Για όσα χαράμισες

Απόψε θα πιω για σένα. Για εμάς. Για το τελευταίο μας αντίο. Για να σου πω πως σε έσβησα. Σε σκέφτομαι ακόμα, αλλά ως μια ανάμνηση μόνο. Η χειρότερη. Απόψε θα σκεφτώ όλα όσα έγιναν, όσο πόνο μου προσέφερες, όση θλίψη με σέρβιρες. Θα θυμηθώ κάθε άσχημη στιγμή και θα πιω στην υγειά σου.

Έσβησαν τα φώτα, τελείωσε η παράσταση, πάτησα τον διακόπτη κι ήρθε και το δικό μας τέλος. Θα πάρω το ποτό μου και θα έρθω. Θα σε ρωτήσω «γιατί». Γιατί τόσος πόνος, γιατί ξέχασες, γιατί δε μ’ αγάπησες. Και δε θα πάρω απαντήσεις. Γιατί τις ξέρω. Μου τις έλεγες, μου τις φώναζες και δεν ήθελα να ακούσω. Δεν υπήρχε αγάπη, μόνο στο μυαλό μου. Δεν υπήρχε έρωτας, δεν υπήρχε «εμείς». Ποτέ δεν υπήρξε.

Θα σου φωνάξω πως τα χάλασες όλα. Θα σου θυμίσω ένα-ένα τα λάθη σου. Θα σου θυμίσω πόσο σε αγάπησα και πόσο εύκολα τα γκρέμισες όλα. Πόσο εύκολα τα πήρες και τα πέταξες. Ψάχνω να βρω τα συναισθήματα, ψάχνω κάπου να βρω όλα όσα ένιωθα για εσένα, όλα όσα με έκαναν να σε ερωτευτώ. Πάτησα «off». Δεν υπάρχει τίποτα.

Θα σου πω πως βαρέθηκα. Την ηλίθια κριτική σου. Το ειρωνικό χαμόγελό σου. Την απίστευτη αναισθησία σου. Τη χαιρεκακία σου. Τα λάθη σου. Βαρέθηκα κι εμένα. Βαρέθηκα να σε δικαιολογώ και να σε συγχωρώ. Να περιμένω μήπως αλλάξεις, μήπως έρθεις κοντά μου. Κι έτσι απλά ήρθε η στιγμή που κατάλαβα πως δε θα αλλάξεις ποτέ. Τζάμπα και τα δάκρυα.

Κάπου εκεί, όταν θα κοιμάσαι γαλήνια και θα με βλέπεις στα όνειρά σου, θα καταλάβεις πως έκανες το μεγαλύτερο λάθος της ζωής σου. Μπορεί να αργήσεις, μα θα με κοιτάξεις μια μέρα στα μάτια και θα δεις όλα όσα έχασες. Θα είναι αργά. Κάθε μέρα που περνάει το κάνει ακόμα πιο εύκολο. Απομακρύνομαι ακόμα πιο μακριά. Σε ξεχνάω ακόμα πιο βαθιά. Κι όσο κι αν θέλω να σε θυμηθώ, βαριέμαι.

Αυτό θα στο ψιθυρίσω, μην πέσεις απότομα απ’ το συννεφάκι σου και πληγωθείς. Σε καλόμαθα και νόμιζες πως θα είμαι εδώ για πάντα. Θα με ισοπεδώνεις κι εγώ θα στέκομαι δίπλα σου. Από απόψε θα στέκομαι μόνο απέναντί σου.

Βαρέθηκα, κι εσένα και τα λάθη σου και τον ηλίθιο εαυτό σου. Ξενέρωσα. Μαζί σου. Με τις κουβέντες σου, με τη συμπεριφορά σου. Ήθελες να φύγω, μα δεν είχες το κουράγιο να με διώξεις. Τώρα έφυγα. Ξέρω πως δε σου καίγεται καρφί. Ξέρω πως ίσα που θυμάσαι τη φιγούρα μου. Ξέρω πως πανηγυρίζεις που έμεινες ήσυχος, χωρίς εμένα, τον μπελά.

Θα πιω το τελευταίο μου ποτό και θα φύγω. Γιατί πια δε με γεμίζεις. Γιατί έμαθα να ζω χωρίς εσένα. Κι έχει αρχίσει να μου αρέσει το «χωρίς εσένα». Γιατί μακριά σου είμαι καλά. Γιατί λίγο-λίγο με έδιωχνες κι ό,τι ένιωθα μαζί. Και τώρα δεν έμεινε τίποτα. Σταμάτησαν οι δείκτες του ρολογιού εκείνο το τελευταίο δευτερόλεπτο που ακόμα σ’ αγαπούσα και δε θα λειτουργήσει ποτέ ξανά.

Χαμογελάς, νομίζεις τώρα που με έχασες είσαι καλά, γλύτωσες. Μα να θυμάσαι, γελάει καλύτερα αυτός που γελάει τελευταίος.