Μια συγγνώμη σε ‘κείνους που πλήρωσαν άδικα τα σπασμένα μας

Όλοι μας, κάποια στιγμή, πληγώσαμε ανθρώπους -είτε εκείνοι σήμαιναν πολλά για εμάς είτε υπήρξαν απλοί περαστικοί. Συχνά ακόμα κι ασυνείδητα. Σε κάθε έκφανση της ζωής μας κι ανάλογα με την κατάσταση την οποία βιώνουμε, αντιδρούμε διαφορετικά, άλλοτε πιο ανεχτικά και με κατανόηση κι άλλοτε εγωιστικά κι απόλυτα.

Κάποτε, λοιπόν, συμπεριφέρθηκε άσχημα σε ένα φίλο, σε ένα σύντροφο, σε ένα συνεργάτη. Μία φορά, τουλάχιστον, όλοι μας έχουμε ξεσπάσει σε λάθος πρόσωπο, γιατί εμφανίστηκε στη ζωή μας σε ακατάλληλη στιγμή, σε μία άσχημη και πιεσμένη για μας περίοδο. Σαν να ‘ρθε χωρίς ομπρέλα, να ‘φαγε την μπόρα απ’ όλα τα σύννεφα που ‘χαμε μαζέψει από περασμένες απογοητεύσεις κι ανείπωτους ίσως θυμούς, κι ύστερα να έφυγε αθόρυβα, ή μάλλον εμείς να το αναγκάσαμε να φύγει. Τότε, όμως, δεν κατανοούσαμε πόσο απόλυτοι κι άδικοι ήμασταν μαζί του. Εκ των υστέρων συνειδητοποιήσαμε το λάθος μας κι αναλογιστήκαμε πόσο διαφορετικά θα μπορούσαμε και θα άξιζε να ‘χαμε φερθεί.

Μια δύσκολη φάση αποτελεί διαχρονικά ο χωρισμός, που συνοδεύεται πάντα από απογοήτευση για όλα όσα είχαμε χτίσει στο μυαλό μας για έναν άνθρωπο και την πικρή ματαίωσή τους. Κάπου εκεί ορκιστήκαμε να μην αγαπήσουμε ξανά, να μη δεθούμε με κανέναν, πιστεύοντας πως έτσι θα μας προστατεύσουμε απ’ το να μην πληγωθούμε πάλι.

Αποφασίσαμε να κλειστούμε στο καβούκι μας, στην ηρεμία μας και στην ασφάλειά μας χτίζοντας ένα αόρατο τείχος γύρω μας. Γίναμε σκληροί κι απότομοι, καχύποπτοι κι αυστηροί, κλειδωθήκαμε. Κι έτσι, όποιος προσπαθούσε να μας προσεγγίσει, έφευγε ηττημένος. Μπορεί οι συγκυρίες, οι πληγές κι οι αναμνήσεις τους να ήταν τέτοιες που αρνούμασταν να πιστέψουμε στους ανθρώπους ξανά, βλέποντάς τα όλα ψεύτικα. Σε περιόδους οργής και πόνου κανείς δεν είναι ψύχραιμος κι αντικειμενικός, κανένας δε σκέφτεται λογικά και καθαρά. Έχει υπερκαλύψει η θλίψη κι η ανασφάλεια κάθε κύτταρό μας και το μόνο που κάνουμε τελικά είναι να ξεσπάμε σε όποιον άτυχο αποφασίσει να μας προσεγγίσει.

Ίσως αργότερα, όταν ξεπεράσαμε τον χωρισμό να σκεφτήκαμε πόσο άδικα κι άσχημα φερθήκαμε σε αυτόν τον άνθρωπο, που μπορεί μόνο με θετικές προθέσεις να ‘χε έρθει. Μας βρήκε απλά σε άσχημη στιγμή, συναισθηματικά μπερδεμένους. Ακόμα δεν είχε φύγει απ’ το μυαλό μας αυτό που μας ταλαιπωρούσε κι εμείς δε νιώθαμε τότε ακόμη έτοιμοι να το διώξουμε. Μέναμε εκεί, κάναμε συντροφιά στα τραύματά μας και δεν είχαμε τη δύναμη να ξεφύγουμε. Κλείναμε τα μάτια και δε βλέπαμε το καλύτερο που είχαμε μπροστά μας. Αντιθέτως, σε κάθε ευκαιρία μεγαλώναμε την απόστασή μας από όποιον έκανε να ‘ρθει κοντά μας.

Κάπως έτσι ίσως χάσαμε μια ευκαιρία, έναν άνθρωπο που μπορεί να αποδεικνυόταν στήριγμα κι ενδεχομένως αληθινός έρωτας. Και μετανιώνουμε τώρα για την ευκαιρία που δε δώσαμε, για την προσπάθεια που δεν καταβάλαμε, για την άσχημη συμπεριφορά μας. Κι όλο αυτό γιατί πληγώσαμε κάποιον, επειδή εμείς οι ίδιοι ήμασταν πληγωμένοι.

Δε χρειάζεται, βέβαια, να μας είχε προσεγγίσει κάποιος ερωτικά. Μπορεί να ξεσπάσαμε τον θυμό μας –όχι απαραίτητα για ένα χωρισμό αλλά για οτιδήποτε μας χαλούσε– πάνω στους πιο δικούς μας ανθρώπους, σε φίλους και συγγενείς, που προσφέρθηκαν να μας σταθούν και να μας βοηθήσουν, μα εμείς τους διώξαμε κι απομακρυνθήκαμε, γιατί θέλαμε να κλειστούμε στο καβούκι μας, πιστεύοντας πως αυτό χρειαζόμασταν.

Η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη. Έχει σκαμπανεβάσματα, δύσκολες μέρες, πίεση, νεύρα, ανάγκη για μοναξιά, ανάγκη για ξεσπάσματα. Κανείς μας δεν μπορεί να εγγυηθεί πως θα είναι για πάντα ήρεμος και θα φέρεται όπως αρμόζει στις περιστάσεις και στους ανθρώπους. Αρκεί, όμως, να αναγνωρίζουμε τις αστοχίες μας, να μετανιώνουμε για την άδικη συμπεριφορά μας, να κατανοούμε τα λάθη μας, να συζητάμε, να εξηγούμε, να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες αλλά κι εμείς οι ίδιοι να τις ζητάμε.

Θα βρούμε και ζόρια στην πορεία μας, αλλά η διαδρομή είναι πάντα πιο όμορφη όταν έχουμε συνοδοιπόρους. Ας μη διώχνουμε τόσο εύκολα ανθρώπους απ’ τη ζωή μας.