Απ' το τυπικό να επιλέγεις το καθόλου

Σ’ όλη σου τη ζωή πρέπει να έχεις ως γνώμονα κάποιες αρχές και να τις εφαρμόζεις. Είτε αφορά το συναισθηματικό τομέα, είτε τον επαγγελματικό, είτε το φιλικό, είτε τον οικογενειακό. Δεν είσαι έρμαιο των καταστάσεων, δεν είσαι απλώς μια μαριονέτα που τις κουνάνε τα νήματα κι αυτή χορεύει ανάλαφρα στο ρυθμό. Είσαι εσύ. Είσαι ο εαυτός σου και δεν υπάρχει τίποτε πιο αληθινό απ’ αυτό.

Οπότε κράτησέ το και να πορεύεσαι με βάση το τι θες εσύ, τι αποζητάς, τι σε εκφράζει και όχι τι θέλουν να δουν και ν’ ακούσουν οι γύρω σου. Μάθε να επιλέγεις το καθόλου, όταν η άλλη επιλογή είναι το τυπικό.

Τυπικές φιλίες, απλώς για να βγούμε και αυτό το Σαββατόβραδο. Μ’ ένα τσούρμο ανθρώπων που ποτέ μας δε συμπαθήσαμε, ποτέ δεν ταιριάξαμε ουσιαστικά. Και τους κρατάμε στη ζωή μας, γιατί; Για να πείσουμε τον εαυτό μας πως έχουμε φίλους, κι ας είναι τοξικοί. Για να τα έχουμε καλά με όλους, κι ας μη βρίσκουμε τίποτα το ουσιαστικό σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Για να βγαίνουμε και να πίνουμε, ακόμη και αν προτιμάμε ν’ αράξουμε στον καναπέ και να λιώσουμε εκεί για πάντα.

Τυπικοί έρωτες. Έρωτες δίχως πάθος, δίχως έρωτα, δίχως τρέλα. Έρωτες για να λέμε ότι είναι έρωτες. Για να έχουμε κάποιον στο πλάι μας. Για να δηλώνουμε ερωτευμένοι κι ας είναι όλα μια στολισμένη βιτρίνα. Ποτέ μην αρκεστείς στο τυπικό, ειδικά στον έρωτα. Να ζητάς το απόλυτο, το μαγικό, το εξωπραγματικό, την απίστευτη καψούρα, τον πιο τρελό έρωτα, την πιο μεγάλη και ανιδιοτελή αγάπη, την πιο μεγάλη καύλα. Να ξυπνάς δίπλα του το πρωί, να κοιμάσαι στην αγκαλιά του το βράδυ, να χορεύεις στη μελωδία που σου ψιθυρίζει, να γελάς με τα αστεία σας, να ζεις το παραμύθι σου.

Τυπικές δουλειές. Τυπικές έξοδοι. Απλώς για να έχουμε να λέμε. Απλώς για να πραγματοποιήσουμε το σωστό, το ορθό, αυτό που πρέπει. Αυτό που κάνουν όλοι. Αυτό που συνηθίζεται και είναι κοινώς αποδεκτό. Και τι γίνεται αν θες να τα κάνεις όλα πουτάνα; Τι γίνεται, αν θες να τα γυρίσεις όλα τούμπα; Αν επιζητάς άλλες αξίες απ’ τη ζωή σου, άλλα «πρέπει»; Τα πρέπει που σου ταιριάζουν. Θα συμβιβαστείς, θα υποχωρήσεις; Δε θες να ζήσεις;

Τυπικά συναισθήματα, τυπικές συγγνώμες, τυπικοί άνθρωποι. Θέλεις ν’ ανήκεις σ’ αυτήν την κατηγορία; Θες να συμβιβάζεσαι στη ζωή σου; Σκέψου πως δεύτερη ζωή δεν έχει. Και σ’ αυτή τη μία που έχεις πρέπει να ζεις το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή, όσο πιο έντονα μπορείς, κι όπως εσύ έχεις επιλέξει. Όχι, όπως σου προστάζει η κοινωνία, τα «πρέπει», οι γύρω σου.

Μια τυπική ζωή, απλώς για να είμαστε αρεστοί στους υπόλοιπους και για να ταιριάζουμε όμορφα και αρμονικά με τα όποια καλούπια μας επιτάσσουν οι καιροί και οι κοινωνίες, είναι αυτό ακριβώς που πρέπει ν’ αποφύγεις. Να ζητάς το ουσιαστικό, αυτό που έχει νόημα, αυτό που σε γεμίζει, που σε κάνει να χαμογελάς. Κι αν δεν το βρίσκεις, να επιλέγεις το καθόλου.

Καλύτερα καθόλου. Καλύτερα τίποτα, παρά μια ζωή σε μια φυλακή χτισμένη από κανόνες, τυπικούς ανθρώπους, τυπικά συναισθήματα.

Η μόνη φυλακή που πρέπει να κλείνεσαι από μόνος σου και να πετάς το κλειδί μακριά είναι αυτή που είναι φτιαγμένη από όνειρα, αγάπη, ανθρώπους αληθινούς, χαμόγελα και πολλά, πολλά ζαχαρωτά.