Αντιμετωπίζοντας ενοχλητικούς συναδέλφους

Ένα απ’ τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στον χώρο εργασίας μας αποτελεί η υποχρεωτική συνύπαρξή μας με άλλα άτομα. Στη δουλειά μας, όποια κι αν είναι αυτή, δεν έχουμε άλλη επιλογή απ’ το να συναναστρεφόμαστε πολλούς ανθρώπους, καθένας με διαφορετική προσωπικότητα και χαρακτήρα. Με κάποιους τα βρίσκουμε και μάλιστα πολλοί είναι αυτοί που δημιουργούν φιλίες μέσα απ’ τον εργασιακό τους χώρο. Άλλοι, όμως, είναι πραγματικά ανυπόφοροι κι εμείς αναγκασμένοι να ερχόμαστε αντιμέτωποι μαζί τους καθημερινά κι ίσως και καθ’ όλη τη διάρκεια του ωραρίου μας. Το ζήτημα είναι πως δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αποφύγουμε την επαφή με τα εν λόγω άτομα, μπορούμε όμως να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη ακολουθώντας μερικά μικρά τιπς.

Για κάθε άνθρωπο είναι συγκεκριμένο το είδος του ατόμου που αγαπά να μισεί στον χώρο εργασίας του, ανάλογα φυσικά και με τη δική του ψυχοσύνθεση. Οι αντιπαθητικοί συνάδελφοι  έχουν την ικανότητα να εμφανίζουν διάφορες συμπεριφορές, που μπορούν με άνεση να μας εκνευρίσουν και να μας φέρουν στα όριά μας. Για παράδειγμα, μισούμε τον τύπο απ’ το διπλανό γραφείο που μιλάει ακατάπαυστα, είτε στους πελάτες, είτε σε εμάς, είτε στο τηλέφωνο, είτε ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό. Είναι πάντα απίστευτα θορυβώδης, δεν ηρεμεί καμία στιγμή της ημέρας, δε μας αφήνει να συγκεντρωθούμε και μας ζαλίζει με περιττές πληροφορίες, που δε δίνουμε δεκάρα για να τις ακούσουμε. Θέλουμε απλά να κλείσει το στόμα του κι ιδανικά να φύγει από δίπλα μας.

Ο συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου εξουδετερώνεται με χαρακτηριστική αδιαφορία. Μπορούμε απλά να μην του δίνουμε σημασία, να τον αποφεύγουμε όσο μπορούμε κι όταν ξεκινάει συζητήσεις, να απαντάμε με μία κοφτή φράση, τύπου «έχω πολλή δουλειά, δεν προλαβαίνω τώρα». Όσο αντιπαθείς κι αν φαινόμαστε, με τον καιρό θα λάβει το μήνυμα και θα σταματήσει να μας ενοχλεί. Μία μικρή παρατήρηση ποτέ δε βλάπτει. Είναι κι αυτός ένας ξεκάθαρος τρόπος να πιάσει το μήνυμα και να καταλάβει ότι πρέπει να μιλάει λιγότερο και σίγουρα σε χαμηλότερα ντεσιμπέλ.

Άλλο ενοχλητικό μοντέλο συναδέλφου, ανεξαρτήτως φύλου, είναι το τυπάκι που διαρκώς ψάχνεται και ρίχνει τα δίχτυα του παντού, επιμένοντας να σε φλερτάρει -κι εσένα, δηλαδή, όχι μόνο εσένα! Με κάθε ευκαιρία, ακόμα κι αν αυτή δεν υπάρχει, θα πετάξει ένα υπονοούμενο, θα πλησιάσει λίγο παραπάνω, θα μας φέρει, εν ολίγοις, σε δύσκολη θέση. Εκεί οφείλουμε να αντιδράσουμε και να θέσουμε όρια γρήγορα κι άμεσα. Κόβουμε τον αέρα απ’ την πρώτη στιγμή κι αν δε δείχνει να χαμπαριάζει, δηλώνουμε πως έχουμε σχέση, μήπως έτσι την γλυτώσουμε.

Πάμε τώρα στον εργασιομανή, στον κύριο τέλειο, στον πιο σχολαστικό τύπο. Μας σπάει τα νεύρα, γιατί είναι ο αγαπημένος του αφεντικού, με αποτέλεσμα να τρέχουμε διαρκώς σ’ έναν αγώνα σύγκρισης που μας κρατάει πίσω του. Ποτέ δεν είμαστε ικανοποιημένοι απ’ το δικό μας αποτέλεσμα και ζηλεύουμε λίγο που αυτός βρίσκεται συνεχώς ένα βήμα μπροστά. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, δε μας φταίει εκείνος αλλά τα κόμπλεξ μας. Πρέπει απλά να πάψουμε να συγκρινόμαστε μαζί του. Έχουμε τις δικές μας δυνατότητες, τους δικούς μας στόχους, τη δική μας θέληση και διάθεση για εργασία και πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας ανεξάρτητα απ’ τον κάθε συνάδελφο. Ο ανταγωνισμός είναι καλοδεχούμενος ως εκεί που μας εμπνέει και μας δίνει ένα έξτρα κίνητρο να γίνουμε καλύτεροι και πιο αποδοτικοί, πρώτα για μας.

Ας μην αφήνουμε απ’ έξω και το «καρφί». Τον σπασίκλα του γραφείου, που ρουφιανεύει, με μεγάλη του χαρά, τους πάντες, μιλάει άσχημα για όλους, προσπαθεί να μας κάνει μεταξύ μας μαντάρα και μεταφέρει λόγια με τρόπο τέτοιο ώστε να προκαλεί παρεξηγήσεις κι εντάσεις. Απ’ όπου και να το πιάσεις, λερώνεσαι. Μόνο η απόσταση σώζει εδώ. Μακριά από αυτόν τον τύπο, καμία συνομιλία μαζί του, αν μας παίρνει ούτε καν τα τυπικά, για να ‘χουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Αφοσιωνόμαστε στη δουλειά μας και τον αγνοούμε επιδεικτικά, επεμβαίνοντας όμως, αν χρειαστεί, μεταφέροντας το μήνυμα «μην τα βάζεις μαζί μου».

Σε όποιον εργασιακό χώρο κι αν βρεθούμε θα συναντήσουμε κάθε λογής χαρακτήρες. Όπως και στη ζωή, έτσι και στη δουλειά, σαν μια μικρογραφία της κοινωνίας, ποικίλουν τα ανυπόφορα άτομα, που απολαμβάνουν να μας δυσκολεύουν την καθημερινότητα. Το ιδανικό είναι να δημιουργήσουμε εκεί μέσα τον δικό μας κύκλο, με συναδέλφους που μας σέβονται, που προσφέρουμε βοήθεια μεταξύ μας ανιδιοτελώς, που τους εμπιστευόμαστε και χαιρόμαστε να περνάμε μαζί τους τα διαλείμματά μας. Δεν αποκλείεται να χτίσουμε μια δεύτερη οικογένεια εκεί μέσα.

Όπως και να ‘χει, όμως, είτε χτίσουμε φιλίες είτε όχι, επικεντρωνόμαστε στην εργασία μας, χωρίς να επιτρέπουμε να μας επηρεάζει κάθε ενοχλητικός τύπος και κλείνοντάς τα όλα πίσω μας όταν τελειώνει η βάρδιά μας. Δεν ανακατευόμαστε σε κουτσομπολιά, δεν παίρνουμε μέρος σε καβγάδες τρίτων και θέση σε διαφωνίες άλλων, κρατάμε, δηλαδή, μία ουδέτερη στάση.

Το κυριότερο είναι να κρατάμε αποστάσεις από κάθε τυπάκι που ‘χει το χάρισμα να μας εκνευρίζει. Δεν αξίζει να αναλωνόμαστε στα λόγια και στις πράξεις του κάθε τοξικού ατόμου που μπορεί να αναγκαστούμε να συναναστραφούμε. Μας ενώνουν μόνο οι εργασιακές υποθέσεις και στεκόμαστε εκεί, αποκλείοντας οποιαδήποτε άλλη επαφή. Κάποιες φορές επιβάλλεται να ‘μαστε ζεν και λίγο αναίσθητοι για να επιβιώσουμε, χωρίς να αφήνουμε τον καθένα να ‘χει πάνω μας τη δύναμη να μας χαλάσει τη μέρα και τη διάθεση.