Ήθελα να φεύγαμε μαζί

Θυμάμαι εκείνα τα λόγια σου. Δεν κοιτούσες εμένα. Κοιτούσες το κενό. Η φωνή σου δεν τρεμόπαιζε. Ήταν σταθερή. Πίστευες όσα έλεγες. Ήταν η πρώτη φορά που δεν είχα απάντηση. Δεν έβγαινε φωνή. Απλώς σε κοιτούσα. Ξαφνικά όλα ξεκαθάρισαν. Ξαφνικά κατάλαβα πόσα σημαίνεις για εμένα. Εκείνη ήταν η στιγμή μας. Το λεπτό μας. Το δικό μας κινηματογραφικό καρέ.

Ήθελα να κλειδωθώ μαζί σου σε μια αγκαλιά και να μη βρω το κλειδί ποτέ. Ήθελα να με κρατήσεις σφιχτά και να μου ψιθυρίσεις πως δεν υπάρχει δράκος στο δικό μας παραμύθι, πως εσύ θα είσαι εδώ για εμένα, για να σκορπάς στους φόβους αστερόσκονη, σοκολατένια φιλιά κι εκκωφαντικά γέλια. Ήθελα να στα πω όλα αυτά, μα δεν είπα τίποτα. Ήθελα να με πάρεις και να φύγουμε.

Δεν ήθελα να με δεις κόκκινη απ’ το κλάμα, με βουλωμένη μύτη και βρεγμένα μάτια. Προτίμησα τη φυγή. Να μη μιλήσω. Να δείξω, τάχα μου, δύναμη. Μα να ξέρεις, ακόμα κι αν γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, πάλι θα επιστρέφω σε εσένα. Χάσαμε κι οι δυο. Χάσαμε τη στιγμή μας. Χάσαμε όσα θα μπορούσαμε να έχουμε.

Δε θέλω να ξεχάσω. Θέλω να θυμάμαι εσένα, τις λέξεις σου. Να μου δίνεις τελεσίγραφο, να μου λες πως μ’ αγαπάς, πως δεν ανέχεσαι όμως να καταστρέφουμε αυτό που νιώσαμε. Εκείνη τη στιγμή σε ερωτεύτηκα. Εκείνη τη στιγμή ήθελα μόνο να ‘μαι δικιά σου. Να μη με αφήσεις να φύγω, να μου φωνάξεις, να με κρατήσεις.

Μα μείναμε εκεί. Να παρακολουθούμε τους τίτλους του τέλους. Να βλέπουμε την ιστορία μας να κατεβαίνει απ’ τη σκηνή. Να θέλουμε να πούμε τόσα και τελικά να μη λέμε τίποτα.

Όπου κι αν πας, θα είσαι εδώ. Όποια μάτια κι αν κοιτάς, το βλέμμα που έριχνες όταν κοιτούσες τα δικά μου θα ‘ναι αλλιώς. Πίστευες σε μένα και με έκανες κι εμένα να με πιστεύω, με έκανες να χαμογελάω, δεν είναι λίγα αυτά.

Η δικιά μας ιστορία δεν είχε «happy end». Μα το τέλος της δεν έμοιαζε με τα άλλα. Δεν είχες μπρος-πίσω, φωνές και λόγια με μόνο σκοπό να πληγώσουν. Γράφτηκε με χρυσή πένα, πέρασε από χίλια μπουρίνια και τελείωσε εκεί. Σε εκείνο το δευτερόλεπτο που ήθελα να σου φωνάξω να μη φύγεις. Σε ‘κείνο δευτερόλεπτο που δε μίλησα, που με κοίταξες κι αποδέχθηκες το τέλος.

Έκλεισε το βιβλίο, γράφτηκε η ιστορία. Το κλείσαμε με μια κόκκινη κορδέλα και το φυλάξαμε με σεβασμό στο συρτάρι με τις αναμνήσεις μας. Όσα ζήσαμε, όσα νιώσαμε, όσα είχαμε, όσα χάσαμε κι όσο ποτέ δε μας δόθηκε η ευκαιρία να κερδίσουμε, θα τα ξέρουμε μόνο εμείς, θα ‘ναι μόνο δικά μας.

Θα είμαι κάπου εκεί να στα θυμίζω. Κι ας είναι άλλο το «εκεί» σου με το «εδώ» μου. Όσο κι αν προχωρήσεις θα είμαι ένα βήμα μπροστά να σου θυμίζω όλα όσα δεν πρέπει να ξεχάσεις. Όσο κι αν προχωρήσω θα είσαι ένα βήμα πίσω να με κρατάς δεμένη με εσένα. Κι αν ποτέ έρθει η ζαριά, μπορεί να βρεθούμε ξανά στο ίδιο βήμα.

Μα μέχρι τότε, να μ’ αγαπάς. Έστω κι από μακριά.