Για όλους υπάρχει εκεί έξω ένα ταίρι

Αναρωτιέμαι καμιά φορά, τελευταία όλο και πιο συχνά, γιατί όλοι παραπονιούνται πως είναι μόνοι; Τους πειράζει που δεν έχουν σχέση, τους λείπει ένας άνθρωπος να γκρινιάζουν τις δύσκολες μέρες, κάποιος να αγκαλιάσουν, να μοιραστούν ένα παγωτό, μια βόλτα κι ένα όνειρο.

Όλοι χωρίς εξαιρέσεις ψάχνουμε το άλλο μας μισό και δεν το βρίσκουμε πουθενά. Κάνουμε εμείς κάτι λάθος; Τι φταίει τελικά κι είμαστε τόσοι μόνοι εκεί έξω; Κι αφού είναι πολλοί οι μόνοι γιατί δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους για να πάψουν να ‘ναι μόνοι;

Ίσως φταίνε οι σημερινοί ρυθμοί. Η δουλειά που μας κυνηγάει πρωί-βράδυ, ακόμα και στις διακοπές. Το άγχος που μας κατακλύζει, τα οικονομικά μας που πηγαίνουν απ’ το κακό στο χειρότερο. Κι εμείς κάπου ανάμεσα σε υποχρεώσεις κι απαιτήσεις να τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα. Κάπως έτσι καταλήγουμε μόνοι, απωθούμε τους ανθρώπους από δίπλα μας, δεν έχουμε χρόνο για τέτοια.

Δεν αφήνουμε περιθώρια για γνωριμίες και δε δίνουμε χώρο και χρόνο σε κανέναν. Τα περιμένουμε όλα έτοιμα. Και κάπου εκεί χάνουμε το νόημα. Ξεχνάμε το φλερτ, την πρώτη γνωριμία, την αμηχανία της αρχής, ξεχνάμε τα χτυποκάρδια, τον έρωτα. Και χάνουμε και τον άνθρωπο που θα μπορούσαμε να είχαμε δίπλα μας. Μα πού χρόνος για ραντεβού κι έρωτα όταν στο μυαλό μας γυρίζουν αριθμοί, ενοίκια, δουλειά –ακόμα και τα Σαββατοκύριακα– και τόσο άγχος για όλα αυτά;

Κι άντε και πες πως βρήκαμε διάθεση και χρόνο, εμπόδιο στέκεται ο φόβος να προσεγγίσουμε έναν άνθρωπο, να δώσουμε τον εαυτό μας, να νιώσουμε κάτι παραπάνω. Φεύγουμε μακριά μόλις δούμε τον εαυτό μας να υποκύπτει, να λυγίζει και να ερωτεύεται. Για την ακρίβεια φεύγουμε πριν καν αφεθούμε, πριν καν ερωτευτούμε. Αρκούμαστε σε επιφανειακές κι εφήμερες σχέσεις, χωρίς ουσία, χωρίς μέλλον, χωρίς πάθος. Απλώς για να καλύψουμε περιστασιακά το κενό της μοναξιάς μας. Τρέμουμε να δεθούμε, γιατί θα την ξαναπατήσουμε, θα πληγωθούμε. Κι επιλέγουμε την ασφαλή μοναχική οδό. Κλεινόμαστε περήφανα στο καβούκι μας.

Κάποιοι βρίσκουμε το τέλειο κι αρνούμαστε να παραδοθούμε σε αυτό. Ψάχνουμε κάτι καλύτερο. Η αλαζονεία μας ότι κανένας δεν είναι αρκετά καλός για εμάς και πως πάντα αξίζουμε κάτι ακόμα πιο σπουδαίο, μας φέρνει στο σημείο να απορρίπτουμε κάθε ευκαιρία που μας χτυπάει την πόρτα. Έτσι μένουμε μόνοι μας για να μην ξεπέσουμε, τόσο εγωιστές.

Κι έπειτα πάλι αναρωτιόμαστε γιατί δεν έχουμε έναν άνθρωπο δίπλα μας. Μα αυτό που έχουμε μπροστά στα μάτια μας, δεν το βλέπουμε, δεν το εκτιμάμε. Είναι δεδομένο κι έτσι παραβλέπουμε την αξία του. Και στο τέλος χάνουμε ό,τι καλύτερο μας έχει συμβεί ή θα μπορούσε να μας συμβεί.

Η μοναξιά δεν είναι άσχημη ούτε πρέπει να την φοβόμαστε. Όλοι έχουμε ανάγκη να μείνουμε ένα διάστημα μόνοι μας. Να μάθουμε τον εαυτό μας και να απολαύσουμε την εργένικη ζωή μας. Κάποτε όμως έρχεται η στιγμή που αποζητάμε ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά, μια καλημέρα και μια καληνύχτα. Ένα στήριγμα, ένα καλοκαίρι που θα αντέχει και τους χειμώνες.

Για όλους υπάρχει εκεί έξω ένα ταίρι. Κι αν δεν το ψάχνουμε υστερικά θα έρθει μόνο του. Αρκεί να μην το απορρίψουμε, να μην το διώξουμε από φόβο ή υπεροψία. Αρκεί να είμαστε διατεθειμένοι να αφιερώσουμε χρόνο και προσπάθεια. Να μη συμβιβαστούμε, αλλά να υποχωρήσουμε.  Να είμαστε επιφυλακτικοί μα να δίνουμε ευκαιρίες.

Ερωτευτείτε γιατί χανόμαστε!