και γι’ αυτόν που δεν έζησες ποτέ, όσο κι αν προσπάθησες να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο, γιατί πολύ απλά ο έρωτάς σου ήταν μονόπλευρος. Ξύπνησε μέσα σου ένα πάθος, που δε θα κατάφερες ποτέ να εξηγήσεις, αλλά δεν υπήρξε ανταπόκριση στην έντασή του. Βάλτωσε πριν καν προλάβει να βγει στην επιφάνεια, απλώς γιατί δεν ήταν ποτέ αμοιβαίος. Κι αν δε σταματήσεις να εθελοτυφλείς, δε θα ζήσεις ποτέ το μεγαλείο της ανταπόδοσης μιας αυθεντικής αγάπης.

Αν βρεις ποτέ τον εαυτό σου στη μέση ενός έρωτα που έχει μπερδέψει την αλήθεια με την αυταπάτη, μην προσπαθήσεις ν’ αλλάξεις την πορεία του. Γιατί μετριέται με αισθήματα και πράξεις κι όχι με λόγια του αέρα που μπορεί να ξεστομίσει ο καθένας για να πετύχει κάτι. Μετριέται επίσης με το πέρασμα του χρόνου και κατά πόσο θα καταφέρει ν’ αντέξει σε αυτόν.

Τα ομορφότερα πάθη, λοιπόν, είναι αυτά που δε θα ζητήσουν ποτέ ανταλλάγματα, αυτά που στο τέλος σου αφήνουν μια ανεπαίσθητη γαλήνη που δε θα τα βρεις ποτέ ξανά στο δρόμο σου. Αυτά που διεκδίκησαν, ρίσκαραν και στο τέλος, άνθισαν -κι ας ήταν για να μαραθούν λίγο αργότερα.