Δε θέλω τίποτα από σένα

Όχι, ποτέ δεν είπα ότι θα είναι εύκολο, ποτέ δε σκέφτηκα ότι θα σε ξεχάσω τόσο γρήγορα κι επιπόλαια. Τα συναισθήματά μου δεν ήταν επιφανειακά, δεν ήταν μια φούσκα που από στιγμή σε στιγμή θα σπάσει, ήταν πολύ δυνατά κι ακόμα είναι.

Γιατί εγώ δεν τελείωσα τίποτα, εσύ τα τελείωσες όλα, εσύ το τερμάτισες, εσύ με έδιωξες κι εγώ απλώς έμαθα να χάνω, έμαθα να μαζεύω τα κομμάτια μου και να αποχωρώ από εκεί που είμαι περιττή, από εκεί που δεν ξέρουν τι θα πει αγάπη και δεν έχουν να μου δώσουν τίποτα απολύτως.

Ακόμα αναρωτιέμαι. Με ξέχασες; Με ξεπέρασες; Πάνε όλα αυτά που ένιωθες; Χάθηκε όλη αυτή η αγάπη; Γιατί εγώ όσο και να σε μισώ, όσο και να αδιαφορώ, όσο και να περνάω όμορφα κι ήρεμα μακριά σου, όσο και να περιμένω τον πρίγκιπα του παραμυθιού, ακόμα σε σκέφτομαι. Ήρεμα πια, γαλήνια. Δεν κλαίω, δεν πονάω, δε μου λείπεις, δε σ’ αγαπάω, δε σε αναζητάω τα μεθυσμένα βράδια, δε σε αναζητάω μέσα από στίχους τραγουδιών, δε σε θέλω δίπλα μου σε χαρές, σε λύπες, σε στιγμές.

Σε θέλω μακριά μου, δε θέλω να σε ξέρω κι αν χρειαστεί να υποδυθώ ότι σε ξέρω, θα προσποιηθώ ότι δε σε βλέπω, ότι δεν υπάρχεις. Γιατί έτσι θέλω, γιατί έτσι είναι πιο εύκολο, γιατί έτσι προστατεύω τον εαυτό μου, που τον κομμάτιασες έτσι απλά, επειδή μπορούσες, επειδή σε άφηνα.

Και δε θέλω να ξαναέρθεις, αλήθεια, δε σε θέλω πλάι μου, δεν αξίζεις όλα αυτά που έχω μέσα μου και μπορώ να δώσω. Όμως, κάτι ακόμα σε θυμίζει, κάτι ακόμα υπάρχει μέσα μου και στροβιλίζει στο μυαλό μου, κάτι ακόμα ψιθυρίζει το όνομά σου. Καμιά φορά σε θυμάμαι και κλαίω, αλλά περνάει, περνάει κι αυτό. Λίγα δευτερόλεπτα είναι, δεν είναι πια ώρες, δεν είναι πια λεπτά. Κι ο πόνος μειώθηκε, κλαίω και μετά δεν πονάω, δε νιώθω καν για την ακρίβεια. Δεν μπορώ να νιώσω πια, μου κατέστρεψες κάθε δυνατότητα να νιώσω συναισθήματα.

Σε βλέπω στα όνειρά μου και ξυπνάω ήρεμα το πρωί, γιατί δεν είσαι πια πρωταγωνιστής, είσαι απλώς μια φιγούρα, κάτι γνώριμο απ’ τα παλιά, κάτι που δε με αφήνει να ησυχάσω, κάτι που αρνείται πεισματικά κι εγωιστικά να βγει απ’ τη ζωή μου. Αλλά δε σε αφήνω, δε σε αφήνω πια να εξαπλωθείς μέσα μου, σε διώχνω με όλη μου τη δύναμη.

Άραγε είσαι καλά; Άραγε πονάς ποτέ; Άραγε με βλέπεις στα όνειρά σου; Κι από κοντά; Όταν με συναντάς τυχαία στο δρόμο; Νιώθεις την καρδιάς σου να χτυπάει για εμένα, γι’ αυτό που κάποτε είχαμε, γι’ αυτό που κάποτε ζήσαμε; Γιατί εγώ δε νιώθω πια, έχουν σταματήσει οι χτύποι κι όταν σε βλέπω υπάρχει μια ευθεία γραμμή που απεικονίζει τους χτύπους, λες κι είμαι νεκρή. Σταμάτησε η καρδιά μου να χτυπάει για εσένα όταν μου είπες πως δε με αγαπάς πια, κόπηκε η ανάσα μου όταν με έβγαλες απ’ τη ζωή σου γιατί ήμουν απλώς ένα βάρος για εσένα. Σταμάτησε το μυαλό μου να σε σκέφτεται σαν κάτι το ιδανικό και σταμάτησες να μου λείπεις όταν με γέμισες με τόσο πόνο, που ξέχασα τι θα πει χαρά κι ευτυχία κοντά σου.

Δεν ξέρω πού βρίσκεσαι, δεν ξέρω τι κάνεις, πώς περνάς στον απόμακρο κι εγωιστικό κόσμο σου και πλέον δε με νοιάζει, δεν προσπαθώ να μάθω, δε θέλω να μάθω, δε νιώθω την ανάγκη να ξέρω την κάθε σου κίνηση. Δε θέλω να μαθαίνω τα νέα σου, δε με νοιάζει αν είσαι καλά ή αν δεν είσαι, δε με νοιάζει πώς ζεις.

Με νοιάζει πώς ζούσα εγώ, με νοιάζει που μου κομμάτιασες ό,τι όμορφο είχα μέσα μου, με νοιάζει που με ταπείνωσες χίλιες φορές, με νοιάζει που έκλαψα εκατομμύρια φορές για τα δυο σου μάτια. Γι’ αυτά τα μάτια που τα κοιτούσα κι έλιωνα κι όποτε τα κοιτούσα, ένιωθα ότι με σιχαινόσουν, ότι με είχες απλά για να περνάς την ώρα σου.

Με νοιάζει που μου χάλασες το παραμύθι, με νοιάζει που μου αφαίρεσες την πίστη μου στους ανθρώπους, την πίστη μου στον έρωτα. Με νοιάζει που όποτε σε συναντούσα με άδειαζες με τις κουβέντες σου και το υποτιμητικό σου βλέμμα. Με νοιάζει που με έδιωχνες γιατί με βαριόσουν και μου σφύριζες όποτε είχες ανάγκη από αγάπη και στοργή. Με νοιάζει που δεν ήξερα τι θα πει πόνος πριν σε γνωρίσω και τώρα που σε ξεχνάω έμαθα τι θα πει να νιώθεις φτηνή. Γιατί έτσι με έκανες να νιώθω, φτηνή, ένα τίποτα.

Ξέρεις τι θέλω από εσένα τώρα πια; Ούτε το λίγο σου,ούτε το πολύ σου, ούτε την αγάπη σου, ούτε τον οίκτο σου. Δε θέλω να ξεχάσω τι υπήρξες για εμένα, γιατί μου έδωσες ένα γερό μάθημα και τώρα πια μπορώ να σταθώ στα πόδια μου ξανά. Δε μετανιώνω τις στιγμές που χαράμισα μαζί σου, δε θέλω να διαγράψω τίποτα. Θέλω το «τίποτά» σου, αυτό μου αρκεί. Τίποτα περισσότερο από εσένα, τίποτα λιγότερο. Απλώς τίποτα.