Αν μπλέξει κοινωνικός με εσωστρεφή;

Οι σχέσεις, αυτές που έχουν λόγο ύπαρξης κι αξίζουν την προσπάθεια, είναι δύσκολη υπόθεση. Απαιτούν κόπο, υποχωρήσεις και πολλή αγάπη. Το ταίριασμα δεν είναι όσο εύκολο μοιάζει στην αρχή κι αν οι χαρακτήρες των συντρόφων διαφέρουν, εκεί το παιχνίδι συναντά ζόρικη πίστα, που δεν αποκλείεται να τους οδηγήσει σε game over. Το ζήτημα της κοινωνικότητας, της συναναστροφής με άλλους ανθρώπους, και γενικότερα των διαπροσωπικών σχέσεων είναι ένα απ’ αυτά.

Όταν ο ένας απ’ τους δύο είναι πιο κοινωνικός απ’ το ταίρι του, προκαλεί ανασφάλειες στον πιο εσωστρεφή, κι αυτές, με τη σειρά τους, εντάσεις, ακόμα και ζήλια ανάμεσά τους. Ο, από τη φύση του, κοινωνικός κι εξωστρεφής θεωρεί ότι συμπεριφέρεται σωστά, πως δεν προκαλεί, ούτε κάνει κάτι για το οποίο θα πρέπει να απολογηθεί. Δεν κάνει κάτι επιτηδευμένα, έχει συνηθίσει στο συγκεκριμένο μοτίβο συμπεριφοράς, οπότε δεν πιστεύει ότι θα παρεξηγηθεί απ’ τον σύντροφό του ή γενικά τον περίγυρό του.

Απ’ την άλλη πλευρά, πάλι, το άτομο που είναι πιο εσωστρεφές, επιλέγει λίγους ανθρώπους δίπλα του, χωρίς να έχει τη διάθεση να κοινωνικοποιηθεί περαιτέρω, κι έτσι αντιμετωπίζει τον σύντροφό του με μια καχυποψία ή ίσως και μια δυσαρέσκεια. Φυσικά και τον ενοχλεί όταν βλέπει το ταίρι του να συναναστρέφεται άτομα του άλλου φύλου και μάλιστα με υπερβολική (για εκείνον) οικειότητα και προφανώς αισθάνεται συναισθήματα ζήλιας, τα οποία δε δύναται να ελέγξει.

Επειδή ο ίδιος δεν τηρεί παρόμοια στάση με τον δικό του περιορισμένο κύκλο, αυτή η συμπεριφορά αποτελεί για ‘κείνον κάτι υπερβολικό, άκομψο, ίσως ακόμα και προσβλητικό για τον ίδιο. Δεν μπορεί να κατανοήσει τον χαρακτήρα του συντρόφου του κι όσες προσπάθειες κι αν καταβάλλει, πάντα θα τον ξενίζει το γεγονός ότι ο άνθρωπός του περιτριγυρίζεται από άτομα τα οποία εκείνος δε συμπαθεί ή ζηλεύει.

Δεν είναι λίγες οι φορές που νιώθει παραμελημένος, επειδή το ταίρι του δεν του αφιερώνει το χρόνο που επιθυμεί, μιας κι έχει κλεισμένο όλο το εβδομαδιαίο πρόγραμμά του για να καλύψει και να ευχαριστήσει κάθε φίλο και γνωστό. Φυσικά, όλη αυτή η αντίθεση ανάμεσα στο ζευγάρι, προκαλεί άλλοτε βουβή ενόχληση κι άλλοτε θορυβώδεις καβγάδες, φθείροντας τη σχέση.

Αντίστοιχα, ο κοινωνικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταπιεστεί, να περιορίσει την ελευθερία του και να σταματήσει να συμπεριφέρεται με φιλικότητα κι ευγένεια, αφού έτσι έμαθε να κάνει σε όλη του τη ζωή κι αυτό τον εκφράζει. Άλλωστε, είναι ο αυθορμητισμός του αυτός που τον ωθεί να γνωρίζει κόσμο και να γίνεται πάντα το επίκεντρο της παρέας. Του φαίνεται αδιανόητο πως ο σύντροφός του ξινίζει, δεν μπορεί να το δεχθεί, ζηλεύει ή ενοχλείται. Νιώθει πως δεν τον αποδέχεται όπως είναι, κάτι το οποίο φέρνει το ζευγάρι σε συναισθηματική απόσταση.

Η αλήθεια είναι πως κανένας απ’ τους δύο δε χρειάζεται να φθάσει στο άλλο άκρο, να προσποιηθεί κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που είναι ή αλλάξει τρόπο και στάση ζωής. Αρκεί απλά κι οι δύο να υποχωρήσουν, να συζητήσουν και να προσπαθήσουν να κατανοήσουν το άλλο τους μισό. Θα τα βρούνε κάπου στη μέση, εκεί που κανένας τους δε θα αλλοιώσει την προσωπικότητά του, εκεί που ο ένας θα δείχνει στον άλλο τον απαιτούμενο σεβασμό που έχει ανάγκη μια σχέση.

Το ζήτημα είναι να υπάρχουν εμπιστοσύνη, όρια κι αμοιβαία αποδοχή. Κανείς από τους δυο δεν πρέπει να κάνει το λάθος να προσπαθήσει να αλλάξει τον σύντροφό του, ούτε όμως και να χάσει τον εαυτό του για να βρει κοινά σημεία με τον άλλον. Κάπου στη μέση ισορροπεί η τραμπάλα.