Μια μέρα θα φύγω

Έρχεσαι και φεύγεις. Έμαθες καλά τον ρόλο σου. Ωραίος ο μονόλογός σου, δεν ξεχνάς ούτε την τελεία. Κοντεύω να μάθω κι εγώ απ’ έξω το παραμυθάκι σου. Λες και μου το έχεις χαράξει στις φλέβες. Σε κουράζω, σε πιέζω, απαιτώ. Κι εσύ είσαι μέχρι εκεί, μπορείς μέχρι ένα σημείο.

Και δεν μπορώ να διαμαρτυρηθώ γιατί απ’ την αρχή, η διανομή των ρόλων ήταν ξεκάθαρη. Πρωταγωνιστής εσύ. Κομπάρσος εγώ. Όποτε το αποφασίσεις, όποτε νιώθεις μοναξιά πάνω στη σκηνή. Ειρωνεία, ε; Καμιά φορά δεν αντέχεις ούτε εσύ τον εγωιστικό και μίζερο εαυτό σου και ζητάς λίγη συντροφιά. Μετά πάλι παίρνεις τα πάνω σου και δεν έχεις ανάγκη κανέναν.

Μέχρι πότε; Μέχρι πότε λες να παίζεις με ανθρώπους, με συναισθήματα, με εμένα, με το μυαλό μου, με την καρδιά μου; Ήθελες να είμαι μια πορσελάνινη κούκλα που χαμογελάει σε μόνιμη βάση. Μη σε κουράζω. Μη σε πιέζω. Να είμαι εκεί για εσένα, όποτε το αποφασίσεις. Να φεύγω όποτε εσύ διατάξεις. Σε γελάσανε, δε νομίζεις;

Ποιος σου είπες πως επειδή σου έδωσα το κλειδί, μπορείς να μπαινοβγαίνεις; Ποιος σου έμαθε να πατάς επειδή απλώς μπορείς; Ποιος σου έμαθε να πληγώνεις και να με σπας επειδή σε αφήνω; Ποιος σου είπε πως όλο αυτό το θεατράκι θα κρατήσει για πάντα;

Δυσκολεύεσαι να πιστέψεις πως θα φύγω. Δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι θα χάσεις το παιχνιδάκι σου. Νομίζεις πως πάντα θα έχεις έναν άνθρωπο να θα δίνει τη ζωή του για σένα. Κάποιος πρέπει να σου προσθέσει στο σενάριο ότι αν συνεχίσεις έτσι, θα έρθει η μέρα που δε θα δίνω δεκάρα για σένα και θα σε στείλω στο διάολο. Γνωστός ο δρόμος, με στέλνεις κάθε μέρα.

Σε κούρασα, ε; Τόση κλάψα, τόσο συναίσθημα, τόσες απαιτήσεις, τόση γκρίνια. Εσύ θες να περνάς καλά. Πού να βάζεις κι εμένα στο κεφάλι σου! Μεγάλος μπελάς. Εσύ θες να έχεις μια μαριονέτα. Με κρατάς με τις κλωστές σου. Παίζεις. Ρισκάρεις. Δε βλέπεις ότι αρχίζουν και ξεφτίζουν; Κι αν κοπούν δε θα υπάρχει επιστροφή. Αλλά δε σε νοιάζει. Θα βρεις άλλο παιχνιδάκι να παίζεις. Έτσι λες. Έτσι νομίζεις. Τι είχαμε, τι χάσαμε. Τόσες μαριονέτες υπάκουες σε ένα σφύριγμά σου είναι εκεί έξω και περιμένουν.

Σου έχω νέα. Δεν κινείται η γη γύρω από σένα. Δεν είσαι το επίκεντρο του κόσμου. Δεν υπάρχεις μόνο εσύ κι ο εγωισμός σου. Δεν εκτίμησες πως ήσουν το επίκεντρο της δικής μου ζωής. Σε έπνιγα. Ήθελες να φύγεις. Ποτέ σου δεν είχες χρόνο. Ποτέ σου δε νοιάστηκες για τα δικά μου συναισθήματα κι αν με οδηγείς στην παράνοια με την κωλοσυμπεριφορά σου. Ποτέ σου δεν ενδιαφέρθηκες να δεις τι μπορώ να δώσω. Μόνο έκρινες. Μόνο πλήγωνες.

Θέλω να τρέξω μακριά σου. Θέλω να φύγω. Ακόμα, όμως, δεν έχω τη δύναμη. Ακόμα μένω εδώ και σε αφήνω να με πληγώνεις. Να ξέρεις, όμως. Μια μέρα θα φύγω και δε θα επιστρέψω ποτέ ξανά. Θα σε μισήσω πιο πολύ απ’ τον καθένα. Και δε θα υπάρχει επιστροφή. Στο υπόσχομαι.