Η σχέση με ναυτικό είναι δύσκολη

Ίσως σας έχει τύχει. Ίσως το έχετε βιώσει ή το έχετε ακούσει. Σχέση από απόσταση. Και τι απόσταση. Ξηρά και θάλασσα. Σχέση και έρωτας να παλεύουν με τα κύματα. Πόσο δύσκολο είναι τελικά να συνδέεσαι μ’ έναν άνθρωπο που δουλεύει στη θάλασσα, στα καράβια, που λείπει συνέχεια απ’ το πλευρό σου και που ακόμη κι η επικοινωνία μέσω τηλεφώνου είναι εξαιρετικά δύσκολη.

Οι άνθρωποι που εργάζονται στα καράβια, είτε είναι καπετάνιοι είτε έχουν κάποια άλλη θέση, λείπουν από το σπίτι τους και την οικογένειά τους για εξαιρετικά μεγάλα, χρονικά διαστήματα. Ξεκινάνε το ταξίδι κι είναι άγνωστο πότε θα επιστρέψουν στον αρχικό προορισμό τους. Λείπουν μήνες ολόκληρους, ακόμα και χρόνο οι πιο τολμηροί. Επιστρέφουν για ένα τρίμηνο ξεκούρασης και χαλάρωσης πριν ξεκινήσει το επόμενο ταξίδι που θα διαρκέσει το διπλάσιο.

Είναι αυτή η ανασφάλεια, ο φόβος που σε κυριεύει. Λείπει ο άνθρωπός σου και δεν ξέρεις πού βρίσκεται ανά πάσα στιγμή. Περνάνε οι μέρες κι οι μήνες και αυτός δεν επιστρέφει. Είσαι σε μια συνεχή και ατέρμονη αγωνία, αν είναι καλά, αν περνάει όμορφα, αν αντέχει ψυχολογικά και σωματικά όλη αυτήν την ταλαιπωρία που βιώνει, αν σε θυμάται, αν σε ξέχασε.

Είναι κι η επικοινωνία δύσκολη. Τα τηλέφωνα δεν πιάνουν, η πρόσβαση στο διαδίκτυο δεν είναι πάντα εφικτή. Οι κλήσεις μένουν αναπάντητες και τα δάκρυα στεγνώνουν στο πρόσωπό σου, ενώ αποκοιμάσαι στον καναπέ περιμένοντας τηλέφωνό του.

Η σχέση με άνθρωπο που ταξιδεύει τόσους μήνες μέσα σ’ ένα καράβι και περιμένεις καρτερικά να τον δεις, είναι δύσκολη κι επίπονη. Όση υπομονή κι όσες αντοχές κι αν έχεις κάποια στιγμή τελειώνουν. Είναι δύσκολο μ’ έναν άνθρωπο που εργάζεται εκεί να κανονίσεις κάτι, να προγραμματίσεις  μια εκδρομή, να σχεδιάσεις κοινό μέλλον. Όχι ακατόρθωτο, μα δύσκολο. Είναι ακόμη πιο δύσκολο όταν έχεις οικογένεια μαζί του, παιδιά και πρέπει να κρατάς εσύ τα ηνία και το βάρος της οικογένειας.

Είναι δύσκολο να κοιμάσαι τα βράδια, να σου λείπει αφόρητα και να μην μπορείς να του φωνάξεις να έρθει να σε πάρει αγκαλιά και να ηρεμήσει τους φόβους σου. Είναι ψυχοφθόρο να επιθυμείς να επικοινωνήσεις μαζί του και να μην πιάνει το σήμα στο τηλέφωνο. Ν’ ανησυχείς μήπως έπαθε κάτι, μήπως δεν είναι καλά, να θες να μάθεις νέα του και για μέρες ολόκληρες να μην μπορείς να έχεις επικοινωνία.

Ζηλεύεις, φοβάσαι, μήπως σε ξεχάσει, μήπως τον πλανέψουν Σειρήνες και γοργόνες στα λιμάνια που πηγαίνει. Κλονίζεται η εμπιστοσύνη σου και διάφορες ιδέες τριγυρίζουν στο μυαλό σου. Η απόσταση από μόνη της αποτελεί παράγοντα που μπορεί να διαλύσει μiα σχέση, πόσο μάλλον τέτοιου είδους απόσταση, που δεν έχεις καν τη δυνατότητα σ’ έναν τσακωμό να πάρεις το πρώτο αεροπλάνο ή καράβι και να τρέξεις στην αγκαλιά του.

Από ένα σημείο και μετά σε μια τέτοια σχέση είναι πιθανό να εξασθενίσει κι ο έρωτας, να χαθεί η προσμονή κι ο ενθουσιασμός. Μπορεί ακόμη και να βαρεθεί ο ένας απ’ τους δύο, να κουραστεί να περιμένει. Κι έρχεται έτσι το τέλος, μα κάποιος θα πληγωθεί και θα πονέσει. Κι είναι αυτό το «γαμώτο» που σε βασανίζει και σε τρελαίνει. Γιατί ήξερες μέσα σου πως αν δούλευε κάπου αλλού, αν οι θάλασσες δε σας χώριζαν, θα ήταν ακόμη δικός σου και θα σε γέμιζε φιλιά.

Δυστυχώς, μια τέτοια σχέση είναι δύσκολη από κάθε άποψη και θέλει πολλή αγάπη, κατανόηση και υπομονή για να κρατηθεί. Κάποιοι τα παρατάνε. Κάποιοι το παλεύουν και βγαίνουν νικητές. Εσύ διαλέγεις τον άνθρωπό σου κι αναλόγως τι ρόλο κατέχει στην καρδιά σου κάνεις και τις επιλογές σου.