Θυμάμαι ακόμη την πρώτη μέρα που πέρασε το κατώφλι της πόρτας μου, λες κι ήταν χθες. Με σκυφτό κεφαλάκι και φοβισμένο βλέμμα, πήγε και κρύφτηκε κάτω απ’ το τραπέζι. Προσπάθησα να τον ενθαρρύνω, αλλά έμεινε για αρκετή ώρα κουλουριασμένος στο ίδιο σημείο, για την επιφανειακή ασφάλεια που μπορούσε να του προσφέρει εκείνη τη στιγμή. Κι εκεί που πίστευα πως δε θα μ’ εμπιστευτεί ποτέ, ένιωσα μια πατούσα να σκουντάει τα χέρια μου και ν’ αναζητάει χάδια κι αγκαλιές. Η πιο επεισοδιακή αρχή, θα έλεγε κανείς, της κοινής μας ζωής κι ίσως η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ.
Από τότε έχει γίνει η σκιά μου στις καλύτερες και τις χειρότερες μέρες μου. Μου προσφέρει απλόχερα την αγάπη του χωρίς να ζητάει τίποτα γι’ αντάλλαγμα. Μόνο καμιά λιχουδιά πού και πού, έτσι για να γίνεται η ζωή πιο πικάντικη. Κάθεται μπροστά μου σαν στρατιώτης που στέκεται σε προσοχή και γουρλώνει τα ματάκια του γεμάτος προσμονή. Και ποιος θα μπορούσε, άραγε, ν’ αντισταθεί σ’ αυτό το θέαμα; Να κάνει την καρδιά του πέτρα και να του γυρίσει την πλάτη; Όχι εγώ, προφανώς. Σε καμία περίπτωση και για κανέναν απολύτως λόγο.
Είναι ο ορισμός της ευτυχίας και δε θα μπορούσα να είμαι πιο ευγνώμων για τον τρόπο που ήρθε στη ζωή μου κι έμεινε για να τη φωτίσει με τη ζωηράδα και τη μοναδικότητά του. Με κάνει να χαμογελάω περισσότερο απ’ τον καθένα κι η παρέα του δε θα μπορούσε ν’ αντικατασταθεί με την παρέα κανενός. Κι όση αγάπη χρειάζεται η σκυλίσια καρδούλα του, λοιπόν, είναι όλη δική του χωρίς καν να τη ζητήσει. Χωρίς κανένα περιορισμό, χωρίς την παραμικρή δυσκολία.
Κι υπάρχουν στιγμές που νιώθω τη δική μου καρδιά μου να ξεχειλίζει από ευτυχία. Να είναι έτοιμη να εκραγεί απ’ την αγάπη που νιώθω γι’ αυτό το τετράποδο τερατάκι. Όχι την αγάπη που σου μαυρίζει την ψυχή γιατί δεν υπάρχει καμία περίπτωση ανταπόδοσής της. Ούτε κι αυτή που ζητάει ανταλλάγματα για να συνεχίσει να υπάρχει. Έχει γεμίσει η ψυχή μου με την αγνή κι αληθινή μορφή της, που δεν τη βρίσκεις όπου να’ ναι. Με την ανιδιοτέλειά της και όλα τα θετικά συναισθήματα που τη συνοδεύουν. Και βρίσκω την αντανάκλασή τους καθημερινά, σ’ ένα απ’ τα πιο καθηλωτικά βλέμματα που υπάρχουν. Όχι, δεν ανήκει σε κανέναν άνθρωπο αυτό το βλέμμα κι ούτε θα μπορούσε.
Δε θα μπορούσα να ζητήσω περισσότερα απ’ τη ζωή. Είναι υπεραρκετό, βλέπεις, το ξέφρενο κούνημα της ουράς του κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα του σπιτιού και τον βλέπω να με περιμένει με ανυπομονησία. Το ανυπόμονο βλέμμα του που πάει απ’ το παράθυρο στην πόρτα κι απ’ την πόρτα στο παράθυρο, κάθε φορά που θέλει να γευτεί το φρέσκο αεράκι. Κι η εμπιστοσύνη που μου δείχνει καθημερινά, κάνοντάς μου την τιμή να τον προσέχω και να τον προστατεύω με ό,τι έχω και δεν έχω, καλύτερα κι απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό. Και δεν πέρασε μόνο το κατώφλι του σπιτιού μου εκείνη τη μέρα, αλλά και της καρδιάς μου!
Αν δεν έχεις ζήσει ποτέ την ανυπέρβλητη αυτή ευτυχία που μπορεί να σου προσφέρει ένας σκύλος, τότε όλα αυτά που γράφω θα σου φανούν ουτοπικά. Όσο και να προσπαθώ να περιγράψω τις σκέψεις και τα συναισθήματα που κατακλύζουν το είναι μου, δε θα μπορέσουν ποτέ να χωρέσουν σε ένα ή ακόμη και σε χίλια κείμενα.
Γι’ αυτό, αν θες κι εσύ να το ζήσεις, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να επισκεφθείς ένα καταφύγιο ζώων και να υιοθετήσεις αυτό που θα ερωτευτείς με την πρώτη ματιά. Πρόσεξε, όμως, πρέπει να είσαι χίλια τοις εκατό σίγουρος πριν πάρεις μια τόσο σοβαρή απόφαση. Αν δεν μπορείς ν’ αντεπεξέλθεις στις απαιτήσεις της, μπορείς να γίνεις εθελοντής για να φιλοξενήσεις και να ανοίξεις την καρδιά σου σε περισσότερα από ένα πλασματάκια. Πίστεψέ με, αξίζει!
Υ.Γ. Αφιερωμένο στο Λόκι. Και τη Βίκυ που μ’ εμπιστεύτηκε. Σ’ ευχαριστώ!
Συντάκτης: Έλενα Γεωργίου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
