Χωρίζουμε γι’ αυτά που εξαρχής μας ενοχλούσαν

Θα ‘χεις ακούσει πολλά για τον έρωτα και τις αξίες του, που έχουν μετατραπεί σε δεδομένα και ζητούμενα για τον κάθε περαστικό που θέλει κάτι να προσθέσει στα ταμπελάκια του. Γι’ αυτό κι αναγκάστηκες, ίσως, να κάνεις τα στραβά μάτια όταν άρχισε να ακολουθεί μια καθοδική πορεία, να φθείρεται και να χάνει τη σημασία του. Γι’ αυτό κι επέλεξες συνειδητά να εθελοτυφλείς, κάθε φορά που ερχόσουν αντιμέτωπος με τα ελαττώματά του.

Γιατί, τις περισσότερες φορές, η αιτία ενός χωρισμού είναι αυτό που δε σ’ άρεσε απ’ την αρχή, αλλά παρ’ όλα αυτά αποφάσισες ν’ ανεχτείς. Χωρίς λογική εξήγηση, έτσι για το γαμώτο, για έναν έρωτα που ήθελες απεγνωσμένα να κόψεις και να ράψεις στα μέτρα σου, μόνο και μόνο για να τον ζήσεις. Αδιαφορώντας, φυσικά, για τις συνέπειες ενός τέτοιου ριψοκίνδυνου εγχειρήματος. Για τα κενά που θ’ άφηνε στην πορεία και τη δυσκολία να προσαρμοστείς σε κάτι που απλώς δεν ήταν για σένα. Γιατί μια σχέση θεμελιωμένη πάνω στο συμβιβασμό και την αμφιβολία είναι καταδικασμένη αργά ή γρήγορα να τελειώσει.

Είναι, σίγουρα, δύσκολο να προσεγγίσεις τη συντροφικότητα αντικειμενικά και να καταφέρεις να μην πέσεις με τα μούτρα στην υπόσχεση μιας ευτυχίας που κρύβεται κάτω απ’ την επιφάνειά της -ή, μάλλον, την ιδέα της. Γι’ αυτό και μπαίνεις σ’ αυτή την παράλογη διαδικασία, σε αυτή την αβάσιμη κι αδιέξοδη συναισθηματική επένδυση.

Βάζεις, με λίγα λόγια, τα γεγονότα σε μια σειρά που εξυπηρετεί τις προσωπικές σου ανάγκες κι αποφασίζεις ότι ο άνθρωπος που βρίσκεται απέναντί σου μπορεί και να ταιριάξει τελικά στην ιδέα σου για τον κατάλληλο σύντροφο. Θα στερηθείς κάτι για να κερδίσεις κάτι άλλο. Κι έτσι, μετατρέπεται ο έρωτας σε μια εμπορική συναλλαγή.

Ανέχεσαι με σχετική ευκολία κάθε στραβοπάτημά του κι αδιαφορείς για κάθε ελάττωμα που μπορεί να φέρει στην επιφάνεια η συμβίωση μαζί του, εφόσον δεν επηρεάζει με άμεσο τρόπο τη ροή της ζωής σου. Ή, τουλάχιστον, έτσι δικαιολογείς στον εαυτό σου τις επιλογές σου. Αυτό, όμως, που σ’ έκανε ν’ αμφιβάλλεις απ’ την αρχή θα εμφανιστεί ξανά και ξανά μπροστά σου κι ίσως μάλιστα και να σε προκαλεί σαρκαστικά, μιας κι εσύ αποφάσισες να το δεχθείς. Μέχρι να καταλήξει αυτός ο ίδιος λόγος που σε κρατούσε σε απόσταση αρχικά να γίνει η αιτία ενός φινάλε σε μια ιστορία που δεν έπρεπε να ‘χε καν αρχίσει.

Μπορεί να ήταν κάτι μικρό που φάνταζε μπροστά στη λαχτάρα σου ασήμαντο, συγκρίνοντάς το με την ανυπομονησία σου να εντάξεις τ’ όνειρο μιας συνύπαρξης στην πραγματικότητά σου. Μπορεί να ήταν και κάτι μεγάλο, που αποφάσισες συνειδητά κι ίσως κάπως απελπισμένα να παραβλέψεις. Μπορεί, βέβαια, και να μην έφταιγε ο ενθουσιασμός σου να το ζήσεις που φόρεσες μαύρα γυαλιά μπροστά στην ενόχλησή σου, αλλά που δε θέλεις να απορρίπτεις πριν μπεις στη διαδικασία να γνωρίσεις εις βάθος, μα είναι ριψοκίνδυνη αυτή η αφοσίωσή σου, αφού εννιά στις δέκα φορές θα επιβεβαιωθείς πως ήταν χάσιμο χρόνου κι εμπιστοσύνης.

Γιατί μπήκες, λοιπόν, στη διαδικασία ν’ αναλώσεις την ψυχή σου σε μια ιστορία που ήξερες εξαρχής πως δε θα ‘χε αίσιο τέλος; Πολύπλοκη ερώτηση, που συνοδεύεται τις περισσότερες φορές απ’ την πιο απλή απάντηση που μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους. Έπεσες κι εσύ στην παγίδα της συνήθειας κι ενέδωσες στην ανάγκη μιας συντροφικότητας, αρκεί κάτι, οτιδήποτε, να σπάσει τη μοναξιά σου.

Ανέχτηκες κουσούρια και συμπεριφορές που ήξερες πως δε θα μπορούσες να δεχτείς και να προσαρμόσεις στην καθημερινότητά σου και πλήρωσες το τίμημα της ανασφάλειάς σου. Έπαθες κι έμαθες, και κάπως έτσι επαναπροσδιόρισες την έννοια του έρωτα στο μυαλό σου.

Αξίζει να περιμένεις (κι ας είναι για καιρό) για να τον ζήσεις στα καλύτερά του. Γι’ αυτό, κάνε λίγη υπομονή και θα σε βρει, όταν είσαι έτοιμος ν’ αντέξεις την έντασή του και να συμφιλιωθείς με τις απαιτήσεις του.