Έλα μία φορά για να μείνεις

Φοβάμαι να σε πάρω. Για την ακρίβεια δεν τολμώ καν να πληκτρολογήσω τον αριθμό σου. Έχω το κινητό μπροστά μου και νιώθω ότι θα εκραγεί ωρολογιακή βόμβα και μόνο με τη σκέψη πως θα σε πάρω να σου πω ότι μου έλειψες. Θα σου πω πως σ’ αγαπάω, πως βαρέθηκα να το παίζω άνετη και χαλαρή. Θα σου πω πως εσύ για εμένα είσαι τελικά όλη μου η ζωή, το πιο όμορφο αστείο, το πιο ωραίο χαμόγελο, ο πιο μεγάλος εφιάλτης, ο χειρότερος φόβος μου, ο άνεμος που παίρνει μακριά τη χαρά μου.

Έρχεσαι και φεύγεις. Δίνεις και παίρνεις. Μιλάς και σιωπάς. Είσαι μέσα στο μυαλό μου και το ελέγχεις ανά πάσα στιγμή. Ασκείς μια μυστική δύναμη πάνω μου. Και πάνω που νιώθω ότι έχω τον έλεγχο, ότι αυτή τη φορά σε έχω αφήσει πίσω μου, ότι είμαι αρκετά δυνατή για να σε βγάλω απ’ τη ζωή μου, κάπου εκεί εμφανίζεσαι. Για να τα κάνεις πάλι όλα πουτάνα. Για να με κάνεις πάλι να κλαίω. Για να μην μπορώ να σε ξεχάσω. Να μην μπορώ να προχωρήσω. Να ζω για εσένα. Να περιμένω εσένα. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.

Έλεγα αυτή τη φορά είναι οριστικό. Αυτή η φορά είναι και η τελευταία. Κι αυτή τη φορά πάλι με βρίσκουν τα ξημερώματα να κλαίω με λυγμούς μεθυσμένη. Και κάπου ανάμεσα στα δάκρυά μου, βλέπω τη φιγούρα σου να σχηματίζεται και να με αποζητά. Κι αποφασίζω να βάλω τον εγωισμό μου σε μια γωνιά. Παλεύουμε. Όμως τον νικάω και τελικά πάλι πέφτω στα δίχτυα σου. Καλό το δόλωμά σου.

Κι είμαστε πάλι μαζί, μάτια μου. Πάλι στο σημείο μηδέν. Πάλι να μετράμε λάθη. Να μετράμε δάκρυα, μεθυσμένα βράδια, εγωισμούς, λόγια που πλήγωσαν, πράξεις που δεν εννοούσαμε, θυμωμένα βλέμματα. Και κάπου εκεί χάνουμε το μέτρημα και αφηνόμαστε στον έρωτα. Πάλι υποκύψαμε, πάλι τα κάναμε μαντάρα. Πάλι χαθήκαμε στο λαβύρινθό μας κι ας ήμασταν κοντά στην έξοδο.

Φοβάσαι. Φοβάσαι να έρθεις πιο κοντά. Φοβάσαι να νιώσεις. Κι εγώ κουρασμένη και πληγωμένη δεν έχω πια άλλα κόλπα να σε κρατήσω. Περιμένουμε το τέλος να γραφτεί από μόνο του. Περιμένουμε να μας βρει το ξημέρωμα αγκαλιά για να πούμε το τελευταίο «αντίο» με δάκρυα στα μάτια. Περιμένουμε να μας σώσει αυτό το τελευταίο φιλί. Μα ακόμη κι αυτό μας εγκατέλειψε.

Θέλω να σου φωνάξω, να σε κρατήσω, να σ’ αγκαλιάσω σφιχτά μη μου φύγεις ξανά. Κι εσύ απομακρύνεσαι. Και φεύγεις. Για να ξανάρθεις όταν θα είσαι αρκετά δυνατός, ώστε να με αντιμετωπίσεις. Να έρθεις όταν πια θα μπορείς να κοιτάς τα μάτια μου και να μου λες πως δε με αγαπάς κι ας καίγεσαι μέσα σου. Θα έρθεις όταν θα μπορείς να παίξεις το παιχνιδάκι σου με τους όρους σου και θα είσαι σίγουρος πως θα νικήσεις.

Αυτή τη φορά, μάτια μου, δε θα σε αφήσει ο εαυτός σου να φύγεις. Δε θα μπορέσεις να με αφήσεις. Έλα μία φορά και μη φύγεις. Έλα μία φορά, άλλα όχι για λίγο. Έλα και μείνε για πάντα. Μείνε να γράψουμε το παραμύθι μας με αστερόσκονη. Μείνε και μην αφήσεις τους τίτλους να πέσουν.

Έλα να σβηστούν όλες οι άσχημες στιγμές. Έλα να μας βρίσκει κάθε ξημέρωμα μαζί. Έλα, γιατί δε θέλω να σου δώσω αυτό το τελευταίο φιλί.