Κοιτάζω μήπως και σε δω

Περνάνε τα αυτοκίνητα και εγώ κοιτάζω επίμονα. Xρώματα, πινακίδες, οδηγούς. Κοιτάζω μήπως δω εσένα, μήπως δω το γέλιο σου που με κάνει να σε ερωτεύομαι, μήπως δω τα μάτια σου που με μισούν. Αλλά τελικά δε σε βλέπω πουθενά. Βλέπω μόνο το κενό.

Αμέτρητα λάθη που έκανα μαζί σου, απαράδεκτα λάθη που δεν μπορώ να διορθώσω. Είχα πάντα αυτό που ήθελα, ήσουν το παιχνιδάκι μου, το εύκολο θύμα μου και δεν καταλάβαινα η χαζή ότι τελικά το μόνο που είχα ανάγκη ήταν η αγκαλιά σου, το γέλιο σου, τα ηλίθια αστεία σου, τα χέρια σου όταν με έπνιγαν με τις αγκαλιές σου, τα χείλη σου όταν με έπνιγαν στα φιλιά, τα μάτια σου που με κοιτούσαν με τόση αγάπη.

Είχα τα πάντα και τα έχασα μόνη μου, νόμιζα ότι ήθελα και άλλα, ότι δε μου αρκούσες, ότι με έπνιγες, ότι ήμουν για κάτι άλλο καλύτερο. Και τώρα όπου γυρνάω το βλέμμα ψάχνω να δω εσένα, μα δεν είσαι πουθενά. Κανείς δεν είναι εσύ, κανένας δε θέλω να με αγγίζει, να με αγκαλιάζει, να με φιλάει. Μόνο εσύ.

Γεννήθηκα για να είμαι για εσένα. Και θα κινήσω γη και ουρανό για να δω ξανά τα μάτια σου να με κοιτάνε με εκείνο το βλέμμα που χάθηκε πια. Κοιτάζω τα αυτοκίνητα και παρακαλάω να σε δω κάπου. Απλά να περνάς. Και δεν περνάς ποτέ, περνάνε οι μέρες, κυλάνε οι ώρες, τελειώνει ο δρόμος αλλά εσύ πουθενά.

Το πρόβλημα είναι ότι νόμιζα ότι είχα χρόνο, ότι εσύ μου σπαταλούσες τον πολύτιμο χρόνο μου και ότι έπρεπε να ξεφύγω από εσένα. Και τώρα καταλαβαίνω ότι εσύ δίνεις μαγεία στο χρόνο μου, εσύ τον κάνεις να περνάει γρήγορα ή αργά, εσύ είσαι σε κάθε αμάξι που περνάει, εσύ είσαι τα πάντα.

Και μένω εδώ με ένα κενό μέσα μου και δε θέλω να μου μιλάει κανένας και απλώς περιμένω να περάσει ο καιρός μήπως σου φύγει ο θυμός, μήπως μου ξαναμιλήσεις, μήπως με συγχωρήσεις έστω και λίγο, μήπως μου δώσεις την ευκαιρία να σου δώσω όλα αυτά που μου έδωσες εσύ και όλα αυτά που σου χρωστάω.

Δε θέλω πια να κοιτάω τα αυτοκίνητα, θέλω να είμαι μέσα σε ένα, μέσα σε αυτό που οδηγείς εσύ και να με οδηγήσεις όπου θέλεις εσύ, αρκεί να μου κρατάς το χέρι σφιχτά και να μην το αφήσεις ξανά ποτέ. Εσύ με ξέρεις τόσο πολύ, καλύτερα απ’ ότι ξέρω εγώ τον ίδιο μου τον εαυτό.

Εσύ με έκανες να καταλάβω ότι πήρα λάθος πορεία, ότι έχω μπει μέσα σε λάθος αμάξι, ότι πηγαίνω σε αντίθετη κατεύθυνση, ότι δε συνεχίζεται ο δρόμος και ότι απλά έχω πιάσει πάτο. Ακόμα και αν δε με συγχωρήσεις ποτέ σε ευχαριστώ που με έκανες να ξυπνήσω και να καταλάβω τα λάθη μου, που με έκανες να θέλω να γίνω αυτή που είμαι πραγματικά και όχι αυτή που νόμιζα.

Εσύ είσαι τα πάντα και ακόμα και αν δεν είμαι ποτέ ξανά συνοδηγός στο αμάξι σου, εσύ θα είσαι πάντα οδηγός στη ζωή μου.