Μπορεί να τα έχουμε όλα κι όμως καταλήγουμε να διώχνουμε τους άλλους από κοντά μας

Κυλάει στο αίμα μας, μας διακατέχει, μας ελέγχει, μας επηρεάζει, μας κυριεύει. Σαν μια αόρατη δύναμη που πλανάται σε κάθε κίνηση μας, μέρα-νύχτα και ψάχνει αυτό το δευτερόλεπτο που θα χάσουμε τον έλεγχο και θα τα κάνουμε μαντάρα. Εκεί θα νικήσει αυτό, το σύνδρομο της αυτοκαταστροφής ή αλλιώς το σύνδρομο της βλακείας.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε αδύναμες στιγμές, άλλοι επιβάλλονται και ασκούν την αυτοκυριαρχία τους, άλλοι μένουν έρμαια των καταστάσεων, τελικά όμως όταν έρθει η ώρα της κρίσης ποια αιτία θα καθορίσει ποιοι θα μπούμε στο καζάνι της κόλασης και ποιοι θα αφεθούμε ελεύθεροι να τριγυρνάμε στον παράδεισο; Από πού πηγάζει το κακό; Και είναι πάντα κακό; Ή το κακό μετατρέπεται σε καλό και το καλό σε κακό ανάλογα με το πως ο κάθε άνθρωπος το διαχειρίζεται και το προσαρμόζει στις καταστάσεις; Και ποιος είναι τελικά ο κριτής μας; Ποια είναι η αιτία, ο λόγος, ποιος είναι αυτός ο δικαστής που θα κρίνει και θα αποφασίσει για τις ζωές μας;

Ο εαυτός μας. Μόνο αυτός. Ο αιώνιος δικαστή μας, αυτός που τόσο τρέμουμε και αρνούμαστε να κοιτάξουμε κατάματα. Πονάει η αλήθεια αλλά κανείς δε θα την αποφύγει την ώρα της κρίσης! Τα πράγματα είναι τόσο απλά και εμείς οι άνθρωποι έχουμε τη λογική να τα περιπλέκουμε και να μετατρέπουμε τη ζωή μας σε λαβύρινθο, τρέχουμε γύρω από τον εαυτό μας, τις φοβίες μας, τα λάθη μας, τα πάθη μας και ψάχνοντας διέξοδο καταλήγουμε να τριγυρνάμε γύρω από το ίδιο μονοπάτι. Φαίνεται δύσκολο να βρούμε μια δίοδο, μία διέξοδο που να οδηγεί στη λύτρωση και η πόρτα είναι τόσο κοντά, μία ανάσα, αλλά αρνούμαστε να πλησιάσουμε, γιατί είναι πιο εύκολο να μένεις μέσα στα λάθη σου και να αγαπάς τον εαυτό σου που είναι τόσο ευαίσθητος και εύθραυστος σαν πορσελάνη, παρά να αναγνωρίσεις όλα τα στραβά και τα άσχημα, να πληρώσεις, να κλάψεις, να μετανιώσεις  και να τσαλακωθείς.

Και κάπου εδώ έρχεται και το σύνδρομο της αυτοκαταστροφής. Βλέπεις πόσο λάθος είναι η ζωή σου, χτυπάει το καμπανάκι και εσύ κλείνεις τα αυτιά σου. Ενοχλεί ο θόρυβος, είναι αποκρουστικός. Συνεχίζεις τα λάθη, προχωράς και τα σέρνεις μαζί σου και κάνεις και άλλα. Και ακόμα και αν έρθει η ώρα που θα αλλάξεις, που θα μετανιώσεις, που θα ακολουθήσεις το ένστικτο σου αφήνοντας πίσω σου όλα τα στραβοπατήματα και πιστεύοντας πια στον εαυτό σου, ακόμα και τότε θα έρθει αυτή η ώρα που σε μια στιγμή τρέλας και αδυναμίας και θα γίνει η απόλυτη συντριβή.

Είμαστε άνθρωποι και όσο και αν πορευόμαστε με γνώμονα το σωστό, το ηθικό, κάποια στιγμή θα παραπατήσουμε, θα πληγώσουμε, θα πληγωθούμε, θα κάνουμε «αμαρτίες». Και όλα αυτά οφείλονται σε αυτό το μικρόβιο που έχουμε μέσα μας και ποτέ τίποτα δεν είναι αρκετό, πάντα επιζητούμε το περισσότερο, πάντα επιθυμούμε το κάτι παραπάνω, ίσως και κάτι το ανήθικο, το παράνομο. Και όσες αξίες και αν έχουμε, όσο και να ακολουθούμε τα πρότυπα της κοινωνίας, τα πρότυπα του εαυτού μας, της οικογένειας μας, θα έρθει εκείνη η καταραμένη στιγμή που θα αυτοκαταστραφούμε, θα παραπατήσουμε γιατί μόνοι μας επιλέξαμε να μην πατάμε σε στέρεο έδαφος, γιατί εμείς αυθυποβάλλουμε τον εαυτό μας σε λάθη και σε στάσεις ζωής τελείως ανάρμοστες σε σχέση με αυτό που όντως πρεσβεύουμε και είμαστε.

Άρα πού καταλήγουμε τελικά;

Κινούμαστε με γνώμονα το σωστό περιμένοντας πότε θα στραβοπατήσουμε και θα καταστρέψουμε τον εαυτό μας μόνοι μας; Πιστεύουμε στο σύνδρομο της αυτοκαταστροφής και απλώς υποτασσόμαστε δικαιολογώντας τα όποια λάθη μας λόγω αυτού; Ή μήπως τελικά μπορούμε να το μετονομάσουμε σε σύνδρομο της βλακείας και να το ξεριζώσουμε από μέσα μας αν δούμε πιο καθαρά και αρκεστούμε στα πιο απλά και αληθινά;